คุณภรรยาเธอเอาเรื่องย่อของบุพเพสันนิวาสอาทิตย์หน้ามาให้อ่านอ่านแล้วชอบมากเลยอยากแบ่งปัน ใครที่ไม่ต้องการรู้เนื้อหาล่วงหน้ากดข้ามไปนะครับ


「คืนนั้น เกศสุรางค์ย่องออกมาจากหอนอนตัวเอง แล้วโหย่งเท้าเหลียวซ้ายแลขวาวิ่งข้ามชานเรือนไปห้องขุนศรี

ห้องสลัวๆตามตะเกียงไว้ดวงหนึ่ง
ประตูค่อยๆเปิด เกศสุรางค์ชะโงกเข้ามากวาดสายตามอง
"เอ๊ะ ไปไหน"
เสียงขุนศรีวิสารวาจาตอบจากหลังประตู "อยู่นี่"
เกศสุรางค์สะดุ้งสุดตัว หันขวับมาเผชิญหน้าใกล้ๆ จ้องกัน
เกศสุรางค์เตือนตัวเอง"เกศสุรางค์อย่าเพิ่งเล่นบทคู่จิ้น"
เกศสุรางค์คว้าข้อมือ
"คุณพี่ มาตรงสว่างๆค่ะ เอ้า" แล้วจับแบมืออ เอาห่อเงินวางลง
"คุณพี่ซื้อมุ้งให้บ่าวนะเจ้าคะ นี่ค่ะเงิน"
ขุนศรีวิสารวาจาจ้องหน้าเกศสุรางค์นิ่ง
"คุณพี่...ไม่ได้ยินเหรอเจ้าคะ"
"ได้ยิน...ไม่แปลกใจอันใด คิดอยู่แล้วว่าออเจ้าต้องหาทางจนได้ ก็มีข้าคนเดียวนี่แหละที่ออเจ้าจะมาบังคับขู่เข็ญให้ทำตามที่ออเจ้าอยากทำ"

เกศสุรางค์ตบมือเบาๆ "คุณพี่เก๊ง...เก่ง น่ารักที่สุดเลย"
ขุนศรีวิสารวาจาเหล่ๆเขินๆ
"งั้นข้ากลับห้องนะเจ้าคะ อยู่นานไม่ดีเดี๋ยวใครเห็นเป็นเรื่องอีก"
"รู้ว่าไม่ดีแต่ยังทำ"
"อ๋อ แป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"ฟังออเจ้าไม่ค่อยรู้ความเสียที"
"ฟังไปเรื่อยๆก็รู้เองค่ะ" เกศสุรางค์หันหลังกลับอย่างเร็ว
ขุนศรีวิสารวาจาคว้าข้อมือเกศสุรางค์ไว้ทันที
"อุ๊ย..." เกศสุรางค์มองหน้าขุนศรี นัยน์ตาแจ่มแจ๋ว มีแววยั่วเย้านิดๆพอสนุกๆ
ขุนศรีวิสารวาจาจับมือเกศสุรางค์แบ วางห่อเงินแล้วจับไหล่รุนให้ออกจากห้อง
"คุณพี่"
"ข้าเป็นคนซื้อ...ข้าจักใช้เงินของข้าเอง" 

ประตูเปิด เกศสุรางค์ถูกรุนหลังออกมา ประตูปิดลงทันที
"แมนจริงๆ"
ขุนศรีวิสารวาจาอ่อนใจ ฟังไม่รู้เรื่องตามเคย」

* จากฉากนี้ผมรู้สึกว่า พ่อเดช ค่อนข้างจะผิดปกติวิสัยของชายในสมัยโบราณเอามากๆ ปกติแล้วในสมัยก่อนผู้ชายเป็นใหญ่ต่อให้รักเมียแค่ไหนแต่ก็จะไม่ตามใจกันขนาดนี้ เพราะการเลี้ยงดูบ่าวไพร่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นแค่ตามมีตามเกิด แต่นี้ถึงขนาด ออกเงินซื้อมุ้งให้ซึ่งเป็นเงินมากโขอยู่ในสมัยก่อน
ผมเลยตีความว่าเพราะพ่อเดชรักเกศสุรางค์ ในร่างการะเกดมากๆ จึงยอมทุกอย่าง ทั้งร้อยสังวาลย์ให้ ทั้งยอมพาไปซื้อมุ้งให้บ่าวซึ่งคนปกติไม่ทำกัน เรียกว่าตามใจถึงขั้นสูงสุด ทั้งทั้งที่ดูมาจากทุกตอนแล้วพ่อเดชออกจะเป็นคนดุขรึม ตามแบบแผนผู้ชายสมัยโบราณแท้ๆ

  อีกประการหนึ่งที่ผมรู้สึกชอบมากๆในนิยายเรื่องนี้ คือถึงแม้ แม่การะเกดจะบุกเข้ามาในห้องของพ่อเดชกี่ครั้ง
ขุนศรีวิสารวาจาก็ไม่เคยที่จะล่วงเกินนาง หลายครั้งที่รีบให้กลับห้องไปโดยเร็ว

เป็นสิ่งที่คนรุ่นใหม่ควรดูและเรียนรู้ไว้ ยิ่งพ่อเดชรักแม่การะเกดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งให้เกียรติ ทะนุถนอมและไม่อยากให้เสียชื่อเสียงมากเท่านั้น
เป็นข้อคิดเตือนใจได้อย่างดีว่า ความรักที่แท้จริงต้องใช้ความอดทน รอคอย ให้ถึงเวลาที่เหมาะสม
ผลของความรักที่ใช้ระยะเวลาเป็นเครื่องบ่มเพาะ ย่อมมีรสชาติหอมหวานล้ำเลิศกว่าการชิงสุกก่อนห่ามเป็นไหนไหน อย่างของพ่อเดชและแม่การะเกด ใช้เวลาถึง 2 ปีกว่าจะได้สมหวัง ซ้ำต้องผ่านอุปสรรคทดสอบความรักมากมายนานับประการ
ความอดทนและอุปสรรคต่างๆนี่แหละคือเครื่องพิสูจน์รักแท้ได้จริงๆ ทุกท่านคิดว่าอย่างไรครับ