สมัยเรายังเป็นเด็ก ทุกวันเสาร์อาทิตย์ ไม่ต้องมีนาฬิกาปลุก แค่เสียงไก่ขันหรือปู่ย่าตายายเปิดทีวี เพลงเจ้านกขุนทองขึ้น เราก็ดีดตัวเด้งจากที่นอนมานั่งตั้งหน้าตั้งตาดูอย่างใจจดใจจ่อ และเมื่อการ์ตูนสนุกๆจบลง เวลาที่รอคอยก็มาถึง ละครพื้นบ้านจากนวนิยายที่เรามักคุ้นหู ถ่ายทอดออกมาเป็นตัวละครผ่านจอแก้วสีสันสวยงาม หรือบางบ้านอาจจะสีขาวดำ แต่นั่นก็ไม่ทำให้ความสนุกของละครลดลงไปเลย เป็นความทรงจำวัยเด็กที่ผมมีความสุขที่สุด อาจจะเป็นความสุขที่สุดหนึ่งเดียวในชีวิตก็ว่าได้ เหมือนที่เค้าว่า เป็นเด็กน่ะ ดีที่สุดแล้ว
แต่ชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินต่อไป วันเวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน อายุมากขึ้น ความสุขที่เคยมีในวัยเด็กก็ลดลง แต่สิ่งที่ไม่มีวันจางหายไป คือความสุขที่เราเคยได้รับในวัยเด็ก

ละครพื้นบ้านที่ผมชอบมากที่สุด คือ เทพสามฤดู และ โกมินทร์
ส่วนคู่ก็คงเดากันได้ พี่โฟน กับ พี่แยม นั่นเอง
ผมชอบการแสดงที่สื่อสารออกมาผ่านทางสายตาของพี่โฟนในเรื่องเทพสามฤดูที่รับบทเป็นพระราหูมาก มันทำให้รู้สึกได้ว่า ผู้ชายคนนึงที่รักผู้หญิงหมดหัวใจมันเป็นยังไง ขนาดผมเป็นผู้ชายแท้ๆยังรู้สึกอบอุ่นกับสายตาของพี่เค้าเลย(อย่าขนลุกนะครับ ฮ่าฮ่า) มันทำให้ผมชื่นชมในตัวเค้า อยากเป็นแบบเค้าในซักวันนึงให้ได้ ส่วนพี่แยม ก็เป็นนักแสดงหญิงที่ผมชอบมากๆ พี่แยมเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆดูน่าถนุถนอม แววตาหวานปนเศร้าน่าหลงไหล ไม่ว่าพี่แยมเล่นเรื่องไหน ผมก็ตามดูหมดทุกเรื่อง แต่ที่เข้ากันมากที่สุด ก็ต้องเป็นพี่แยมเล่นคู่กับพี่โฟนครับ ฮ่าฮ่า

ถึงตอนนี้ พี่สองคนหรือแม้แต่พระนางคนอื่นๆผมรู้จัก จะไม่ค่อยได้กลับมาแสดงบนหน้าจอให้เราได้ชื่นชมกันแล้ว แต่ผมอยากจะบอกผ่านกระทู้นี้ว่า
“ผมรู้สึกดีใจ และขอบคุณพี่ๆนักแสดง ผู้กำกับ รวมถึงผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกคน ที่ทำละครสนุกๆให้พวกผมได้ดู ได้มีความทรงจำดีๆที่จะไม่มีวันลืม...”

ให้กระทู้นี้แทนความคิดถึงที่คุณมีต่อพวกเขา และบอกพวกเขาว่า ไม่ว่าคุณจะเติบโตขึ้นอีกกี่สิบปี พวกคุณจะมีเขาอยู่ในหัวใจ ตลอดไป...