รู้สึกกันมั่งไหมคะ อะไรที่เป็นครั้งแรก มักจะดีที่สุด
แต่ครั้งต่อ ๆ มา มันกลับไม่มีค่าให้น่าจดจำเลย
เป็นแค่สายลมที่พัดเข้ามาและผ่านไป

วันนี้ครบรอบ 1 ปี ที่ทำให้เรานึกถึงคนบางคน

เราเคยมีเคมีที่ตรงกันกับคนในอินเทอร์เน็ตคนหนึ่ง เรามีความคล้ายคลึงกัน
เขามีความสม่ำเสมอ ไม่เคยทิ้ง ไม่คุยแล้วเงียบหาย
ไม่ว่าจะไปทำอะไร จะต้องทักเข้ามาทุกวัน คุยกันนาน จนผูกพัน
เพราะเรามีหลาย ๆ อย่างที่คล้ายกัน แม้แต่ภาษาการเขียน
เราถูกคอกับเขามาก มากจริง ๆ มากจนที่หลังจากนั้นต่อมา
ไม่ว่าเจอใคร ๆ  ก็สู้เขาไม่ได้เลย เราไม่เคยถูกคอ ถูกใจใครได้มากเท่าเขาอีก
คนต่อ ๆ มา การสนทนาเต็มไปด้วยความน่าเบื่อ โง่ ๆ บื้อ ๆ บางทีก็คาดเดาได้
อ่านเกมได้ทะลุ ว่าเขาหวังอะไร หรือว่าเราเหนื่อยแล้ว ไม่อยากจะสู้อีกแล้ว
ก็ไม่รู้สินะ จนมองว่าครั้งต่อ ๆ มาไม่มีสาระอะไรให้น่าจดจำ และเหนี่ยวรั้ง
จะให้สนใจต่อได้นาน

เราควรจะได้คุยกับคน ๆ นั้นต่อนะ ถ้าเพียงแต่...
เราไม่เริ่มเรื่อง จนมันต้องสิ้นสุดลงอย่างน่าเสียดาย

เราผิดเอง เขาพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอหน้าเรา เพราะเขาอยากรักษาความเป็นเพื่อนเอาไว้ให้นาน
เขารู้ว่าตัวเขามีปัญหา ไม่ใช่ปัญหาทางกาย
แต่มันเป็นปัญหาทางจิต ที่ควบคุมอารมณ์ทางเพศไม่ได้ เวลาเจอผู้หญิง
แต่เรามันแส่เอง หาเรื่องเองจริง ๆ ที่อยากจะไปเจอเขา ร้อนรน ต้องเจอให้ได้
เพราะหน้าตาเขาตรงสเป็ค และเขาก็ไม่ได้โกหก เขาควบคุมตัวเองไม่ได้จริง ๆ
มันต้องจบลงทั้งที่เราไม่อยากให้จบเลย

ถ้าเพียงแต่เราไม่แส่จะไปอยากเจอเขา เรื่องแบบนั้นมันคงไม่เกิดขึ้น
ป่านนี้เราคงจะยังได้คุยกับเขา ไม่เหงาอยู่แบบนี้ ตอนนี้รู้สึกเดียวดายมาก
เขาไม่ได้โกหกว่าเขาควบคุมเรื่องทางเพศไม่ได้
แต่เราผิดที่ไม่เชื่อและยังดันทุรังจะไปเจอเขา
มันผิดที่เราเอง ที่ไปกระตุ้นเขาจนได้เรื่อง ทั้งที่เขาบอกเราแล้วว่า
เขามีอารมณ์ทางเพศง่ายมาก กลัวจะเสียเพื่อน ถ้าเจอเรา

ถ้าไม่ไปเจอเขาวันนี้เมื่อ 1 ปีก่อน
ป่านนี้เรากับเขาก็จะยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
มีเพื่อนออนไลน์ให้คุยได้ทุกวัน
มีเพื่อนที่ฉลาดที่เคมีตรงกัน ไม่ต้องมาเหงา น้ำลายบูดแบบนี้

เพื่อนมีมากมายนะคะ เพื่อนเรียน เพื่อนแถวบ้าน เพื่อนร่วมงาน
แต่เพื่อนที่รู้ใจ และเข้าใจ เคมีตรงกัน มันหาไม่ได้ง่ายๆ
ถ้าหาเพื่อนที่รู้ใจ ศีลเสมอกันไม่ได้ มันก็เหมือนอยู่คนเดียวอยู่ดี

ขอบคุณพื้นที่ที่ให้ฉันได้ระบาย