(ต่อจากกระทู้ที่แล้ว) ลิงค์กระทู้ที่แล้ว https://ppantip.com/topic/37509704/




“เหวอ...!!” หัวหน้าโจรตกใจแทบสิ้นสติ แต่ ยังไม่ทันได้เปล่งเสียงร้อง ควันสีขาวก็ลอยจากร่างที่น่าสะพรึง พุ่งออกมาทางประตูที่เปิดค้างเอาไว้ พันรอบตัวของมันแล้วกระซากหมุน พร้อมกับเสียงดัง “กร๊อบ!!” ลั่นก็เกิดขึ้นกับลำคอที่หักอย่างน่ากลัว มันแทบไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตชั่วๆ ของตนได้หลุดลอยออกจากร่างไปในตอนไหน? เมื่อสิ้นเสียง! ร่างที่เคยถูกใช้ก่อกรรมทำชั่วมาทั้งชีวิต ก็ทรุดลงกองอยู่ตรงนั้นนั่นเอง “ตุ๊บ!!”

แต่... ดูเหมือนคนอื่นๆ กลับยังไม่มีใครรู้ตัว

ฮิๆ ๆ ...

เสียงหัวเราะแหลมเล็กดังขึ้นอีกอย่างชอบใจ พร้อมกับลมกรรโชกใบหญ้าดังสวบสาบคล้ายเสียงฝีเท้าของภูตผี พุ่งเข้าหาโจรอีกสองคนที่กำลังกดใจกล้าแนบกับพื้น เพื่อจะลั่นไกสังหารใจกล้า...

แชะ...!

“มาขัดลำกล้องอะไรกันตอนนี้วะ?” คนที่กำลังเหนี่ยวไกชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ ยกปืนขึ้นมามองนิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปจ่อที่อกใจกล้าพร้อมกับลองสับไกดูอีกครั้ง

แชะ...แชะ...แชะ!!

มันลั่นไกอีกหลายครั้ง แต่ ก็ยังมีแต่เสียงกระสุนด้านดังออกมาเพียงอย่างเดียว

“โธ่โว้ย! นี่มันอะไรกันวะ” มันสบถอย่างหัวเสีย หันปลายกระบอกปืนเข้าพงหญ้าแล้วลองลั่นไกดูอีกครั้ง “ปัง!” เสียงปืนดังกึงก้องไปทั่วบริเวณ

แต่... เมื่อหันปลายกระบอกปืนกลับมาทางใจกล้า... แชะ! กระสุนก็กลับด้าน ยิงไม่ออกเหมือนเดิม

“เฮ้ย!! ไหงเป็นงี้! ไอ้นี่มันมีของดีอะไรหรือเปล่าวะ?” หนึ่งในพรรคพวกของมันที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างๆ ถามอย่างตื่นตระหนก และเริ่มรุกลี้รุกลน

“ของ “ดี” น่ะไม่มีหรอกพี่ มีแต่ของ “ไม่ดี” อย่างพวก... ผีอะไรเงี้ย!” แทนเสียงตอบของเพื่อน เสียงเย็นๆ เนิบๆ ก็ดังมาจากรถของใจกล้าที่ตัวหัวหน้าเพิ่งเดินไป แต่ไม่ใช่เสียงของหัวหน้าพวกมันแน่ๆ

“ใคร... ใครพูดวะ?” มันรีบหันกลับไปทางต้นเสียงทันที แล้วก็แทบจะตกใจจนตาย เมื่อ...

“ฉัน...เอง...แหละ...จ้ะ...พี่” คราวนี้เสียงหวานนั้นยานคางมากขึ้นไปอีกเสียจนฟังดูน่ากลัวเหลือเกิน ดังมาจากบนหลังคารถ ที่หญิงสาวผมยาว หน้าตาขาวซีด ที่กำลังนั่งห้อยขาอยู่... และที่ทำให้พวกเขาต่างเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ไปตามๆ กันก็คือ แขนที่ยืดยาวของร่างนั้น แม้จะเจ้าตัวจะยังนั่งอยู่บนหลังคารถ แต่แขนเล็กๆ นั้นกลับยื่นยาวออกมาอย่างผิดปกติจนถึงกับยื่นไปอุดปิดปากกระบอกปืนในมือไอ้โจรที่กำลังจ่อไปที่อกของใจกล้าที่อยู่ห่างออกไปตั้งหลายเมตรได้เลยทีเดียว นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงยิงไม่ออก! จากนั้น... คอที่ยาวระยงของเธอเองก็ยืดยาวตามขึ้นบาง ยาวขึ้น... ยาวขึ้น! สูงขึ้นไปบนฟ้าอีกหลายเมตร พร้อมกับขยายใหญ่และโตขึ้นไปเรื่อยๆ

“เฮ้ย! อะ อะไรกันวะเนี่ย” เจ้าคนที่นั่งคร่อมทับใจกล้าร้องออกมาอย่างตื่นตระหนกแทบฉี่ราด ในขณะที่ใจกล้าเองก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน

“มะ มะ มือ ผี” อีกคนอุทานปากคอสั่น เผลอถอยหลังไปหลายก้าว ทั้งๆ ที่ขาสั่นจนแทบยืนไม่ไหว ชี้ไม้ชี้มือไปที่ปืนที่ถูกมืออันน่าสะพรึงนั้นอุดไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับคนที่ถือปืนเองก็ได้สติพยายามที่จะสะบัดปืนในมือทิ้งไป แต่ในตอนนี้มันกลับไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้ ซ้ำร้าย! มือที่บังคับไม่ได้ของมันยังค่อยๆ หันปืนในมือเล็งไปทางเพื่อนอีกคนที่กำลังอุทานด้วยตกใจจนแทบช็อคตายอยู่แล้วอีกต่างหาก

“ยิงสิ!” หัวที่ยืดยาวนั้นเลื้อยมากระซิบข้างหูคนถือปืน!! ที่ตกตะลึงตัวแข็งค้าง! อย่างตื่นตระหนก!!

“เฮ้ย! อย่านะโว้ย” คนตกเป็นเป้าหมายได้ยินเข้าดังนั้นก็ร้องเสียงหลง พรางหันหลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อเห็นว่าเสียงห้ามของตนไม่เป็นผล

“ยิงสิ!!” ใบหน้าใหญ่โตเท่ากระจาดนั้นกระซิบอีก คราวนี้ใบหน้านั่นแนบชิดกับใบหูจนมันรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

“เหวอออออ!!! ไม่ๆ ๆ!!” คนถือปืนฉี่ราดอึราดไม่เหลือความเหี้ยมเกรียมดังก่อนหน้านี้แม้แต่นิด หลับตาปี๋ ร้องไห้ตัวสั่น แต่ก็ไม่อาจขัดขืนมือผีได้

“ยิงสิ! ยิงสิ!! ยิงสิ!!! ยิงสิ...” หัวที่ยืดยาวนั้นเร่งเร้าน้ำเสียงสนุกสนาน ในขณะที่คนวิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานอย่างขวัญเสีย

“อย่า!” แม้จะหวาดกลัว แต่ เมื่อเห็นว่าชีวิตหนึ่งกำลังจะถูกปลดปลงต่อหน้า ใจกล้าก็กลับตะโกนขึ้นอย่างลืมตัว!

เปรี้ยง!!” เสียงปืนแผดก้อง พร้อมกับกระสุนนัดหนึ่งพุ่งเข้าเจาะขาคนวิ่งหนีดังฉัวะ! ในขณะที่หัวผีถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างแสนเสียดาย เมื่อถูกใจกล้าห้ามเอาไว้ มือผีนั้นจึงจำใจต้องบังคับให้มุมยิงปรับต่ำลงไม่เล็งไปที่หัวใจเช่นเดิม แต่กระนั้นเลือดชั่วๆ ที่แดงฉานของมัน ก็ยังคงไหลเป็นทางราวกับท่อประปาแตก

“โอ๊ย!! ช่วยด้วย! ช่วยกูด้วย! กูถูกยิง!” คนถูกยิงร้องเสียงหลง ขณะที่โจรอีกคนกลับไม่คิดจะฟังเสียง เผ่นหนีเพื่อเอาตัวเองให้รอดสุดชีวิต เตลิดเข้าไปในป่าหญ้าริมทาง คนละทิศคนละทางกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเพื่อนที่ถูกมันยิง

“ช่วยด้วยยยย ผี ผี ผีหลอกกกก...” มันตะโกนพลางสับฝีเท้าเร่งฝ่าดงหญ้าไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไร้สติ ชนนั่นนี่ แม้จะล้มลุกคลุกคลานจนหัวร้างข้างแตก ก็ยังไม่ยอมหยุด กระทั่งลับหายไปจากสายตา ทิ้งไว้เพียงความเงียบราวกับไม่เคยเกิดเรื่องใดๆ ตรงนี้มาก่อนเลย มีเพียงแค่ปืนที่มันทำหล่นทิ้งไว้ กับร่างนอนนิ่งของชายผู้เคยเป็นหัวหน้าโจรเท่านั้นที่ยังคงหลงเหลือไว้เป็นวัตถุพยานว่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง!

ขณะที่ใจกล้านั่งตัวแข็ง ตกตะลึงตาค้างกับภาพที่เห็น...

ผีสาวก็เปลี่ยนสภาพกลับไปเป็นคนดังเช่นคนปกติ ไม่เหลือริ้วรอยแห่งความน่าผวาหวาดใดๆ อีกต่อไป พลางก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะบ่นกระปอดกระแปดอย่างไม่พอใจ

“พี่ไม่น่าห้ามหนูเลย ปล่อยพวกมันไป เดี๋ยวก็ไปก่อกรรมทำเข็ญกับคนอื่นๆ อีก” ผีสาวในร่างหญิงสาวว่า

ใจกล้าใจหายวาบ เมื่อรู้สึกตัวอีกที แถวนั้นก็เหลือเขาเพียงผู้เดียวแล้วที่เป็นมนุษย์ จึงจำต้องฝืนสูดลมหายใจเข้าปอดหลายเฮือกใหญ่ๆ เพื่อพยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิงให้กลับคืนมา กวาดสายตาไปทั่วทั้งถนนอีกหลายครั้งเพื่อครวญหาเพื่อนที่เป็นมนุษย์หวังที่จะให้มาช่วยให้อุ่นใจได้บ้าง ทว่าหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จึงต้องทำใจกล้าให้สมกับชื่อยกมือไหว้ท่วมหัวก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ปะ...ปล่อย ได้ก็ปล่อยไปเถอะจ้ะ อย่าสร้างกรรมสร้างเวรต่อกันเลย เดี๋ยวผมจะไปแจ้งความเอง ยังไงมันก็คงจะหนีไม่รอด” ใจกล้าว่าเสียงสั่น เขาเองก็หวาดกลัวไม่น้อยไปกว่าพวกมันเลย ยิ่งต้องเผชิญหน้าอยู่กับผี...สองต่อสอง ในบรรยากาศเช่นนี้