ผมพึ่งเข้ามหาลัย เห็นเพื่อนคนนึงในสาขาแล้วรู้สึกแปลกตั้งแต่เห็น มหาลัยให้เลือกชมรม ผมก็อยู่ชมรมที่ผมอยากอยู่(เป็นชมรมกีฬา) พอเข้าชมรมก็เห็นมันอยู่ชมรมนี้ด้วย ชมรมกีฬาต้องซ้อมทุกวัน เวลาผ่านไปเรารู้จักกันและก็สนิทกัน คุยกันได้ตลอด หลังจากซ้อมกีฬาเสร็จ เราจะออกไปกินข้าวนอกมหาลัยด้วยกันทุกวันๆ ไม่ว่าจะมีซ้อมหรือไม่มีซ้อมผมก็จะชวนมันออกไปกินข้าวตอนเย็นทุกวัน ความรู้สึกผมตอนนั้นเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว คือผมอยากอยู่กับมันตลอดเวลา หลังจาก กลับจากกินข้าวผมก็จะทักไปคุยกับมันแล้ว คืออยากคุยหระ!  อยากจะคุยมันตอบช้าก็หงุดหงิด รู้สึกน้อยใจนิดๆ กลัวมันคุยกับคนอื่น ผมก็ไม่เข้าใจว่าตัวผมเป็นอะไร วันนึงเราก็ออกไปกินข้าวตามปกติ  ผมก็เลยบอกความรู้สึกแบบนั้นให้มันฟัง มันก็บอกว่างั้นก็อยู่ห่างๆกันสักพักก็ได้ แต่ผมก็ยังทำทุกอย่างด้วยกันเหมือนเดิม วันนึงมันจะกลับบ้านต่างจังหวัด พอผมรู้นี่ผมเศร้ามากมีความรู้สึกว่ามันจะทิ้งให้เราอยู่คนเดียว มันกลับไปบ้านก็ทักหามันทุกวันตอบบ้างไม่ตอบบ้าง บอกแต่ให้มันรีบกลับมา พอมันกลับมา มันก็มีกิจกรรมชมรมอื่นๆด้วย ผมกับมันเริ่มห่างกันๆไม่ค่อยได้ออกไปกินข้าวด้วยกันเลย ตอนนั้นในใจผมก็ว่าดีเหมือนกันเหมือนจะติดมันมากไปแล้วห่างกันบ้างก็ดี เวลาผ่านไปผมก็มันก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนปัจจุบันมันไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มแล้ว ผมไม่ค่อยสนิทกับใคร. ก็อยู่คนเดียว รอ รอวันที่มันกลับมา แต่ไม่มีทางหรอก #ผมลืมบอกไป มันเป็นผู้ชาย
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าอาการที่ผมเป็นคือผมรักมัน
แม้ตอนนี้จะไม่มีมันอยู่ด้วยแล้ว อยู่คนเดียวก็เหงาๆ ไม่มีคนคุยด้วยเหมือนเมื่อก่อน ต้องออกไปกินข้าวคนเดียว บางทีก็ซื้อมากินห้อง
  ตอนมัธยมผมก็มีแฟนเป็นผู้หญิงนะ และผมก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นด้วย รู้สึกแค่มันคนเดียว