๑.รอดเพราะรูป

นายพจน์เมื่อวัยหนุ่มชอบแต่งตัวแบบ ๔ ย. คือผมยาว เสื้อยับ รองเท้ายาง และสะพายย่าม กับไว้หนวดเครารกรุงรัง

วันหนึ่งนั่งรถตุ๊ก ๆ ข้ามสะพานกรุงธนมาจากถนนจรัญสนิทวงศ์ พอถึงเชิงสะพานฝั่งพระนคร ต้องเลี้ยวซ้ายตามป้ายจราจร ก็เจอตำรวจนายหนึ่งโบกมือให้จอดข้างทาง แล้วเรียกนายพจน์ลงมาจากรถ

"ไหนเปิดย่ามดูซิมีอะไรตุง ๆ เยอะไปหมด"

นายพจน์ก็รื้อเอาสัมภารกออกมาทีละชิ้น เป็นเครื่องดนตรีไทยเช่น ขลุ่ย ฉิ่ง ฉาบ ไม้กรับ ที่ใช้ขยับเวลาขับเสภา ไม่มีขวดเหล้า หรือสิ่งเสพติดใด ๆ เลย
ตำรวจจึงขอดูบัตรประจำตัวประชาชน

นายพจน์ก็ควักออกมาส่งให้ ตำรวจรับไปดูแล้วว่า

"ทำไมหน้าไม่เหมือน ไม่เห็นมีหนวดมีเคราเหมือนเดี๋ยวนี้ล่ะ รูปเราเองรึเปล่า"

"รูปผมเองครับ" นายพจน์ยืนยัน

"ตอนนั้นเพิ่งจบเซ็นคาเบลียลมาใหม่ ๆ ครับ ผมยังจำจ่าได้เลย เคยยืนโบกหน้าประตูโรงเรียนใช่ไหมครับ"

จ่าตำรวจค่อยคลายสีหน้าลงหน่อย

"แล้วนั่นอะไร" เขาถามถึงรูปแผ่นที่ติดออกมากับบัตรในมือของนายพจน์

เมื่อพลิกออกมาดู เป็นรูปถ่ายของนายพันเอกคนหนึ่ง หน้าเหมือนรูปในบัตร

"รูปพ่อผมเองครับ"

จ่าตำรวจรีบส่งบัตรคืนให้ แล้วหันไปหาคนขับรุตุ๊ก ๆ

" เอาใบขับขี่มาดูซิ รถทะเบียน นนทบุรี ทำไมเข้ามาวิ่งในกรุงเทพ"

.............................ฮา..................................