คือเรื่องมีอยู่ว่าดิฉันตกหลุมรักครูคนหนึงตอนอายุ 13 ส่วนเขาห่างกับเรา 12 ปี(-_-||)

ตอนแรกก็คิดว่าชอบตามประสาเด็กๆแอบมองตาส่งยิ้มไรงี้แต่จขกท.ไม่เคยสารภาพหรืออะไรเพราะคิดว่าคงไม่เหมาะเพราะแบบครูสอนสังคมเนาะ แถมนิสัยเขานี้รักความถูกผิดชอบชั่วดี เอ้ยยยทำได้แค่จะแอบมองเขาจะหาวิธีทางเพื่อได้เห็นหน้าเมื่อเห็นแล้วก็จะอมยิ้มตั้งใจเรียนตามประสาเด็กๆงี้เลย555 สิ่งที่เราหลงใหลในตัวเขาคือตัวตนของเขาจริงๆทั้งนิสัยคำพูดการวางตัวหรือแม้แต่หน้าตา หรือที่เรียกว่าตรงสเปคโครตตตตตๆ

จากปลื้มเป็นชอบจนเรียกว่ารักก็ได้เรียกว่าแอบชอบมา 2 ปีเราคิดแทนตัวเองตลอดเพื่อกั้นทุกอย่าง ลองทำเป็นกรี้ดรุ่นพี่ ทำเป็นชอบเพื่อนก็ไม่หายอาการคลั่ง ปกติชอบดูดวงลี้ลับแบบแอบดูว่าทำไหมชอบขนาดนี้เนื้อคู่หรอก็ไม่นิ เพราะกลัวแบบเขาเบญจเพศงี้แล้วเราจะเป็นตัวซวยในชีวิตเขาคิดมากไปอีกจ้า55555 เราหาวิธีปิดกั้นตัวเองเพื่อกลบเกลื้อนความรู้สึกจนได้เวลาเลยย้ายร.ร.ตอนม.4ไม่กล้าต่อรร.เก่าเพราะกลัวใจตัวเองกลัวบ้าๆบอๆทำตัวไร้สติใส่ครูเขา555ออกมาน่าจะเพลาความรู้สึกบ้าง แต่ก็ยังคิดถึงเขาทุกๆวัน บางครั้งฝันถึง บางทีก็คิดว่าเราเป็นบ้าไหมหนอ

จนตอนนี้เรียนอยู่ปี1 ไม่เคยติดต่อเขาใจนึงก็อยากจะกลับไปหาเพราะคิดถึงมากกกจริงๆใจนึงก็บอกตัวเองว่าเป็นความรักที่เพ้อฝันควรมองหารักใหม่ควรเปิดใจ //เราเคยมีแฟนมีคนคุยหลายคนนะไม่ได้ปิดใจอะไรแต่ก็เลิกกันไป
จขกท.ไม่ได้เล่ารายละเอียดมาก
แค่อยากทราบว่า
1.ตอนนี้เราอยู่ในช่วงวางแผนเรียนจนไปฝึกงาน ที่รร.เก่าที่ครูเขาอยู่เพื่อไปเจอหน้าเขาสารภาพสะให้จบๆจะได้ตัดใจง่ายขึ้น หรือควรเดินหน้าลืมอดีตแล้วเตือนสติตัวเองดี?
2.เราเพ้อเจ้อใช่ไหมมดึงสติทีแง้ๆๆๆ(╥_╥)
3.ตอนนี้เรา 18ปีแย้ว ห่างกับเขา12 ปีเอ่อออเราจะมีทางสมหวังมั้ยหนอ

หมายเหตุ: ไม่ใช่ทางชู้สาว เห้อออออรู้สึกว่าในชีวิตนี้รักใครไม่ได้อีกแล้วหาไม่ได้อีกแล้วเรียกว่ายอมตายแทนได้เลย  //บางครั้งเหมือนใจจะขาดเลย //ขอบคุณที่ร่วมแชร์ความรู้สึกน้า
//เราเรียนจิตวิทยาแนะแนวจ้าอยากจะเป็นครูเหมือนเขา เขาเป็นครูสังคมอิอิ //