ในนิยาย นางเอกจะฉลาดมาก และไม่มีตัวอิจฉา แล้วนางเอกก็รู้สึกเฉยๆ กับพระเอก พระเอกเป็นฝ่ายปิ๊งปั๊งนางเอกก่อน  

     ส่วนในละคร เข้าใจว่าปรับบทเอาใจตลาด พระเอกนางเอกต้องมาเซ มาล้ม มาถูกเนื้อต้องตัวกัน สบตาปิ๊งปั๊งกันตั้งแต่ต้นเรื่อง ตามสูตรละครไทย ที่พระเอกนางเอกต้องเซต้องล้ม ส่งสายตาให้กัน มีเพลงประกอบขึ้นเหมือนกำลังเล่น MV  ให้คนดูฟิน จิกหมอน

     ที่ขาดไม่ได้ในสูตรทำละครไทยแทบทุกเรื่องอีกอย่างคือ ต้องมีนางอิจฉาคอยรังควาญ ใส่ไฟนางเอก นังปริกเลยกลายเป็นตัวอิจฉาไป ทั้งที่ในหนังสือไม่ได้มีบทบาทอะไรขนาดรนั้น และไม่ใช่ตัวอิจฉา   อันนี้พอเข้าใจว่าเป็นการเพิ่มสีสันให้ละคร  แต่มันออกจะเยอะไปหน่อย ที่ให้เหิมเกริมขนาดไม่เกรงกลัวบิ้กบอสอย่างท่านออกญา เลยเหมือนเจ้านายบ้านนี้ปกครองข้าทาสไม่เป็น ข้าทาสสามารถขึ้นมาขี่คอนายได้  อยากทะเลาะวิวาทตบตีกันเมื่อไหร่ก็ทำได้สบายๆ นายไม่ว่า ตามสดวก

      ส่วนนางเอกก็ถูกปรับบทให้รั่ว ล้นเกิน จนเหมือนเป็นคนไม่มีมารยาท ไม่รู้จักกาละเทศะ ปากไม่มีหูรูด พระเอกไปทำการใหญ่มา  แทนที่จะช่วยปกปิดหรือถ้าอยากจะพูดอวดว่าตัวเองฉลาดรู้เท่าทันทุกอย่าง ก็น่าจะพูดกับพระเอกเบาๆ พอได้ยินกันสองคน  กลับพูดโพทนาเสียงดังลั่นเรือน  เหมือนกลัวทุกคนในเรือนจะไม่รู้  ดูไม่มีความคิดมาก อายุก็ตั้ง 25 แล้วนะ เกศสุรางค์เอ๊ย ทำไมออเจ้าขาดวุฒิภาวะได้เยี่ยงนี้หนอ

(  ไม่ได้ว่าเบลล่านะ นางแสดงดีมาก พลิกบทบาทได้เยี่ยม จ้างร้อยเล่นล้าน  เพียงแต่บทป่วยไปหน่อย การะเกดเลยกลายเป็นคนงี่เง่าไป  ดูแล้วบางทีอดลำใยไม่ได้)

   สรุป สนุกไปคนละอย่างค่ะ ละครแม้จะปรับเปลี่ยนบ้าง แต่ยังรักษาโครงเรื่องเดิมไว้  นักแสดงได้ดีมากๆๆ  ทั้งรุ่นใหญ่และรุ่นเล็ก  ทีมงานทำการบ้านมาดีมาก

   ถ้าอยากอ่าน สนพ พิมพ์เพิ่มแล้วค่ะ น่าจะหาซื้อได้ตามร้านหนังสือ เข้าใจว่าน่าจะมีวางขายที่งานด้วย หรือถ้าขี้เกียจเดินทาง สั่งออนไลน์กับ สนพ โดยตรงได้ค่ะ