ศิริ มะลิแย้ม เล่าเรื่องการเดินทางไกลของ “เดรัจฉาน”
เรื่องสั้นรางวัลชนะเลิศ Indy short story award ครั้งที่ 2 ซึ่งได้รางวัล 1 แสนบาท
ประกาศผลเมื่อ 31 มีนาคม ที่ห้องบอร์ดรูม 2 ศูนย์สิริกิติ์
ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
[ ว่าด้วยการเดินทางของ "เดรัจฉาน"
ความในจากใจนักเขียนมือรางวัล
ผู้พิชิตเงิน "100,000" (และเงิน 10,000 ด้วย) ]
...
ขออนุญาตไม่กดแชร์แต่ ก๊อปปี้ข้อความทั้งหมดโดยไม่ตัดทอนมาลงแทนค่ะ
เนื่องจากเป็นการเขียนในเฟซบุ๊กส่วนบุคคลของคุณศิริ มะลิแย้ม
เจ้าของเรื่องสั้นสี่เรื่อง ในรวมเรื่องสั้น "เดรัจฉาน"
และแน่นอนว่าเป็นผู้เขียน เดรัจฉาน ด้วย
..
.
..
"ว่าด้วยการเดินทางไกลของ “เดรัจฉาน”
เรื่องสั้นรางวัลชนะเลิศ Indy short story award ครั้งที่ 2
ผมเขียนเรื่องสั้นนี้ตอนต้นปี 2558 ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกว่า หากเรื่องสั้นเรื่องใดได้ลงนิตยสาร Writer จะเป็นที่น่าภาคภูมิที่สุด ช่วงปลายปีผมได้รับข้อความตอบกลับทางอีเมลว่า “เรื่องสั้น เดรัจฉาน ผ่านนะครับ จะแจ้งอีกครั้งเมื่อได้ลงพิมพ์” ลงชื่อ อุทิศ ใช่แล้วล่ะครับ ผมอิ่มอกอิ่มใจเป็นไหนๆ ทว่าที่สุดแล้วเรื่องสั้นเรื่องนี้ก็ถูกย้ายไปเก็บในโฟลเดอร์ที่ถูกคัดทิ้ง!
ทำไมน่ะหรือ...
ก่อนนิตยสาร Writer จะปิดตัวลง อย่างที่รู้กันว่ามีการคัดเรื่องสั้นอีกรอบเพื่อลงพิมพ์ฉบับพิเศษ นั่นหมายความว่าเรื่องต่างๆ เหล่านั้นจะต้องเข้มข้นมาก จากที่ผ่านมาตรฐานของผู้คัดสรรค์มาแล้ว ต้องถูกพิจารณาอีกรอบโดยมีพื้นที่ของหน้านิตยสารจำกัดจำนวนเรื่องไว้ สุดท้ายเรื่องสั้นนี้ถูกเบียดออกจากพื้นที่ดังกล่าว หลังจากนั้นไม่นานผมนำมันปรับแก้ แล้วส่งไปยังนิตยสารอีกฉบับ รอจนกระทั่งนิตยสารปิดตัวก็ไม่ได้ข่าวคราวว่าผ่านมาตรฐานหรือไม่ จากที่มั่นใจระดับหนึ่งว่าเรื่องสั้นนี้มีลุ้นได้ตีพิมพ์ ความหวังกลายเป็นศูนย์ ความคิดเลอะเทอะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ผมไม่รู้ตัว ตัดสินใจย้ายเรื่องสั้นนี้ไปไว้ในซอกหลืบที่ไม่ค่อยจะถูกเหลียวแลนัก
ช่วงต้นปี 2560 ผมเขียนเรื่องสั้นส่งประกวดรางวัล Indy short story award โครงการนี้เป็นโมเดลใหม่และแปลกออกไป ข้ามเรื่องการให้อิสระในสร้างผลงานไปเลย ในหัวข้อนี้มาย้ำกันตรงที่ต้องเสียเงินค่าธรรมเนียมการส่งประกวด ประเด็นมันมีอยู่ว่า ในรอบเดือนหนึ่งๆ หากส่งหลายเรื่องจะมีส่วนลดนั่นแหละครับ เดือนนั้นผมเขียนเรื่องสั้นจบสองเรื่องคือเรื่อง “แมวมลายู” กับเรื่อง “กฏของความเศร้า” เป็นเรื่องสั้นขนาดสองหน้ากระดาษเอสี่ สั้นที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียน กติกาของเวทีประกวดคือ กรณีส่งสามเรื่องจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียม 599 บาท ถ้าส่งหนึ่งเรื่อง หรือสองเรื่อง ผมจะต้องจ่ายในอัตราต่อเรื่องที่แพงกว่านี้ ผมจึงหันไปหาโฟลเดอร์ที่ผมไม่สนใจนั้นแหละครับ และเรื่องสั้นที่ผมคิดว่าโดดเด่นที่สุดในพื้นที่นั้นคือเรื่องสั้นชื่อ “เดรัจฉาน”
“เดรัจฉาน” ถูกนำมาอ่าน ขัดเกลาแก้ไขอีกรอบ ตัด แต่ง เติม บางช่วงเรียบเรียงใหม่ และมันถูกส่งเข้าประกวดในฐานะตัวแถม แต่สุดท้ายมันก็สร้างความประหลาดใจให้ผมจนได้ เรื่องสั้นสามเรื่องในเดือนนั้นผ่านทั้งหมด แน่นอนว่าตัวแถมอย่างมันก็เสนอหน้าเข้ามาด้วย ผมก็แค่ยิ้มๆ
ต่อมาผมเขียนเรื่องสั้นชื่อ “แท้จริงไม่ปรากฏ” เล่าตรงนี้ออกนอกเรื่องจากตัวแถมของผมสักเล็กน้อย ผมเขียนเรื่องนี้จากเหตุการณ์พ่อตาเสียชีวิต ใช้กล่องข้อความโปรแกรมไลน์เป็นรูปประกอบในการเล่าเรื่อง ตัวละครหนึ่งชอบแต่งกายด้วยชุดไทย ทาแป้งกระแจะทั่วเรือนร่าง ฉากเป็นเมืองลพบุรี แผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์ด้วยนะออเจ้าทั้งหลาย เรื่องนี้ผ่านเข้ารอบในเดือนสุดท้ายเช่นกัน หากหวังเอาสักเรื่องหนึ่งให้ได้รางวัลชนะเลิศหรือดีเด่น ตอนนั้นผมคิดว่าเป็นเรื่องนี้ ลำดับต่อมาคือเรื่องกฏของความเศร้า และเรื่องแมวมลายูตามลำดับ ผมก็แค่เรียงตามความชอบของตัวเองไว้ในใจ ส่วนเรื่องเดรัจฉาน อยู่ตรงไหนของดวงใจผมก็ไม่รู้
วันประกาศผลมาถึง เรื่องกฏของความเศร้า และแมวมลายูถูกประกาศให้เป็นเรื่องสั้นดีเด่นได้รับการตีพิมพ์ก่อน เรื่องแท้จริงไม่ปรากฏได้รับประกาศให้เป็นเรื่องสั้นยอดเยี่ยม หลังรับรางวัลแล้วเดินลงจากเวที ตัวแถมของผมผุดขึ้นมาในความคิด มันหายไปไหนนะ ทำไมมันยังไม่ถูกประกาศ มันจะต้องพบชะตากรรมซ้ำรอยเดิมอีกแล้วหรือ มันจะไม่มีโอกาสได้รับการตีพิมพ์เลยใช่ไหม ออกไปอวดโฉมบ้างสิ ทำตัวเป็นต้นฉบับเก่าๆ หลบอยู่ในเม็มมอรี่คอมพิวเตอร์มันไม่สนุกหรอก มีเวลาให้ผมเพ้อถึงมันพอสมควรในระหว่างที่เพื่อนผมขึ้นไปรับรางวัลเรื่องสั้นยอดเยี่ยมเช่นกัน หลังจากผมส่งประกวดเวทีนี้ผมย้ายที่อยู่มันไปในที่ที่มันควรจะอยู่แล้ว อยู่กับเรื่องสั้นหลายๆ เรื่องที่ผมคัดเลือกไว้ และวูบหนึ่งผมคิดว่าจะย้ายมันกลับไปอยู่ที่เดิม แต่แล้วมันก็ถูกประกาศเป็นชื่อสุดท้าย
เอาละ หากว่ามันอยากจะออกไปโชว์ตัวต่อสาธารณะชนแล้ว ผมขอเกริ่นนำไว้ตรงนี้เล็กน้อย ตัวละครเอกชื่อไอ้ลอ มีแม่ชื่อสารภี หลงรักดวงจำปาที่มีสามีแล้ว ไม่นะ ไม่ใช่อย่างที่คิด นั่นไม่ใช่ละครช่องสาม เนื้อเรื่องดำเนินอยู่ในเมืองโบราณชื่อนครขีดขิน ฉากนี้มีอยู่จริงที่อำเภอบ้านหมอ จังหวัดสระบุรี แน่นอนว่าเป็นที่ที่ผู้เขียนวิ่งเล่นมาตั้งแต่ยังเด็ก ในฉากมีต้นจันทน์เก่าแก่ มีพระธุดงค์ปักกลด ป่านนี้ไอ้ลอคงกำลังวางแผนทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่สุดปรารถนา...
ถึงตอนนี้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เดรัจฉาน ได้อยู่ในพื้นที่ใหม่แล้ว และความรู้สึกผมตอนนี้เป็นเช่นไรยากจะกล่าว ลองคิดดูเถิด หากมันมีความรู้สึก ข้างในนั้นจะบอบช้ำเพียงไร เมื่อมันรับรู้ว่าเจ้าของไม่เคยมองเห็น! "
...
ยกมาจาก
https://www.facebook.com/indyshortstoryaward/posts/1518660231576105
และเพจข่าวสารวงการหนังสือ / 28 มีนาคม 61 เวลา 7:43 น.
https://www.facebook.com/groups/booklifecycle/permalink/755468364659407/ 
Indy short story award : เรื่องสั้นรางวัล 1 แสนบาท
เรื่องสั้นรางวัลชนะเลิศ Indy short story award ครั้งที่ 2 ซึ่งได้รางวัล 1 แสนบาท
ประกาศผลเมื่อ 31 มีนาคม ที่ห้องบอร์ดรูม 2 ศูนย์สิริกิติ์
ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
[ ว่าด้วยการเดินทางของ "เดรัจฉาน"
ความในจากใจนักเขียนมือรางวัล
ผู้พิชิตเงิน "100,000" (และเงิน 10,000 ด้วย) ]
...
ขออนุญาตไม่กดแชร์แต่ ก๊อปปี้ข้อความทั้งหมดโดยไม่ตัดทอนมาลงแทนค่ะ
เนื่องจากเป็นการเขียนในเฟซบุ๊กส่วนบุคคลของคุณศิริ มะลิแย้ม
เจ้าของเรื่องสั้นสี่เรื่อง ในรวมเรื่องสั้น "เดรัจฉาน"
และแน่นอนว่าเป็นผู้เขียน เดรัจฉาน ด้วย
..
.
..
"ว่าด้วยการเดินทางไกลของ “เดรัจฉาน”
เรื่องสั้นรางวัลชนะเลิศ Indy short story award ครั้งที่ 2
ผมเขียนเรื่องสั้นนี้ตอนต้นปี 2558 ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกว่า หากเรื่องสั้นเรื่องใดได้ลงนิตยสาร Writer จะเป็นที่น่าภาคภูมิที่สุด ช่วงปลายปีผมได้รับข้อความตอบกลับทางอีเมลว่า “เรื่องสั้น เดรัจฉาน ผ่านนะครับ จะแจ้งอีกครั้งเมื่อได้ลงพิมพ์” ลงชื่อ อุทิศ ใช่แล้วล่ะครับ ผมอิ่มอกอิ่มใจเป็นไหนๆ ทว่าที่สุดแล้วเรื่องสั้นเรื่องนี้ก็ถูกย้ายไปเก็บในโฟลเดอร์ที่ถูกคัดทิ้ง!
ทำไมน่ะหรือ...
ก่อนนิตยสาร Writer จะปิดตัวลง อย่างที่รู้กันว่ามีการคัดเรื่องสั้นอีกรอบเพื่อลงพิมพ์ฉบับพิเศษ นั่นหมายความว่าเรื่องต่างๆ เหล่านั้นจะต้องเข้มข้นมาก จากที่ผ่านมาตรฐานของผู้คัดสรรค์มาแล้ว ต้องถูกพิจารณาอีกรอบโดยมีพื้นที่ของหน้านิตยสารจำกัดจำนวนเรื่องไว้ สุดท้ายเรื่องสั้นนี้ถูกเบียดออกจากพื้นที่ดังกล่าว หลังจากนั้นไม่นานผมนำมันปรับแก้ แล้วส่งไปยังนิตยสารอีกฉบับ รอจนกระทั่งนิตยสารปิดตัวก็ไม่ได้ข่าวคราวว่าผ่านมาตรฐานหรือไม่ จากที่มั่นใจระดับหนึ่งว่าเรื่องสั้นนี้มีลุ้นได้ตีพิมพ์ ความหวังกลายเป็นศูนย์ ความคิดเลอะเทอะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ผมไม่รู้ตัว ตัดสินใจย้ายเรื่องสั้นนี้ไปไว้ในซอกหลืบที่ไม่ค่อยจะถูกเหลียวแลนัก
ช่วงต้นปี 2560 ผมเขียนเรื่องสั้นส่งประกวดรางวัล Indy short story award โครงการนี้เป็นโมเดลใหม่และแปลกออกไป ข้ามเรื่องการให้อิสระในสร้างผลงานไปเลย ในหัวข้อนี้มาย้ำกันตรงที่ต้องเสียเงินค่าธรรมเนียมการส่งประกวด ประเด็นมันมีอยู่ว่า ในรอบเดือนหนึ่งๆ หากส่งหลายเรื่องจะมีส่วนลดนั่นแหละครับ เดือนนั้นผมเขียนเรื่องสั้นจบสองเรื่องคือเรื่อง “แมวมลายู” กับเรื่อง “กฏของความเศร้า” เป็นเรื่องสั้นขนาดสองหน้ากระดาษเอสี่ สั้นที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียน กติกาของเวทีประกวดคือ กรณีส่งสามเรื่องจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียม 599 บาท ถ้าส่งหนึ่งเรื่อง หรือสองเรื่อง ผมจะต้องจ่ายในอัตราต่อเรื่องที่แพงกว่านี้ ผมจึงหันไปหาโฟลเดอร์ที่ผมไม่สนใจนั้นแหละครับ และเรื่องสั้นที่ผมคิดว่าโดดเด่นที่สุดในพื้นที่นั้นคือเรื่องสั้นชื่อ “เดรัจฉาน”
“เดรัจฉาน” ถูกนำมาอ่าน ขัดเกลาแก้ไขอีกรอบ ตัด แต่ง เติม บางช่วงเรียบเรียงใหม่ และมันถูกส่งเข้าประกวดในฐานะตัวแถม แต่สุดท้ายมันก็สร้างความประหลาดใจให้ผมจนได้ เรื่องสั้นสามเรื่องในเดือนนั้นผ่านทั้งหมด แน่นอนว่าตัวแถมอย่างมันก็เสนอหน้าเข้ามาด้วย ผมก็แค่ยิ้มๆ
ต่อมาผมเขียนเรื่องสั้นชื่อ “แท้จริงไม่ปรากฏ” เล่าตรงนี้ออกนอกเรื่องจากตัวแถมของผมสักเล็กน้อย ผมเขียนเรื่องนี้จากเหตุการณ์พ่อตาเสียชีวิต ใช้กล่องข้อความโปรแกรมไลน์เป็นรูปประกอบในการเล่าเรื่อง ตัวละครหนึ่งชอบแต่งกายด้วยชุดไทย ทาแป้งกระแจะทั่วเรือนร่าง ฉากเป็นเมืองลพบุรี แผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์ด้วยนะออเจ้าทั้งหลาย เรื่องนี้ผ่านเข้ารอบในเดือนสุดท้ายเช่นกัน หากหวังเอาสักเรื่องหนึ่งให้ได้รางวัลชนะเลิศหรือดีเด่น ตอนนั้นผมคิดว่าเป็นเรื่องนี้ ลำดับต่อมาคือเรื่องกฏของความเศร้า และเรื่องแมวมลายูตามลำดับ ผมก็แค่เรียงตามความชอบของตัวเองไว้ในใจ ส่วนเรื่องเดรัจฉาน อยู่ตรงไหนของดวงใจผมก็ไม่รู้
วันประกาศผลมาถึง เรื่องกฏของความเศร้า และแมวมลายูถูกประกาศให้เป็นเรื่องสั้นดีเด่นได้รับการตีพิมพ์ก่อน เรื่องแท้จริงไม่ปรากฏได้รับประกาศให้เป็นเรื่องสั้นยอดเยี่ยม หลังรับรางวัลแล้วเดินลงจากเวที ตัวแถมของผมผุดขึ้นมาในความคิด มันหายไปไหนนะ ทำไมมันยังไม่ถูกประกาศ มันจะต้องพบชะตากรรมซ้ำรอยเดิมอีกแล้วหรือ มันจะไม่มีโอกาสได้รับการตีพิมพ์เลยใช่ไหม ออกไปอวดโฉมบ้างสิ ทำตัวเป็นต้นฉบับเก่าๆ หลบอยู่ในเม็มมอรี่คอมพิวเตอร์มันไม่สนุกหรอก มีเวลาให้ผมเพ้อถึงมันพอสมควรในระหว่างที่เพื่อนผมขึ้นไปรับรางวัลเรื่องสั้นยอดเยี่ยมเช่นกัน หลังจากผมส่งประกวดเวทีนี้ผมย้ายที่อยู่มันไปในที่ที่มันควรจะอยู่แล้ว อยู่กับเรื่องสั้นหลายๆ เรื่องที่ผมคัดเลือกไว้ และวูบหนึ่งผมคิดว่าจะย้ายมันกลับไปอยู่ที่เดิม แต่แล้วมันก็ถูกประกาศเป็นชื่อสุดท้าย
เอาละ หากว่ามันอยากจะออกไปโชว์ตัวต่อสาธารณะชนแล้ว ผมขอเกริ่นนำไว้ตรงนี้เล็กน้อย ตัวละครเอกชื่อไอ้ลอ มีแม่ชื่อสารภี หลงรักดวงจำปาที่มีสามีแล้ว ไม่นะ ไม่ใช่อย่างที่คิด นั่นไม่ใช่ละครช่องสาม เนื้อเรื่องดำเนินอยู่ในเมืองโบราณชื่อนครขีดขิน ฉากนี้มีอยู่จริงที่อำเภอบ้านหมอ จังหวัดสระบุรี แน่นอนว่าเป็นที่ที่ผู้เขียนวิ่งเล่นมาตั้งแต่ยังเด็ก ในฉากมีต้นจันทน์เก่าแก่ มีพระธุดงค์ปักกลด ป่านนี้ไอ้ลอคงกำลังวางแผนทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่สุดปรารถนา...
ถึงตอนนี้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เดรัจฉาน ได้อยู่ในพื้นที่ใหม่แล้ว และความรู้สึกผมตอนนี้เป็นเช่นไรยากจะกล่าว ลองคิดดูเถิด หากมันมีความรู้สึก ข้างในนั้นจะบอบช้ำเพียงไร เมื่อมันรับรู้ว่าเจ้าของไม่เคยมองเห็น! "
...
ยกมาจาก
https://www.facebook.com/indyshortstoryaward/posts/1518660231576105
และเพจข่าวสารวงการหนังสือ / 28 มีนาคม 61 เวลา 7:43 น.
https://www.facebook.com/groups/booklifecycle/permalink/755468364659407/