จะว่าน้อยใจ เสียใจ เคือง ก็ถูกหมดนั่นแหละค่ะ เนื่องจากเราเป็นคนเข้าหาคนไม่เก่ง พอได้สนิทกับใคร ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนสนิท หรือคนสนิทต่างๆ
เราก็จะทำดีด้วยทุกอย่าง รับฟังทุกอย่าง ไว้ใจ จริงใจ คุยแบบเปิดใจด้วยหมดทุกเรื่อง เวลาเค้าอยากไปไหนเราก็ไปเป็นเพื่อนได้ ไม่เคยเท ไม่เคยทิ้ง
แต่ทำไมพอถึงตาเราเค้ากลับไม่ค่อยใส่ใจ หรือสนใจเราเท่าไหร่ บางทีเราก็อยากมีคนที่รับฟังเรา เข้าใจเรา ช่วยแนะนำเราเหมือนที่เราทำบ้าง
เพราะในบางเรื่องพ่อแม่ก็ไม่ได้มาเข้าใจอะไรกับเรามากนัก
เวลามีคนชวนเราไปไหน เราก็ไปด้วยได้หมด ถึงไม่ว่างเราก็จะทำตัวว่างให้ได้ แต่พอถึงตาเราก็ไม่มีใครไปด้วยอยู่ดี
ยกตัวอย่างเช่น เราสามารถรอได้นานมาก จนกว่าเค้าจะเสร็จธุระ แต่พอถึงตาเราบ้างเราก็จะโดนเทตลอด ประมาณว่าไม่มีใครรอ
พยายามจะไม่น้อยใจแล้วแต่มันห้ามไม่ได้จริงๆค่ะ