โคลงน่าจะเริ่มจะมาจากทางเหนือ ไปดูฉันลักษณ์ทางภาคเหนือจะชอบบังคับเสียงวรรณยุกต์
อย่าง ค่าว ที่คุณWANG JIE นำมาลงก็บังคับเสียงวรรณ์ยุกต์ เลยแต่งยากมาก
แต่ถ้าแต่งได้ตามนั้นก็เพราะมากเหมือนกัน

พอมาถึงยุกต์ศรีปราชญ์เหมือนท่านสร้างมาตรฐานไว้สูงมาก ขนาดสุนทรภู่แต่งนิราศสุพรรณยังโดนวิจารณ์ไม่น้อยเหมือนกันนะ
ดังนั้นผมว่าเป็นธรรมดาที่จะมีการวิจารณ์บ้าง ถือว่าเป็นเรื่องดี แต่ส่วนตัวก็ไม่อยากยึดติด
ที่จริงชอบกลอนแนวๆใหม่ๆบ้างเหมือนกันขอให้อ่านง่าย เข้าใจง่าย

ตอนที่ผมจะไปเที่ยวเชียงใหม่ผมค้นเรื่องค้นเรื่องนี้เหมือนกัน บวกกับฟังเพลงไปด้วย เลยคิดว่าการบังคับเสียงวรรณยุกต์มันน่าจะมาจากจังหวะสีซอ
คือมีการลากยาวๆ มีการดึงกลับ เป็นจังหวะตวัดดฉัดเฉือนในแต่ละวรรค

พอจังหวะตวัดดฉัดเฉือน ความหมายก็ต้องเป็นไปตาม มีการเปรียบเทียบเปรีบเปรย หรือมักจะหักล้างกันในวรรคสุดท้าย
อันนี้ทำให้นึกถึงโคลงจีน ที่มักหักมุมตอนวรรคจบ

ส่วนคำสร้อย ที่ถูกจำกัดแค่นั้น ส่วนตัวก็ไม่เห็นด้วย เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นคำในสมัยนั่นเฉยๆ สมัยนี้ก็น่าจะหาคำมาแทนได้โดยไม่เสียรูปโคลง แต่ก็ไม่กล้าขัดครับ (แต่บางทีก็มีขัดบ้าง เพราะถ้าลงไม่ได้จริงๆขัดแย้งกับความหมายที่จะสื่อ ก็ยึดความหมายมากกว่าผัง)

ฉันทลักษณ์จักห่อหุ้ม       กวี
หากกล่าวย่อมจักมี        กฏปั้น
แต่คำที่เนื้อดี               กฏย่อม ไร้นา
เหมือนหนึ่งกระบี่นั้น        สุดแล้ว อยู่ใจ

ส่วนตัวคิดว่า อย่าให้ฉันทลักษณ์มาหักล้างความหมายครับ