สวัสดีค่ะ สำหรับกระทู้นี้ ขอระบายสิ่งที่อยู่ในใจที่เราบอกใครไม่ได้ ในตัวตนที่เราเป็นตอนนี้ เราเคยหลุมรักเพื่อนมาแล้ว 3 ครั้ง ครั้งแรกตอน ม.ต้น เราชอบเพื่อนคนหนึ่งมาก เพราะเรารู้สึกสนุกเวลาที่อยู่กับเขา ตอนนั้นคงยังเด็กมาก ยังไม่รู้จักอะไร แยกแยะความสัมพันธ์ไม่ออก แต่ในวันที่เราสารภาพ มันเป็นครั้งแรก เราสูญเสียความเป็นตัวเองไปมาก เจ็บมาก เป็นครั้งแรกที่พิม 555 ทั้งที่น้ำตาไหล แต่ก็ต้องขอบคุณเขานะ เพราะจากนั้นเราก็ก้มหน้าก้มตาเรียนจนเป็นหนึ่งในระดับแนวหน้าของ รร ครั้งที่ 2 ตอน ม.ปลาย มีเพื่อนคนหนึ่งเขาดีกับเรามากๆ ดีมากจริงๆ พูดว่าเป็นห่วง รับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับปัญหาครอบครัว ปัญหาต่างๆ มีช่วงเวลาหนึ่งที่ดีมากๆด้วยกันแบบเพื่อน จนวันที่แฟนเขากลับมา เขาก็จากเราไป สุดท้ายเราก็เก็บความรู้สึกไว้ เพราะเราเคยมีประสบการ์ณนี้มาแล้ว เราไม่อยากเสียเพื่อน ตอนนั้นเราก็เสียใจมาก ในวันปัจฉิมวันสุดท้ายได้ถ่ายรูปด้วยกัน เขาบอกเราว่าขอบคุณสำหรับทุกอย่าง และก็เดินไปกับแฟน เราก็ได้แต่ยิ้มให้ แต่ในใจของเรา.. น้ำตามันไหลล้นเต็มไปหมด ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็โทษตัวเอง สิ่งที่เราเจอทั้งหมด ก็เพราะหน้าตา รูปร่างของเรา เราไม่ชอบมันเลย และเราก็สัญญากับตัวเอง ว่าจะเลิกชอบเพื่อน เราจะไม่มีทางหวั่นไหวอีกแล้ว ไม่เอาแล้ว
จนกระทั่งเราขึ้นมหาลัย .. เราได้บัดดี้คนหนึ่งซึ่งเป็นเดือนคณะ ตอนแรกเราก็ไม่อะไร ไม่สนิท ไม่ค่อยคุยด้วย เพราะบุคคลิกเขานั้นเหมือนเป็นผู้ชายไม่เอาไหนทั่วไป ผชที่มองคนที่เปลือกนอกเหมือนกับคนอื่นๆ ผช ที่เหมือนกับเสือ สารพัดความเจ้าชู้ กินเหล้าสูบยา คิดว่าตัวเองหล่อไปวันๆ ผช แบบนี้เราไม่คิดจะเข้าใกล้ ไม่ถูกชะตา  (ปล. มันคือสิ่งที่เราคิดเอง)
จริงๆก็ไม่ค่อยคุยกัน มีวันหนึ่งต้องมอบของขวัญให้พี่รหัส (คนเดียวกัน) เขาก็คุยเรื่องหารเงินค่าของขวัญ..
#ระบายต่อพรุ่งนี้ดีกว่า