ในมุมมองของคนที่แต่งงานมา 16 ปี และชีวิตคู่ยังแข็งแรงอยู่
อาจจะไม่ได้เป็นเวลาที่ยาวนานอะไรนัก แต่ประจักษ์แจ้งในบางอย่าง

สำหรับเรา คนที่จะอยู่คู่กันไม่ใช่คนที่รักกันปานจะกลืนกิน หรือทำอะไรให้เราสุดชีวิตเหมือนจะตายแทนได้
แต่ต้องเป็นคู่ที่ทั้งสองคนง่ายๆ สบายๆ ไม่คาดหวังอะไรมาก และเราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่
สิ่งที่จะพาไปสู่การไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตคู่ ในความคิดเราตัวแสบเลยคือความคาดหวัง หวังว่าวันนี้ดีแล้วจะต้องดีตลอดไป
อันนี้หมายถึงทุกเรื่อง ทั้งรูปร่าง หน้าตา ทัศนคติ พฤติกรรม รสนิยม ญาติโกโหติกา ทรัพย์สินเงินทอง ฯลฯ
ตอนรักกันแรกๆ ไม่ยากเลยที่เราจะรู้สึกว่าคนคนนี้ใช่ เป๊ะเว่อร์ ลงล็อคไปซะหมดทุกสิ่งอย่าง
แต่เชื่อเถอะ คู่ที่จะเจออะไรแบบนั้นไปตลอดชีวิตมันมีไม่ถึง 1% เพราะฉะนั้นอย่าไปคาดหวังว่าเราจะเป็นหนึ่งในนั้น

เรากับสามีไม่คาดหวังอะไรต่อกันมาก ปล่อยทุกอย่างสบายๆ เวลามีอะไรกระทบกระทั่งมันเลยไม่รุนแรงมาก
เวลาเกิดเรื่องอะไรก็ไม่ค่อยโทษกันเท่าไหร่ โกรธกันแป๊บเดียวก็หาย
อาศัยว่าเข้าใจว่าต่างคนต่างเป็นอย่างนี้ๆ มองข้ามอะไรเล็กๆน้อยๆไป ก็ทำให้รู้สึกได้ว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
แม้จะไม่ได้รู้สึกเหมือนเป็นคู่รักในนิยาย แต่ก็พอจะรู้สึกสดชื่นเหมือนยืนอยู่บนไหล่เขาได้ ความทุกข์มีน้อยกว่าความสุขมาก
และก็ค่อนข้างมั่นใจ ณ ขณะนี้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้เรื่อยๆ

แต่ก็นั่นแหละ ไม่"คาดหวัง" อะไรอีกเช่นกัน