ติด ร เยอะมาก ตอนนี้อยู่ม6 ท้อมาก

ตอนนี้ผมอยู่ม6 ใกล้จะจบแล้วแต่ผมคงไม่จบ เพราะผมติด ร 10กว่าตัว ตั้งแต่ม4เทอม2 ม5
ผมติดวิชาหลักวิชาเดียวกัน 4 เทอม วิชาหลักมันแก้ยากมาก
สะสมเรื่อยมา นึกแล้วก็เสียดาย ทำไมตอนนั้นถึงคิดไม่ได้ว่าควรแก้ให้มันจบๆ
ผมกลัวว่าจะต้องเรียนซ้ำชั้น กลัวว่าจะไม่จบพร้อมเพื่อน ไหนจะมหาลัยอีก  ผมควรทำยังไงดี ผมท้อมากผมเครียด
ไหนจะที่บ้านอีกตอนนี้คือที่บ้านยังไม่รู้ว่าผมแก้ยังไม่หมด นี่ก็หมดเขตแก้ไปนานแล้ว ครูที่ผมติดก็ไปเรียนต่อบ้าง เกษียณแล้วบ้าง
ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมรู้ว่าผมแย่เองที่ทำตัวแบบนี้ ที่ผมไม่อยากบอกที่บ้านเพราะว่า ในเมื่อผมเป็นคนทำให้เป็นแบบนี้ผมก็ต้องแก้เอง โรงเรียนที่ผมเรียนเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ค่อนข้างที่จะกดเกรดพอสมควร ครูบางคนก็แก้ยาก
ยิ่งผู้อำนวยการย้ายมาใหม่ ครูบางคนเค้าก็พูดกัน ว่าปีนี้เด็กคนไหนติด 0 ร 8-10 ตัวขึ้นไปก็จะต้องเรียนซ้ำชั้น
ผมท้อจริงๆ ถ้าที่บ้านรู้ว่าผมไม่จบม6พ่อผมเอาตายแน่ เค้าไม่ให้ผมเรียนแล้วถ้าผมไม่จบ
แก้ไขข้อความเมื่อ

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
ตอนนี้ต้องอยู่กับปัจจุบันแล้วยอมรับความจริงค่ะ  คือการกระทำเราที่เคยละเลยการเรียน เราก็ต้องยอมรับผลที่เกิดขึ้นแล้วในวันนี้  แต่ยอมรับไม่ใช่ให้ท้อนะค่ะ   เมื่อเรารู้แล้วว่าที่ผ่านมาเราทำไม่ถูก ไม่ดี  นับจากนี้เป็นต้นไปเราเริ่มใหม่นะค่ะ อยู่กับวันนี้เป็นต้นไป  ว่าเราจะตั้งใจเรียนจริงๆแล้ว   อดีตที่ผ่านมาอย่าเอามากังวลมากไป ว่าเสียดาย ทำไมเราไม่ทำแบบนั้น แบบนี้ คือพอเราเอาอดีตมาคิดเสียดาย เราจะท้อมาก และไม่มีกำลังใจเริ่มใหม่ในปัจจุบัน.  เราคิดใหม่เลยค่ะ.  ทิ้งอดีต ทิ้งตัวตนเดิมที่เคยนิสัยไม่ดี แล้วทำปัจจุบันใหม่เท่าที่ยังทำได้  แก้ไขไปทีละข้อๆๆ เดี๋ยวก็เรียบร้อยค่ะ และอย่าเอาอนาคตมากังวลมากไปว่าจะจบไหม จะเข้าที่ไหน จนลืมไปว่าวันนี้เราต้องทำอะไรได้อีกบ้าง อยู่กับวันนี้ตอนนี้ค่ะ

1.ยังไม่ได้บอกที่บ้าน พ่อไม่ให้เรียนต่อ
พี่เคยนะ น้องชายพี่เป็นเหมือนเราเลย หนูรู้ไหม สิ่งที่พี่คิด และเสียใจคือ ทำไมน้องทำแบบนี้ น้องรู้บ้างไหมว่าเราทำงานมา กว่าจะได้เงินแต่ละบาท เพื่อส่งให้น้องเรียน เราเหนื่อยนะ แต่เราทำได้ ถึงน้องอยากเรียนเป็นหมอ เป็นวิศวะ เป็นอะไรก็ตามที่ดี พี่คนนี้จะพยายามหาเงินให้เราเรียนจนได้  แต่เราเชื่อใจน้องนะ พี่ไม่เคยไปตาม ไปถามว่าเรียนเป็นยังไง อะไร จนตอนผลประกาศออกมา  น้องได้ 1 กว่า เราช็อคมากกกกกก. เพราะในชีวิต ไม่เคยเรียนแย่ขนาดที่น้องทำ  ลูกพี่ลูกน้อง ญาตพี่น้องไม่เคยมีใครเกรดได้แบบ....สุดๆขนาดนี้. คือเราคนเป็นพี่นี่ทุกข์และเสียใจมากนะครับ  และสิ่งที่พี่ทำคือ  ถ้าน้องพี่ไม่ตั้งใจเรียน  ไม่เห็นคุณค่าของการเรียน  ไม่เห็นคุณค่าของเงิน  พี่ก็จะไม่ส่งเราเรียนล่ะ  พี่ปล่อยเลย และห้ามแม่ ห้ามป้า ห้ามญาติๆช่วยน้องด้วย ถ้าใครช่วย ให้น้องไปอยู่กับคนนั้น เอาน้องไปเลี้ยงด้วยจนโตเลยนะค่ะ ลืมบอกอายุน้องพี่ตอนนั้นปวช.ปี1 เทียบคือม.4 ค่ะ พี่โหดเลยนะ เลิกส่ง และห้ามทุกคนส่ง พี่จะให้น้องทำงานส่งตัวเองเรียน. นี่คือสิ่งที่พี่จะให้ได้ก่อนจะตาย ไม่ใช่ให้เค้าเกเรเป็นภาระคนอื่นไปเรื่อยๆ  พี่จะให้เค้ารับผิดชอบชีวิตเค้าเอง  เค้าจะได้รู้ว่า ชีวิตจริงมันไม่ง่ายนะ. ถ้าได้เรียนอย่าเกเร  โอกาสบางครั้งมีครั้งเดียวนะ พี่โกรธด้วย แต่พี่ก็อยากสอนเค้าด้วย พี่ส่งตัวเองเรียนมาตลอด ทำงานเองส่งตัวเอง การเรียนอาจจะทำให้เรามีโอกาสได้งานที่ดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าจบมาแล้วเราจะดูแลตัวเราได้ โดยไม่ขอเงินพ่อแม่อีก ไม่ใช่ว่าเราจะดูแลพ่อแม่เราได้. การเรียนสมัยนี้สอนทุกอย่าง แต่ไม่เน้นธรรมะเลย คนจบป.ตรี แล้วยังต้องพึ่งสิ่งอื่นๆ ไม่พึ่งตนเองเลย ไม่ดูแลพ่อแม่ ไม่กตัญญูมีมากมาย

เพราะฉะนั้น เราตั้งสติใหม่นะครับ เริ่มใหม่วันนี้ ถ้าพ่อหรือแม่จะโกรธ จะลงโทษเราให้เค้าทำเถอะค่ะ เพราะเค้าเสียใจนะค่ะ เสียใจมาก เราก็ต้องเข้าใจท่านด้วย แต่เรารักกัน ท่านรักเรา เรารักท่าน สักวันก็ให้อภัยกันค่ะ ไม่โกรธตลอดทั้งชีวิตหรอกค่ะ เราขอโทษท่านด้วยใจจริงๆ ถ้าท่านให้อภัยแล้วส่งเราเรียนต่อ เราจงเห็นคุณค่าของการได้เรียนนะค่ะ ต่อไป แต่ถ้าท่านไม่ส่งแล้ว เราก็ดูหางานทำ ส่งตัวเองเรียน งานอะไรก็ทำไป เซเว่น cj งานอะไรที่สุจริตทำไปก่อน อย่าไปอาย เพื่อนไม่ได้ให้เรากินนะค่ะ เราต้องหากินเอง และให้พ่อแม่ และให้สังคม เราก็เอาเงินตรงนี้เลยค่ะ เรียนตอนวันหยุด เราถือว่าเราได้ลองใช้ชีวิตจริงๆดู. สรุปน้องพี่ทุกวันนี้ทำงานเอง ส่งตัวเองเรียน และตั้งใจเรียนมากค่ะ ไม่เคยขอเงินแม่หรือพี่อีก ดูแลตัวเองได้ และเป็นคนดีค่ะ นี่คือสิ่งที่พี่ดีใจมาก และคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจหักดิบน้องวันนั้น. แต่การดูแลคนใต้ปกครองในแต่ละบ้านของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะค่ะ บางบ้านอาจจะเตลิดไปเลยก็ได้ แต่ครอบครัวพี่มีธรรมะค่ะ พี่และแม่ฟังธรรมะในยูทูปตลอด และตอนนี้พยายามให้น้องฟังด้วยค่ะ ยอมรับในสิ่งที่เราผิดพลาดไปแล้วนะค่ะ แล้วเริ่มใหม่ตามแต่เหตุการณ์นะค่ะ  อย่าใช้อารมณ์  จงใช้สติ  และเข้าใจหัวอกพ่อแม่ให้มากๆนะค่ะ เข้าใจท่านด้วย


2.หมดเขตแก้ ครูไม่อยู่กันแล้ว
หมดเขตแต่ก็ต้องลองพยายามก่อนค่ะ ไปโรงเรียน ขอโทษคุณครูฝ่ายปกครองก็ได้ค่ะ ครูคนไหนก็ได้ที่ดูมีอำนาจ ครูหัวหน้าฝ่าย ครูที่ปรึกษาห้องเรา ฯลฯ ลองปรึกษาท่านว่า ผมจะพอแก้ไขอะไรตอนนี้ทันไหมครับ ผมขอโทษจากใจจริงๆ  รู้สึกผิดจริงๆ ให้คุณครูช่วยหน่อยครับตอนนี้ทำอะไรได้บ้าง  คืออย่าไปอาย อย่าไปกลัวมาก เหตุการณ์มาขนาดนี้แล้ว จะมาอาย จะมากลัว ก็ซ้ำชั้นนั่นแหล่ะค่ะ. ต้องไปลองคุยดู ลองพยายามดู ดีกว่านอนกลัวอยู่ที่บ้านนะค่ะ ต้องสู้ค่ะ แต่ถ้าพยายามแล้ว แก้ไขอะไรไม่ทัน เราก็ยอมรับความจริงค่ะ อย่าเสียกำลังใจนะค่ะ

3.กลัวเรียนซ้ำชั้น จบไม่พร้อมเพื่อน ต่อมหาลัยอีก
เรียนซ้ำชั้น ก็ดีกว่าไม่ได้เรียนนะค่ะ จบไม่พร้อมเพื่อนก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยค่ะ บางคนไม่ได้เรียน เรียนไม่จบ เค้ายังประสบความสำเร็จ ทำงาน มีเงินเยอะแยะ ดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้ และเผื่อแผ่ถึงสังคมได้ การเรียนไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตนะค่ะ อย่าเอามาทุกข์ขนาดนั้น  เราลองไปเสริชอ่านในgoogle.ยูทูป ดูประวัติสตีฟ จ๊อบ คนผลิตแอปเปิ้ลนะค่ะ ว่าเค้าเรียนจบไหม. คนเก่งๆหลายคนเรียนไม่จบ  และคนเรียนจบหลายคนก็ยังดูแลตัวเองไม่ได้เลย  ต่อไปนี้เรามีบทเรียนแล้ว เคยผิดพลาดแล้ว. ต่อไปทำอะไรเราจะไม่ประมาท รอบคอบ และเป็นคนดีนะค่ะ รักษาศีล 5 สวดมนต์บ้าง ที่สำคัญเราต้องฟังธรรมะในยูทูปบ่อยๆนะค่ะ แล้วเราจะได้สติ และมองโลก เข้าใจโลก เข้าใจผู้อื่นมากขึ้นเยอะเลยค่ะ ธรรมะเดี๋ยวนี้ตลกด้วยค่ะ ไม่น่าเบื่อนะค่ะ สู้ๆค่ะ เกิดมาเป็นสุภาพบุรุษ ลูกผู้ชาย ต้องสู้ค่ะ อย่าไปกลัว อย่าไปท้อนะค่ะ ต้องเป็นคนดีนะค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่