เราเป็นนักเรียนคนนึงเป็นคนธรรมดานี่เเหละ บ้านก้ไม่ได้รวยเเละไม่ได้จน ตอนนี้ปิดเทอมกำลังจะขึ้น ม.5 มีความฝันอยากจะเป็นวิศวะกร เเต่เเล้วก้มีกำเเบางๆกั้นไว้ คือ พ่อเราอยากให้เราเป็นวิศวะกร เขาก้ซับพอร์ทเราได้ดี เเต่เเม่เราบางทีก้ให้กำลังใจบางทีก็ดูถูก ดูถูกคือดูถูกเรามากๆจนเราท้อเลย เราบอกเเม่ว่าพาไปซื้อหนังสือหน่อย นางก้ว่าขึ้น ไปเล่นเกมเถอะ ซึ่งเราก็ไม่มีความสุขเเล้ว มาเรื่องการเป็นอยู่บ้างนะ เรามีน้าอยู่ที่ กทม. ซึ่งเราจะไปอยู่กับน้าเราตอนปิดเทอมเเทบจะทุกปี ปีนี้เราก้ขอเเม่เช่นกันตอนเเรกๆก้ให้ มาตอนหลังๆ นางก้บอกว่าจะไปทำไม มีตังหรอ ไปเดือดร้อนเค้า ไปหลบงานบ้านหรอ? ซึ่งเมษานี้น้าจะมาบ้านเราไม่รู้ว่าเราจะได้ไปไหม เเต่ก้คงไม่หรอกเพราะนางพูดขนาดนี้ ความทุกข์2 ตอนนี้ไม่พูดกันมา2 -3วันล้ะ คือนางใช้เรา เราก้บอกว่าเเปปคือเล่น rov อยู่ป้อมจะเเตกอยู่เเล้ว มานางถามว่าทำไมเราก้บอกว่าเล่นเกมเเปป จะเสร็จเเล้ว เดี๋ยวทำให้ นางก็โมโห ด่าเรา ดูถูกเรา อะไรต่างๆนาๆ เราโมโหมาก เเต่นางก้ใช้เราล้างจานนะ ตากผ้า เราก้ทำบ้างไม่ทำบ้าง เเต่ในความคิดคือไม่ทำ ไม่รู้จะทำไปทำไมดูสิ กทม.ก้ไม่ได้ไป เงินอยู่บ้านก้ไม่ได้สักบาท บางวันเราก้หยิบมาบ้าง 5 บาท 10 บาท ก้ไม่รู้จะทำทำไม พอขอนางก้บอกว่า ไม่ได้ทำงานอะไร เอาไป20 พอซึ่งมันไม่พอต่อความต้องการของเรา เงินในออมสินเราสืงิใช้จนจะหมดล้ะ ถ้าหมดก้คงไม่ได้กินขนมล้ะ ทุกข์3 ว่าด้วยการกินเราเป็นคนตัวผอม ผอมเหมือนเขียดมาก เราจึงอยากไปกทม.เพราะจะได้กินดีอยู่ดี อยู่บ้านเเทบไม่มีไรกินเอาตรงๆนะ เราก้เลือกกินด้วยอาหารก้ไม่ถูกปาก เราอิจฉาเพื่อนเรามากเลยอยากเป็นเหมือนเค้า นี่ดูสิ ไปโรงเรียนใช้ตังวัน 100 เสาร์อาทิตไม่นับ เราได้50 คือก้โอเครนะพอใช้ เพื่อนเราอ่ะงานบ้านงานการไม่เคยเเตะได้ใช้วัน100 เราก้ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง(ปิดเทอม) ของกินไม่ค่อย full เราก้หิวโหยน่ะพูดตรงๆอยากกินไรก้ไม่ได้กินกับเขาหรอก นี่น่ะ จะไปกินหมูทะตังเเม่เรายังไม่เคยขอเลย เก็บมาจะเป็นอาทิตกว่าจะได้ไปกินกับเพื่อนๆ เเม่เราว่าเราใช้ตังฟุ่มเฟือยเราก้ โอเครๆ เพื่อนเรทเเต่ล้ะคนมีทุกอย่าง เสื้อผ้าดีๆ ของใช้ อะไรต่างๆนาๆ ซึ่งเรามีบ้างบางอย่างสิ่งที่เราต้องการนั้นคนอื่นก้ไม่เข้าใจ ปิดเทอมมาเกือบ2 อาทิตล้ะ ไม่เคยเก็บตังได้มีเเต่จะหมดกับหมด จะว่าเราคาดความอบอุ่นก้ได้น่ะอยู่กับพ่อเเม่ก้จริงนะครับ เหมือนเเบบว่าอยู่ตัวคนเดียวว้าเหว่ เเบบรู้สึกตัวเองมาสักพักล้ะครับว่าขาด อาจจะด้วยที่เเม่ไม่เคยที่จะมอบความรักให้ คือกอด ยังกอดเพื่อนเเทนเลยครับ กอดตลอด เเต่ความรู้สึกมันก้ไม่เหมือนกัน เหมือนเราทรมานอ่ะ อิจฉาเพื่อนอิจฉาคุณภาพชีวิต อิจฉามาก เราอยู่บ้านเหมือนเป็นคนรับใช้บางทีพ่อเเม่ก้ไม่เคยจะเห็นหัวเราอ่ะ ขนาดบางทีเราพลาดมื้ออาหาร นางก้เหลือให้ จะบอกว่าเเม่ เเม่เหลือให้ก็ดีมากเลย เเต่สำหรับตัวเราความต้องการเกี่ยวกับความหิวของเราไม่ไม่พอสำหรับอาหารที่มันเหลือไว้จริงๆ เราก้ทำบ้าง นางก้ว่าทำให้ไม่กินทีหลังก้ไม่ทำล้ะ ทำเเต่ล้ะอย่างบางอย่างเราก้ไม่กินจริงๆ ทุกข์มากเรียนก้ทุกข์ อยู่บ้านก้ยิ่งทุกข์ เห้อมม ทำไงดีคับ อยากจะเเนะนำเราอะไรยังไงก้บอกได้นะทุกเรื่องที่มาพูดให้ฟังเลย เราจะนำความเห็นของทุกข์คนมาคิด ด่าได้น่ะเเต่อย่าเเรงมาก ช่วยเราที ความสุขของเราอยู่ที่ตรงไหน ถ้าพูดภาพรวมกว้งก้มาทีล้ะประเด็นก้ได้นะคับ