ทั้ง สังข์ทอง และ คาวี ล้วนเป็นวรรณกรรมในพระพุทธศาสนา  ที่พระเถระนักปราชญ์ชาวเชียงใหม่ ในสมัยล้านนา ได้รวบรวมเรื่องราวปรัมปราที่เป็นนิทานพื้นถิ่น มารจนาเป็นชาดกขึ้นในช่วง ตั้งแต่ พญาติโลกราช - พญาเมืองแก้ว  เรียกว่า "ปัญญาสชาดก หรือชาดก 50 เรื่อง  ซึ่งอยู่ในช่วง"ยุคทองของล้านนา" ทั้งนี้ การประพันธ์  จะเขียนไว้ด้วยภาษาบาลี  สังข์ทอง ใน ปัญญาสชาดก เรียกว่า “สุวัณณสังขชาดก”  ส่วน คาวี ใน ปัญญาสชาดก เรียกว่า "พหลาคาวีชาดก" ต่อมา พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย  รัชกาลที่ 2 ทรงพระราชนิพนธ์ เป็นกาพย์กลอน เรียกว่า "ฉบับพระราชนิพนธ์"