เธอคนนี้เป็นรุ่นน้อง 2 ปี คณะเดียวกันแต่คนละ ภาควิชา เธอมีผิวขาว ตัวเล็ก และ ผมยาวถึงกลางหลัง
ผมคือรุ่นพี่ ผู้เงียบขรึม ออกเนิร์ด และไม่น่าจะเป็นคนที่เหมือนสเปคเธอเลยสักกะอย่าง
เจอเธอที่โรงอาหาร จากนั้นจึงไล่ถามเพื่อนว่ามีใครรู้จักเธอบ้างไหม เธอชื่ออะไร
และก็ได้เฟสของเธอมา จากนั้นจึงได้แอดไป ทักทายและแนะนำตัว ชวนเธอคุย
วันต่อจากนั้น ก็เหมือนคนแอบชอบ พยายามมองหา และหาเรื่องทักไปตลอด
ผมชวนเธอคุยเรื่องเธอบ้าง อาหารที่เธอชอบ เธอไม่กินผัก และไม่ชอบข้าวแกงเย็นๆ 55
ร้านไหนที่เธอโปรด และสุนัขที่บ้านเธอ เธอก็เล่าว่ามันชื่ออะไร ดื้อและซนแค่ไหน
เธอก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง เงียบหายไปเลยบ้าง แต่ผมก็ยังทักไป วนเวียน
ครั้งนึงเคยรวบรวมความกล้า ไปทักตัวจริงๆ แต่เธอดันวิ่งหนี ซึ่งเป็นที่สรวญเฮอา ของเพื่อนๆพี่น้องมาจนทุกวันนี้
แน่นอนผมคิดว่า บางทีเราอาจจะไม่ใช่ พอทักไปติดต่อกันมากหมายวันเข้า ช่วงและเธอก็ตอบและหายไปเลยก็มี จะรำคาญเอาหรือเปล่า
จะลองไปทักตัวจริง ก็ความมั่นใจหดหาย ตั้งแต่ที่วิ่งหนี คราวนั้น
แถมภาควิชาเรา แต่ละคนก็ใหญ่ อยู่คนละฝากถนน จะเจอกันที ก็ยาก เรียนหนักกันทั้งคู่
เราเองก็รู้สึกดีที่ได้ทำอะไรแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่สวยงาม
แต่น้องจะมองว่ามัน น่ารำคาญหรือเปล่า พอคิดแบบนั้น ก็อยากจะเลิกชอบไปเลยก็มี
แต่ก็นะ ได้ชอบไปแล้ว แถมไม่ชอบยอมแพ้เท่าไร
พอมีวิธีที่เราจะสามารถมอบและทำให้เธอรู้สึกว่า เธอช่างพิเศษ แต่ต้องเป็นโดยไม่ทำให้เธอรำคาญหรือลำบากใจไหมครับ
หรือควรพอและเลิกยุ่งไปเลยจะดีกว่า
เด็กมหาลัย ทำยังไงดีเมื่อชอบ คนที่อาจเป็นไปไม่ได้ และการยอมแพ้ก็ไม่ใช่แนวทาง
ผมคือรุ่นพี่ ผู้เงียบขรึม ออกเนิร์ด และไม่น่าจะเป็นคนที่เหมือนสเปคเธอเลยสักกะอย่าง
เจอเธอที่โรงอาหาร จากนั้นจึงไล่ถามเพื่อนว่ามีใครรู้จักเธอบ้างไหม เธอชื่ออะไร
และก็ได้เฟสของเธอมา จากนั้นจึงได้แอดไป ทักทายและแนะนำตัว ชวนเธอคุย
วันต่อจากนั้น ก็เหมือนคนแอบชอบ พยายามมองหา และหาเรื่องทักไปตลอด
ผมชวนเธอคุยเรื่องเธอบ้าง อาหารที่เธอชอบ เธอไม่กินผัก และไม่ชอบข้าวแกงเย็นๆ 55
ร้านไหนที่เธอโปรด และสุนัขที่บ้านเธอ เธอก็เล่าว่ามันชื่ออะไร ดื้อและซนแค่ไหน
เธอก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง เงียบหายไปเลยบ้าง แต่ผมก็ยังทักไป วนเวียน
ครั้งนึงเคยรวบรวมความกล้า ไปทักตัวจริงๆ แต่เธอดันวิ่งหนี ซึ่งเป็นที่สรวญเฮอา ของเพื่อนๆพี่น้องมาจนทุกวันนี้
แน่นอนผมคิดว่า บางทีเราอาจจะไม่ใช่ พอทักไปติดต่อกันมากหมายวันเข้า ช่วงและเธอก็ตอบและหายไปเลยก็มี จะรำคาญเอาหรือเปล่า
จะลองไปทักตัวจริง ก็ความมั่นใจหดหาย ตั้งแต่ที่วิ่งหนี คราวนั้น
แถมภาควิชาเรา แต่ละคนก็ใหญ่ อยู่คนละฝากถนน จะเจอกันที ก็ยาก เรียนหนักกันทั้งคู่
เราเองก็รู้สึกดีที่ได้ทำอะไรแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่สวยงาม
แต่น้องจะมองว่ามัน น่ารำคาญหรือเปล่า พอคิดแบบนั้น ก็อยากจะเลิกชอบไปเลยก็มี
แต่ก็นะ ได้ชอบไปแล้ว แถมไม่ชอบยอมแพ้เท่าไร
พอมีวิธีที่เราจะสามารถมอบและทำให้เธอรู้สึกว่า เธอช่างพิเศษ แต่ต้องเป็นโดยไม่ทำให้เธอรำคาญหรือลำบากใจไหมครับ
หรือควรพอและเลิกยุ่งไปเลยจะดีกว่า