ทั้งชีวิตรู้สึกเหมือนว่าไม่เคยได้เข้าไปอยุ่ในใจใครเลย

ไม่ว่าจะพยายามเป็นคนดีเป็นคนน่ารัก เรารู้สึกเหมือนเป็นคนนอกอยู่ตลอดเวลา

ทั้งกลุ่มเพื่อนและครอบครัว แฟน เราไม่เคยถูกเลือกเลยจริงๆ

รู้สึกว่าไม่มีใครรักเราเลยจริงๆ ที่ทุกคนทำมันแค่เป็นเปลือกของสถานภาพ

พอเอาแต่คิดเรื่องนี้วนไปวนมามาเริ่มทำให้เรามีปัญหา

หลังๆมานี่เราสูญเสียความเป็นตัวเองมากจริงๆทำหน้าที่ตามปกติในชีวิตไม่ได้

ไม่หิวข้าว ต้องรอให้หิวน้ำจนทนไม่ไหวจริงๆถึงจะออกไปข้างนอก

เพื่อนๆก็ทักว่าพูดน้อยลงไปมาก เรายิ่งต้องฝืนร่าเริง ทำให้เหมือนคนปกติ

ไม่อยากออกจากห้อง ไม่อยากตอบคำถาม ไม่อยากเผชิญสายตา เราประหลาดมากจริงๆ

เราไม่กล้าจะเล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นให้ใครฟังเลย มันงี่เง่าจริงๆ

ชีวิตเขามีปัญหามากมายเขายังไม่เป็นอะไรเลย

แต่เราไม่มีปัญหาอะไรเลยแต่กลับทำตัวมีปัญหาเอง ทำตัวเหมือนคนเป็นบ้า เรากำลังจะทำลายชีวิตตัวเอง

เรารู้สึกว่าทางออกของเรามันอยู่แค่ที่ระเบียงห้องแท้ๆ แต่เราก็อ่อนแอเกินกว่าจะกล้า มันคงเจ็บมากจริงๆ

เราทำได้แค่ขังตัวเองอยู่ในห้องมันน่าสมเพชมากเลยจริงๆ ไม่กล้าที่จะทำอะไรสักอย่าง

เราแค่อยากเขียนเล่าพวกคุณที่สละเวลามาอ่านคงคิดว่ามันงี่เง่ามาก ไม่ต้องตอบเราเพราะว่าสงสารก็ได้นะคะ

แค่นี้เราก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว