(กระทู้แรกของผมต้องขออภัยหากผิดผลาด)
เมื่อไม่นานมานี้ผมมีเพื่อนร่วมห้องพักอยู่คนนึง ผมสังเกตมานานแล้วว่า วันๆเค้าไม่ทำอะไรเลย นอกจากนอนเล่นนอนคุยโทรศัพท์-นอนหลับ-ลุกมาสูบบุหรี่,กินข้าว,กินเครื่องดื่มผสมยากลุ่มโปรเมทาซีน+ยาแก้ปวดคลายมอฟีน (เรียกว่าโปรทามาดอล,โปรโคดิล)เป็นยาเสพติดกดประสาท วนลูปแค่นี้ไปทุกวันๆ ไม่เคยคิดจะทำสิ่งที่เกิดประโยชน์
แม้งกระทั่งเรืองปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดห้อง ไม่เคยเอาถุงขยะไปทิ้งข้างล่างเพราะไม่เคยแม้กระทั่งเก็บขยะให้เป็นระเบียบเรียบร้อย หนำซ้ำยังมีแต่นำขยะเข้ามาเพิ่มความสกปรก สูบบุรี่ในห้อง เขี่ยเรี่ยราด ทิ้งก้นบุหรี่ไม่เปนที่ ผมต้องตามเก็บ ถามว่ารังเกลียดไหม ผมคิดแค่ว่าถ้าไม่เก็บไม่ทำก็ไม่มีวันสะอาด บางทีซื้อข้าวมากินเสร็จก็วางทิ้งไว้จนบูดเหม็นเน่าหนอนขึ้นบ้าง ยังดีที่ห้องผมในห้องมีห้องแยกหลายห้อง แต่ตรงที่เค้าอยู่ทุกที่มีแต่กองขยะจิงๆ
ของใช้ส่วนตัวไม่เคยซื้อมีเป็นของตัวเอง (น่าจะมีแค่แปรงสีฟันกับผ้าเช็ดตัว) อย่างอื่นใช้ของคนอื่นหมด รถมอเตอร์ไซต์ยืมขี่ตลอดไม่เคยเติมน้ำมันให้ บางครั่งใช้รถแล้วยางแบนยางอ่อนไม่เคยคิดจะไปซ่อมไปทำให้เพื่อน
อีกเรื่องคือการเรียน ไม่เคยเอาการเอางานไม่เคยหยิบหนังสือเอกสารมาอ่านมาทบทวน เกรดเฉลี่ยต่ำมาก (ต่ำกว่ากำหนด2ครั่งแล้ว) คาดว่าเทอมนี้น่าจะครั่งที่3 และก็คงต้อง Good bye เพื่อนผมที่อยู่ด้วยอีกคนเขี้ยวเข็นเรื่องเรียนของเค้ามาก ยิ่งกว่าเข็นรถพ่วงขึ้นภูเขา ช่วยเรื่องเรียนแทบทุกเรื่อง ตั่งแต่ลงทะเบียน เดินเอกสารต่างๆ ค่าหนังสือเอกสาร ติดหนีเพื่อนผมเยอะมาก (เกินครึ่งหมื่น) ผมก็ไม่ทราบว่าเค้าเอาเงินไปใช้อะไรหมด งานกลุ่มเพื่อนผมก็ให้อยู่ฟรีแทบไม่ได้ทำอะไรสงสารใส่ชื่อให้ทุกครั่ง
หน้าตา-หุ่นก็ออกจะดี มีแฟนแล้ว
แต่ถ้าผญรู้นิสัยจริงว่าเป็นแบบนี้เค้าจะคิดยังไง??
พ่อเค้าทำงานราชการมียศมีตำแหน่ง แต่ผมไม่รู้ว่าฐานะทางบ้านเค้าเป็นยังไง และอบรมลูกยังไง
ถ้าคุณเป็นผู้หญิงที่กะลังจะคบหาดูใจกะเค้าคุณจะรู้สึกยังไง??
ผมคิดว่าถ้าผมเป็นพ่อเค้าผมยังลูกรับไม่ได้เลย ลูกชายคนเดียวแท้ๆ หาเงินส่งให้มาเรียนแต่ไม่เอาอะไรสักอย่าง อายุก็21-22แล้ว จะถึงวัยต้องทำงานแล้ว แต่ไม่คิดจะวางแผนอนาคต ใช้ชิวิตแบบวันต่อวัน
ผมกะเพื่อนที่อยู่ร่วมห้องเอื่อมระอามากไม่รู้จะพูดจะบอกอย่างไีร ทำได้แค่บ่นผ่านหูเค้าบ้างให้รู้ตัว ทั่งเรื่องการจัดการตัวเอง-อยู่ร่วมอาศัย-การเรียน ผมกับเพื่อนคนอื่นที่อยู่ด้วยกันเราต่างถนอมน้ำใจกันคอยช่วยเหลือกันตลอดแต่รายนี้คงเกินเยียวยา ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเพื่อนนะ แต่บางครั้งก็ถามตัวเองจะคบหากับคนแบบนี้ไหม สุดท้ายนี้ผมคงหวังว่าสักวันเค้าจะคิดได้และปรับปรุงตัว
(หากกระทู้ผมดูซีเรียสหรือจิงจังไปก็ขออภัยนะครับ)
ปล. ตอนนี้ผมย้ายห้องย้ายหอกันแล้ว โดนเทไปแล้วครับไม่มีใครเอาไปยุด้วย ปลาเน่าตัวเดียวตายทั้งบ่อ (ขนาดเพื่อนบอกจะย้ายห้องยังเค้ายังไม่คิดจะหาที่อยู่ใหม่ จะบอกว่าหอที่ผมอยู่อยู่คนเดียวจ่ายไม่ไหวครับ ค่าห้องเดือนนึง=ค่าเทอมนักเรียนบางคณะ)
ปล2. มาแชร์ประสบการณ์ไว้เป็นข้อคิดให้วัยรุ่นสมัยนี้ครับ อย่ามันแต่หลงกับอบายมุขติดกับดักความสะดวกสบาย พ่อแม่ไปได้เลี้ยงเราจนเราแก่ตาย อย่าทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน อีกไม่นานก็ต้องทำงานสร้างตัวเอง เริ่มจากทำสิ่งเล็กๆน้อยๆได้แล้ว อย่าคิดว่าแล้วไง?ไม่ได้เดือนร้อนใคร ความคิดแบบนั้นมันหมดยุคไปแล้วครับ ให้คิดว่าอย่างน้อยมันเป็นประโชยน์ต่อตัวเองหรือคนรอบข้างไหมดีกว่า
ปล.3 ขอบคุณที่ลสะเวลาอ่าน เรื่องที่ผมเขียนอาจเวอร์ แต่มันคือเรื่องจิงและคนแบบนี้มีอยู่จริง
แชร์ประสบการณ์ เพื่อนร่วมห้องวันๆไม่ทำอะไร (คุณผู้หญิงจะเอาผู้ชายแบบนี้จริงหรอ??)
เมื่อไม่นานมานี้ผมมีเพื่อนร่วมห้องพักอยู่คนนึง ผมสังเกตมานานแล้วว่า วันๆเค้าไม่ทำอะไรเลย นอกจากนอนเล่นนอนคุยโทรศัพท์-นอนหลับ-ลุกมาสูบบุหรี่,กินข้าว,กินเครื่องดื่มผสมยากลุ่มโปรเมทาซีน+ยาแก้ปวดคลายมอฟีน (เรียกว่าโปรทามาดอล,โปรโคดิล)เป็นยาเสพติดกดประสาท วนลูปแค่นี้ไปทุกวันๆ ไม่เคยคิดจะทำสิ่งที่เกิดประโยชน์
แม้งกระทั่งเรืองปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดห้อง ไม่เคยเอาถุงขยะไปทิ้งข้างล่างเพราะไม่เคยแม้กระทั่งเก็บขยะให้เป็นระเบียบเรียบร้อย หนำซ้ำยังมีแต่นำขยะเข้ามาเพิ่มความสกปรก สูบบุรี่ในห้อง เขี่ยเรี่ยราด ทิ้งก้นบุหรี่ไม่เปนที่ ผมต้องตามเก็บ ถามว่ารังเกลียดไหม ผมคิดแค่ว่าถ้าไม่เก็บไม่ทำก็ไม่มีวันสะอาด บางทีซื้อข้าวมากินเสร็จก็วางทิ้งไว้จนบูดเหม็นเน่าหนอนขึ้นบ้าง ยังดีที่ห้องผมในห้องมีห้องแยกหลายห้อง แต่ตรงที่เค้าอยู่ทุกที่มีแต่กองขยะจิงๆ
ของใช้ส่วนตัวไม่เคยซื้อมีเป็นของตัวเอง (น่าจะมีแค่แปรงสีฟันกับผ้าเช็ดตัว) อย่างอื่นใช้ของคนอื่นหมด รถมอเตอร์ไซต์ยืมขี่ตลอดไม่เคยเติมน้ำมันให้ บางครั่งใช้รถแล้วยางแบนยางอ่อนไม่เคยคิดจะไปซ่อมไปทำให้เพื่อน
อีกเรื่องคือการเรียน ไม่เคยเอาการเอางานไม่เคยหยิบหนังสือเอกสารมาอ่านมาทบทวน เกรดเฉลี่ยต่ำมาก (ต่ำกว่ากำหนด2ครั่งแล้ว) คาดว่าเทอมนี้น่าจะครั่งที่3 และก็คงต้อง Good bye เพื่อนผมที่อยู่ด้วยอีกคนเขี้ยวเข็นเรื่องเรียนของเค้ามาก ยิ่งกว่าเข็นรถพ่วงขึ้นภูเขา ช่วยเรื่องเรียนแทบทุกเรื่อง ตั่งแต่ลงทะเบียน เดินเอกสารต่างๆ ค่าหนังสือเอกสาร ติดหนีเพื่อนผมเยอะมาก (เกินครึ่งหมื่น) ผมก็ไม่ทราบว่าเค้าเอาเงินไปใช้อะไรหมด งานกลุ่มเพื่อนผมก็ให้อยู่ฟรีแทบไม่ได้ทำอะไรสงสารใส่ชื่อให้ทุกครั่ง
หน้าตา-หุ่นก็ออกจะดี มีแฟนแล้ว
แต่ถ้าผญรู้นิสัยจริงว่าเป็นแบบนี้เค้าจะคิดยังไง??
พ่อเค้าทำงานราชการมียศมีตำแหน่ง แต่ผมไม่รู้ว่าฐานะทางบ้านเค้าเป็นยังไง และอบรมลูกยังไง
ถ้าคุณเป็นผู้หญิงที่กะลังจะคบหาดูใจกะเค้าคุณจะรู้สึกยังไง??
ผมคิดว่าถ้าผมเป็นพ่อเค้าผมยังลูกรับไม่ได้เลย ลูกชายคนเดียวแท้ๆ หาเงินส่งให้มาเรียนแต่ไม่เอาอะไรสักอย่าง อายุก็21-22แล้ว จะถึงวัยต้องทำงานแล้ว แต่ไม่คิดจะวางแผนอนาคต ใช้ชิวิตแบบวันต่อวัน
ผมกะเพื่อนที่อยู่ร่วมห้องเอื่อมระอามากไม่รู้จะพูดจะบอกอย่างไีร ทำได้แค่บ่นผ่านหูเค้าบ้างให้รู้ตัว ทั่งเรื่องการจัดการตัวเอง-อยู่ร่วมอาศัย-การเรียน ผมกับเพื่อนคนอื่นที่อยู่ด้วยกันเราต่างถนอมน้ำใจกันคอยช่วยเหลือกันตลอดแต่รายนี้คงเกินเยียวยา ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเพื่อนนะ แต่บางครั้งก็ถามตัวเองจะคบหากับคนแบบนี้ไหม สุดท้ายนี้ผมคงหวังว่าสักวันเค้าจะคิดได้และปรับปรุงตัว
(หากกระทู้ผมดูซีเรียสหรือจิงจังไปก็ขออภัยนะครับ)
ปล. ตอนนี้ผมย้ายห้องย้ายหอกันแล้ว โดนเทไปแล้วครับไม่มีใครเอาไปยุด้วย ปลาเน่าตัวเดียวตายทั้งบ่อ (ขนาดเพื่อนบอกจะย้ายห้องยังเค้ายังไม่คิดจะหาที่อยู่ใหม่ จะบอกว่าหอที่ผมอยู่อยู่คนเดียวจ่ายไม่ไหวครับ ค่าห้องเดือนนึง=ค่าเทอมนักเรียนบางคณะ)
ปล2. มาแชร์ประสบการณ์ไว้เป็นข้อคิดให้วัยรุ่นสมัยนี้ครับ อย่ามันแต่หลงกับอบายมุขติดกับดักความสะดวกสบาย พ่อแม่ไปได้เลี้ยงเราจนเราแก่ตาย อย่าทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน อีกไม่นานก็ต้องทำงานสร้างตัวเอง เริ่มจากทำสิ่งเล็กๆน้อยๆได้แล้ว อย่าคิดว่าแล้วไง?ไม่ได้เดือนร้อนใคร ความคิดแบบนั้นมันหมดยุคไปแล้วครับ ให้คิดว่าอย่างน้อยมันเป็นประโชยน์ต่อตัวเองหรือคนรอบข้างไหมดีกว่า
ปล.3 ขอบคุณที่ลสะเวลาอ่าน เรื่องที่ผมเขียนอาจเวอร์ แต่มันคือเรื่องจิงและคนแบบนี้มีอยู่จริง