ย้อนไปเมื่อตอนฉันเป็นเด็กโฆษณาชุดชั้นในที่เปิดเผยร่างกายนี่น้อยมาก และนางแบบโฆษณาก็เป็นชาวต่างชาติ เพราะคนไทยเราถือว่าการเปิดเสื้อผ้าโชว์ร่างกายของสงวนมันเป็นเรื่องน่าอาย ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นกุลสตรีเขาถือการแต่งกายเรียบร้อยเป็นบรรทัดฐาน

แต่............

สมัยใหม่นับตั้งแต่ 2542 ฉันรู้สึกว่าในช่วงเวลานี้สังคมไทยได้เปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมแบบรุ่นแรงและรวดเร็ว โดยรับเอาค่านิยมจากเมืองนอกแบบไม่เลือกสรร อะไรที่คิดว่าทำการตลาดได้ก็เอาหมดไม่คำนึงถึงความเหมาะสมกับจารีตประเพณีและวัฒนธรรมเดิมที่เป็นอยู่ขณะนั้นของไทย เริ่มจากการใช้ดาราสาวชื่อดังที่เป็นลูกครึ่งซึ่งมีทัศนคติที่ไม่อายต่อการเปิดเผยร่างกายต่อสาธารณะชนมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ คนรุ่นใหม่ที่อายุระหว่าง 16-23 ซึ่งเป็นรอยต่อของการเปลี่ยนแปลงวัฒนะธรรมเริ่มเห็นภาพที่ผู้หญิงใส่เสื้อในหรือกางเกงในเพื่อการค้าจนชินตาและกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปในที่สุด

ล่าสุดในปีนี้ฉันเห็นโฆษณาขายสินค้าเป็นเสื้อชั้นในไร้โครงสวมใส่สบาย บอกตรงๆ ฉันดูแล้วก็นึกอายแทน เพราะการโฆษณานั้นได้ทำกันอย่างเปิดเผยเชิญชวนมากเหลือเกิน เริ่มจากเสื้อชั้นในของผู้ใหญ่ พรีเซ็นเตอร์ไม่ใช่ดาราแต่เป็นหญิงคราวป้ายืนลูบไล้อกตัวเองหมุนไปหมุนมาอย่างภูมิใจ ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกแบบฉันไหม แต่ฉันคิดว่า....โอ้โห ทั้งแก่ทั้งเหี่ยวแบบนี้ไม่ปลงสังขารเลยเนอะอยากอกตึงนมเด้งเหมือนสาวๆ ดีนะป้า น้าสาว ย่า ยาย ฉันไม่เป็นแบบนี้  

แต่ที่ฉันรู้สึกว่ามันอุบาทว์มากที่สุดก็คือโฆษณาขายชุดชั้นในสำหรับเด็ก โฆษณายี่ห้อนี้ใช้เด็กเล็กๆ มาใส่เสื้อในแล้วยืนลูบหน้าอกมองกระจกอย่างภาคภูมิใจในสรีระทั้งที่นมยังไม่ทันตั้งเต้า ฉันรู้สึกว่านี่มันแก่แดดเกินเด็กวัยนี้นะเพราะธรรมชาติผู้หญิงจะเริ่มอยากสวยงามมีทรวดทรงที่ดีเพื่อดึงดูดในเพศตรงข้าม แต่นี่ยังเด็กมากนมก็มีแค่หัวฝาขนมครกเองแสดงท่าทางออกมาได้....ก็รู้นะว่า ผกก.สั่งให้ทำท่าแบบนั้น(เป็นลูกฉันไม่มีทางให้รับงานแน่) และการโฆษณาแบบนี้ก็อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดอาชญากรรมต่อเด็กสูงขึ้นด้วย สำหรับฉันซึ่งอยู่ในฐานะแม่ของลูกสาวและพี่สาวของน้องสาวมองว่านี่คือความอนาจาร

ฉันคิดว่าในอนาคตหากรัฐไม่มีการควบคุมการโฆษณาหรือแม้แต่ละครที่เหมาะสม สาวๆ ในประเทศไทยคงสิ้นไร้ความอายจนขั้นถอดเสื้อผ้านอนอาบแดดเหมือนฝรั่งแน่นอน