ดึกแล้วอ่านเรื่องจริง!ที่หลอนๆดูบ้าง
...เมื่อราวประมาณ 13-14 ปีที่แล้ว มีเหตุสามี-ภรรยาคู่หนึ่งโดนยิงเสียชีวิต ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านเรา จำได้ว่าวันที่เขาทั้งสองนั้นโดนยิงเสียชีวิต เรานอนดูทีวีอยู่บ้านตากับยาย ยังพูดเล่นอยู่เลยว่าใครจุดผลุที่ไหน ทำไมไม่เห็นไฟเลย พอรุ่งขึ้นได้ยินข่าว ว่ามีคนโดนยิง เราที่อยู่ในชุดนักเรียนรร.พระกุมารก็รีบปั่นจักรยานไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตอนนั้นยังเห็นรอยเลือดและผ้าขาวปิดศพอยู่ ตัวภรรยาเขาโดนยินที่ตรงหน้าประตูรั้ว ส่วนตัวสามีเขาโดนยินผ่านกระจกเข้าไปในรถ และตัวรถก็ไปพุ่งไปชนตัวบ้าน ภาพเลือดและผ้าขาวที่คลุมศพตรงประตูรั้วหน้าศาลพระภูมินั้นติดตาเรามาก.....
.......และหลังจากนั้นเวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆจนแม่เราไปซื้อที่ดินเปล่า ตรงข้ามกับบ้านหลังนั้นทิ้งไว้หลายปี และต่อมาก็ได้มาสร้างบ้านตรงข้ามกัน(ซึ่งเป็นหลังปัจจุบันที่เราอยู่)...แรกๆที่มาอยู่บ้านนี้ ทุกครั้งที่เราผ่านบ้านนี้เราจะคิดตลอด...ว่ากูจะเจอไหมนะ บ้างครั้งก็ต้องเปิดเพลง ร้องเพลงให้หายเงียบ โทรหาเพื่อนคุยเพื่อจะได้ไม่คิดมาก และเคยมีบางทีแค่เดินผ่านขนแขนก็ลุก บางก็เย็นวาบที่หลัง ....แต่ว่าบ้านหลังนี้ปัจจุบันก็มีการปรับปรุงและมีญาติๆเขามาอาศัยอยู่ ลดความน่ากลัวไปได้หน่อย แต่ลึกๆในใจเราก็กลัวอยู่ดี
....และล่าสุดวันนี้หมาเห่าแปลกมาก จะเห่าไปทางบ้านหลังนี้ตลอดทั้งวัน ตั้งแต่เช้า และเห่าด้วยความผิดปกติ ปกตินางจะไม่เห่าเยอะ และติดต่อกันนานขนาดนี้ และเป็นตั้งแต่เช้า และทั้งวัน จนช่วงเย็นเราโทรศัพท์คุยกับน้องที่อยู่สิงค์โปร์นางยังทักว่าได้ยินแต่เสียงโรเจอร์เห่า (หมาเราชื่อโรเจอร์ เป็นโกเด้นผสมลาบาดอ)และเมื่อราว3ทุ่ม กว่าเราก็พากันปิดไฟเข้าห้องจะอาบน้ำนอน นางโรฯก็ยังเห่าไม่หยุดเหมือนเดิม จนเราต้องไลน์ไปและโทรไป บอกแม่ว่าหมาเจองูหรืออะไรหรือเปล่า ทำไมมันเห่าจัง(ในใจเราคิดว่าโรฯมันเห่า ผ 70%)...แม่ที่รักก็ไม่รับสายและไม่อ่าน นี่เลยไม่รู้จะทำไงเลยเปิดไฟทั้งบ้านและออกไปดูนาง แต่ก่อนออกไปก็กำเหรียญหลวงปู่ทวดพร้อมกับไหว้พระและคิดในใจว่าถ้าใช่ก็ขอให้ไป วิญญาณอยู่ส่วนวิญญาณ อยู่กันคนละภพแล้ว อย่ามาให้เห็น อย่ามาให้โรเจอร์ต้องเห่า (เราเป็นคนหลับยากมาก เสียงต้องเงียบ ไฟต้องมืด แต่ห้องนอนเราอยู่หน้าสุด หน้าต่างตรงข้ามกับรั้วบ้านตรงข้ามพอดี ดีที่มีโรงรถกั้นไว้เลยไม่ได้ชิดหน้าบ้านมาก)พอเราออกไปอีโรเจอร์ก็เห่าและวิ่งมาหาเราเหมือนจะให้เราไปดูอะไรสักอย่าง มันพยายามดันรั้วหน้าบ้านและวิ่งออกไปเพื่อจะเห่าบ้านตรงข้าม มันวิ่งออกไปและไปยืนอยู่ตรงรั้ว ตรงที่ภรรยาเคยเสียชีวิต ไม่เห่า แต่ยืนมองนิ่งๆ และเดินวนๆ วินาทีนั้นคือ กลัว และก้าวขาไปต่อไม่ได้(น้ำตาจะไหล) ลืมหลวงปู่ทวดในมือไปแล้ว และแต่สักพักแม่กับป๊าเราก็ออกมาและบอกให้โรเจอร์เข้าบ้าน (พ่อแม่ที่รักไม่ได้เรียกเรานะจ้ะ รักหมาปานลูก) และนางก็พูดว่าสงสัยจะเห่าเพราะมีรถมาจอดหน้าบ้านเมื่อเช้าก็เห่ารถดูดส้วมเขามาจอดตรงนี้
.........ประเด็นคือปกติก็มีรถมาจอดหน้าบ้านบ่อย ไม่เห็นมันจะเห่าอะไรขนาดนี้...และวันนี้ไม่ได้มีรถมาจอดตลอดมันก็เห่า...เป็นคำปลอบที่ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย..ปกติจะหลับยากถ้าต้องเปิดไฟนอนแต่คืนนี้คงไม่ได้ละ......จอบอ
....เราพยายามหาข่าวการเสียชีวิตครั้งนั้นในเน็ตแล้วแต่หาไม่เจอ ที่เราหาเพราะอยากรู้ว่าเขาเสียชีวิตกันวันไหน..ถ้าเป็นวันนี้..เราก็จะคิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้โรเจอร์มันเห่าหรือเปล่า
....ปล.พิมพ์ในโทรศัพท์อาจจะผิดบ้าง หล่นบ้างขออภัย แต่พยามยามแก้ไขแล้วเพื่ออรรถรสที่ลื่นไหลในการอ่าน
และกว่าจะโพสต์ได้ลำบากเกินต้องมานั่งยืนยันตัวตนกว่าจะพิมพ์จะโพสต์ก็ข้ามวันแล้ว แอบนอย แต่ก็นะทำเผื่ออนาคตได้มาตั้งกระทู้นั้นโน้นนี้อีก
เรื่องหลอนเบาๆยามดึก
...เมื่อราวประมาณ 13-14 ปีที่แล้ว มีเหตุสามี-ภรรยาคู่หนึ่งโดนยิงเสียชีวิต ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านเรา จำได้ว่าวันที่เขาทั้งสองนั้นโดนยิงเสียชีวิต เรานอนดูทีวีอยู่บ้านตากับยาย ยังพูดเล่นอยู่เลยว่าใครจุดผลุที่ไหน ทำไมไม่เห็นไฟเลย พอรุ่งขึ้นได้ยินข่าว ว่ามีคนโดนยิง เราที่อยู่ในชุดนักเรียนรร.พระกุมารก็รีบปั่นจักรยานไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตอนนั้นยังเห็นรอยเลือดและผ้าขาวปิดศพอยู่ ตัวภรรยาเขาโดนยินที่ตรงหน้าประตูรั้ว ส่วนตัวสามีเขาโดนยินผ่านกระจกเข้าไปในรถ และตัวรถก็ไปพุ่งไปชนตัวบ้าน ภาพเลือดและผ้าขาวที่คลุมศพตรงประตูรั้วหน้าศาลพระภูมินั้นติดตาเรามาก.....
.......และหลังจากนั้นเวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆจนแม่เราไปซื้อที่ดินเปล่า ตรงข้ามกับบ้านหลังนั้นทิ้งไว้หลายปี และต่อมาก็ได้มาสร้างบ้านตรงข้ามกัน(ซึ่งเป็นหลังปัจจุบันที่เราอยู่)...แรกๆที่มาอยู่บ้านนี้ ทุกครั้งที่เราผ่านบ้านนี้เราจะคิดตลอด...ว่ากูจะเจอไหมนะ บ้างครั้งก็ต้องเปิดเพลง ร้องเพลงให้หายเงียบ โทรหาเพื่อนคุยเพื่อจะได้ไม่คิดมาก และเคยมีบางทีแค่เดินผ่านขนแขนก็ลุก บางก็เย็นวาบที่หลัง ....แต่ว่าบ้านหลังนี้ปัจจุบันก็มีการปรับปรุงและมีญาติๆเขามาอาศัยอยู่ ลดความน่ากลัวไปได้หน่อย แต่ลึกๆในใจเราก็กลัวอยู่ดี
....และล่าสุดวันนี้หมาเห่าแปลกมาก จะเห่าไปทางบ้านหลังนี้ตลอดทั้งวัน ตั้งแต่เช้า และเห่าด้วยความผิดปกติ ปกตินางจะไม่เห่าเยอะ และติดต่อกันนานขนาดนี้ และเป็นตั้งแต่เช้า และทั้งวัน จนช่วงเย็นเราโทรศัพท์คุยกับน้องที่อยู่สิงค์โปร์นางยังทักว่าได้ยินแต่เสียงโรเจอร์เห่า (หมาเราชื่อโรเจอร์ เป็นโกเด้นผสมลาบาดอ)และเมื่อราว3ทุ่ม กว่าเราก็พากันปิดไฟเข้าห้องจะอาบน้ำนอน นางโรฯก็ยังเห่าไม่หยุดเหมือนเดิม จนเราต้องไลน์ไปและโทรไป บอกแม่ว่าหมาเจองูหรืออะไรหรือเปล่า ทำไมมันเห่าจัง(ในใจเราคิดว่าโรฯมันเห่า ผ 70%)...แม่ที่รักก็ไม่รับสายและไม่อ่าน นี่เลยไม่รู้จะทำไงเลยเปิดไฟทั้งบ้านและออกไปดูนาง แต่ก่อนออกไปก็กำเหรียญหลวงปู่ทวดพร้อมกับไหว้พระและคิดในใจว่าถ้าใช่ก็ขอให้ไป วิญญาณอยู่ส่วนวิญญาณ อยู่กันคนละภพแล้ว อย่ามาให้เห็น อย่ามาให้โรเจอร์ต้องเห่า (เราเป็นคนหลับยากมาก เสียงต้องเงียบ ไฟต้องมืด แต่ห้องนอนเราอยู่หน้าสุด หน้าต่างตรงข้ามกับรั้วบ้านตรงข้ามพอดี ดีที่มีโรงรถกั้นไว้เลยไม่ได้ชิดหน้าบ้านมาก)พอเราออกไปอีโรเจอร์ก็เห่าและวิ่งมาหาเราเหมือนจะให้เราไปดูอะไรสักอย่าง มันพยายามดันรั้วหน้าบ้านและวิ่งออกไปเพื่อจะเห่าบ้านตรงข้าม มันวิ่งออกไปและไปยืนอยู่ตรงรั้ว ตรงที่ภรรยาเคยเสียชีวิต ไม่เห่า แต่ยืนมองนิ่งๆ และเดินวนๆ วินาทีนั้นคือ กลัว และก้าวขาไปต่อไม่ได้(น้ำตาจะไหล) ลืมหลวงปู่ทวดในมือไปแล้ว และแต่สักพักแม่กับป๊าเราก็ออกมาและบอกให้โรเจอร์เข้าบ้าน (พ่อแม่ที่รักไม่ได้เรียกเรานะจ้ะ รักหมาปานลูก) และนางก็พูดว่าสงสัยจะเห่าเพราะมีรถมาจอดหน้าบ้านเมื่อเช้าก็เห่ารถดูดส้วมเขามาจอดตรงนี้
.........ประเด็นคือปกติก็มีรถมาจอดหน้าบ้านบ่อย ไม่เห็นมันจะเห่าอะไรขนาดนี้...และวันนี้ไม่ได้มีรถมาจอดตลอดมันก็เห่า...เป็นคำปลอบที่ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย..ปกติจะหลับยากถ้าต้องเปิดไฟนอนแต่คืนนี้คงไม่ได้ละ......จอบอ
....เราพยายามหาข่าวการเสียชีวิตครั้งนั้นในเน็ตแล้วแต่หาไม่เจอ ที่เราหาเพราะอยากรู้ว่าเขาเสียชีวิตกันวันไหน..ถ้าเป็นวันนี้..เราก็จะคิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้โรเจอร์มันเห่าหรือเปล่า
....ปล.พิมพ์ในโทรศัพท์อาจจะผิดบ้าง หล่นบ้างขออภัย แต่พยามยามแก้ไขแล้วเพื่ออรรถรสที่ลื่นไหลในการอ่าน
และกว่าจะโพสต์ได้ลำบากเกินต้องมานั่งยืนยันตัวตนกว่าจะพิมพ์จะโพสต์ก็ข้ามวันแล้ว แอบนอย แต่ก็นะทำเผื่ออนาคตได้มาตั้งกระทู้นั้นโน้นนี้อีก