งั้นเราขอตอบในฐานะสาวสายซึนเหมือนกันนะคะ   เรากลับมองว่านางเอกก็รักพระเอกไม่น้อยไปกว่ากันเลย  แต่ต่างกันตรงการเเสดงออก

นางเอกเริ่มหวั่นไหวตั้งแต่ที่พระเอกเริ่มชมเรื่องกลอนและบอกฝันดีแล้ว  แต่ยังไม่เปิดเต็มที่เพราะยังมีความหวังตลอด เรื่องจะกลับยุคปัจจุบัน  จะเห็นได้ว่านางเอกหวั่นไหวทุกครั้งนะคะที่พระเอกหยอดคำหวานๆใส่  แต่จุดที่ทำให้นางเอกประทับใจมากๆก็คือตอนพระเอกให้สังวาลย์แทนใจ   ตอนไปที่วัดเดินเที่ยวหลังก่อเจดีย์ทราย  นางเอกมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันไม่ต่างไปจากพระเอกเลย  หากยังเก็บอาการเอาไว้  ที่แน่ๆนางเอกไม่ขัดขืนหรือหลบเลี่ยงเลย หุ หุ   

ความรู้สึกของนางเอกมันค่อยๆเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ  แต่วิญญาณการะเกดที่มาทวงคืนคุณพี่  ทำให้นางเอกต้องพยายามตัดใจ  จุดนี้จะเห็นว่านางเอกเสียใจในการกระทำตัวเองที่ต้องทำหมางเมินใส่พระเอก  นั้นแสดงให้เห็นว่า  ความรู้สึกที่มีให้มันมากเกินคำว่าชอบพอแล้ว

ยิ่งตอนที่วิญญาณหลุดจากร่างไปเจออาจารย์ชีปะขาว  สิ่งเเรกที่นางเอกถามคือจะกลับไปหาคุณพี่ได้อย่างไร  และกลับไปได้หรือไม่    เเสดงให้เห็นเลยว่า  เนื้อแท้ของจินสำนึกคือนึกถึงพระเอกตลอดเวลา  จนมาพบว่าพระเอกคือเรืองฤทธิ์ที่ดวงจิตนี้ผูกรักกับตัวเองมากกว่า 300 ปี  ความจริงนี้ยิ่งเหมือนดึงจิตวิญญาณของนางเอกให้ผูกสมัครไว้ที่พระเอกเพียงผู้เดียว  


แต่ด้วยความที่นางเอกไม่ใช้สายหวาน  นางก็แสดงความรักในแบบสาวสมัยใหม่  ถึงไม่ดูลึกซึ้งเท่าพระเอก   แต่นางก็แสดงออกของนางแล้วยังเป็นสายรุกด้วยในบางกรณี  ยกตัวอย่างที่บ้านฟอลคอล  นั้นนางเอกเริ่มก่อนนะจ้ะ 55     ยิ่งเดี๊ยวหลังแต่งงาน  นางจัดเต็มใส่คุณพี่ด้วยซ้ำ  !!

การที่เราจะมองว่าใครรักใครมากกว่า  ไม่สามารถมองที่การกระทำอย่างเดียวมาตัดสิน  คนที่ไม่แสดงออก  อาจเป็นคนที่ยอมตายแทนคนรักก็ได้  รักของเกศสุรางค์มันเริ่มจากติดลบ  ทั้งใจยังผูกพันต่อเรืองฤทธิ์  ยิ่งทำให้ความรักที่มีต่อคุณพี่เหมือนก่อตัวขึ้นยากและเกิดขึ้นได้ทีละน้อย  นั่นยิ่งแสดงให้เห็นว่า  ขนาดมีกำแพงใจ   ด้วยรักที่มีต่อเรืองฤทธิ์ และความละอายต่อการะเกด   เกศสุรางค์ก็ยังไม่อาจห้ามใจต่อคุณพี่ได้เลย   

นั้นก็เพราะคุณพี่เองก็มีความหมายต่อเกศไม่น้อยไปกว่าเรืองฤทธิ์   รักทั้งที่ไม่ควรรัก   เพราะรักนั้นมันมากเกินห้ามใจใช่ไหม!!


ส่วนใครรักใครมากกว่า  เราเอามาเทียบกันตัวเอง  แฟนเราเป็นสายเทคแคร์  วันสำคัญฮีจะจัดของขวัญอะไรมาให้เสมอ  ส่งเพลงส่งอะไรมาให้  โน้น นี่ นั้น  ส่วนเราด้วยงานที่ยุ่งเลยแทบไม่ค่อยได้ทำตรงนี้   แต่เราจะบอกได้เลยว่า  รักเราไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเค้าเลยนะ    เวลาเค้าป่วยไข้  หรือขับรถไกลๆ  เราจะเป็นห่วงเค้าตลอด  อาการเดียวกับเกศตอนคุณพี่เอามีดจ่อคอตัวเอง  เกศเอามือจับไปที่ตัวมีดแบบไม่กลัวจะบาดมือตัวเอง  สีหน้าตกใจ  และเสียใจที่ตนเองทำคุณพี่ทุกข์ใจ   ไม่ได้เมินเฉยต่อความปลอดภัยหรือเห็นเป็นเรื่องเล่นๆเหมือนเช่นเคย  ความห่วงใยของนางมันไม่น้อยไปกว่าคุณพี่หรอก

เราไม่สามารถวัดระดับความรัก  ด้วยการเเสดงออกได้อย่างเดียว  แต่ถ้าคนสองคนผูกพันกันจนใช้คำว่า  บุพเพสันนิวาสได้แล้วไซร้   ระดับความรักของทั้งคู่  คงยิ่งใหญ่ไม่แพ้กันอย่างเเน่นอน!!!