ทำยังใงดีคะ คือเราชอบเป็นห่วงคนอื่น
แม้ว่าเราจะไม่รู้จัก แต่พอเขามาอยู่ในเขตสายตา
ของเราปุ๊ป เราจะล่ะสายตาไม่ได้เลย
อย่างเช่น เมื่อวานนี้เราไปเจอผู้หญิงคนนึง
นั่งอยู่มุมห้องสมุด เขากำลังเขียนอะไรบางอย่าง
มุมมืดหน่อยๆ (ไม่ได้หน้ากลัวนะคะ)
คือมันมีโต๊ะอยู่เยอะมากๆ แต่เราก็สงสัยว่า
    - ทำไมเขาไม่มานั่งโต๊ะนะ
    - เขาจะเหงาหรือเปล่า
    - ไปชวนคุยดีไหม
แต่อีกความรู้สึกนึงของเราก็บอกว่า
    - ถ้าไปชวนคุยจะดีไหมนะ เขาจะรำคาญไหม
    - เขาอยากอยู่คนเดียวหรือเปล่า
จนถึงขนาดนั่งนับ บรรทัดหนังสือที่อ่าน
ว่าจะไปทัก ดี หรือ ไม่ดี ในที่สุดก็ไม่ได้ทัก
เพราะเราไปสอบก่อน
มันทำให้เรารู้สึกผิดมากเลยค่ะ

จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังใงดีคะ
ยาวหน่อยนะคะ