สวัสดีค่ะ นี่เป็นการเขียนกระทู้แรกของเรา เกิดข้อผิดพลาดอะไรต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า
ตอนนี้เราอยู่ปี1 ห่างบ้านห่างครอบครัว ห่างเพื่อนๆที่สนิท ตั้งแต่ขึ้นปี1มา เราเคยกลับบ้านแค่ครั้งเดียว ตอนปิดเทอมเล็ก(เรียกไม่ถูกนะคะ5555) ซึ่งปิดประมาณสามอาทิตย์ นอกนั้นก็ไม่เคยกลับบ้านเลยเพราะระยะทางจากมหาลัยไปบ้านไกลกันมาก เรามีเพื่อนคนแรกๆเลยก็คือเมทของเราค่ะ แต่นางเรียนคนละสาขากับเรา เราสนิทกับเมทคนนี้มาก แต่ตอนนี้นางก็ซิ่วไปแล้ว เมทคนอื่นๆก็ไม่ได้สนิทกันแบบนี้ ช่วงแรกๆที่เมทเราซิ่ว เราคิดว่าตัวเองน่าจะอยู่ได้ แบบก็มาเรียนนิ เพื่อนอาจจะไม่สำคัญเท่าไหร่ อะไรแบบนั้น อีกอย่างก็ไม่อยากรั้งเพื่อนให้เรียนในสิ่งที่ไม่ใช่ มีช่วงหนึ่งที่พอช่วงพักเที่ยงเราจะซื้อข้าวกล่องมากินที่หอในคนเดียว แล้วก็กลับไปเรียนต่อ เป็นแบบนี้ประจำจนปิดเทอม (ช่วงปิดเทอมก็กลับบ้าน) พอเปิดเทอมวันแรกเราก็เริ่มสนิทกับเพื่อนผู้หญิงสองคนในชั้นมากขึ้น เราขอใช้แทนคำว่า บ กับ ต นะคะ เราโอเคกับทุกคนในคลาส พูดคุยนู้นนี่ได้ แต่ก็แค่ในชั้นเท่านั้นนะคะ ไม่ได้สนิทถึงขี้นไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ บ กับ ต อาจจะสนิทกว่าคนอื่นนิดหน่อยที่ว่า เราจะไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน นั่งเรียนด้วยกัน ประมาณนี้5555. นี่คือสนิทสุดของเราในมหาลัยแล้วอ่ะ บ ชอบเดินไม่ค่อยรอเราเท่าไหร่ แบบต้องทิ้งให้เราไม่เดินหน้าไม่ก็เดินตามหลังคนเดียวอ่ะ คือเราอยากเป็นเพื่อนกับสองคนนี้นะ แต่ทำไมเขาชอบทิ้งเราบ่อยๆก็ไม่รู้ แบบบางครั้งมีเรียน แต่พวกนางไม่ได้เข้า เราซึ่งมาเรียนก่อนก็นึกว่าเพื่อนยังไม่มา ก็จองที่ไว้ให้ สรุปพวกนางไม่เข้าเรียนกันทั้งคู่ ซึ่งเราคิดว่าน่าจะไปอ่านหนังสือกัน เพราะวิชาถัดไปสอบ แบบอย่างน้อยๆเราก็อยากให้เพื่อนแชทมาบอกว่า ไม่ได้เข้าเรียนนะบลาๆๆ เราจะได้ไปนั่งกับเพื่อนคนอื่น ไม่ใช่นั่งคนเดียวทั้งแถวอ่าTT วันนี้มีจับกลุ่มทำหนั้งสั้น สมาชิกกลุ่ม5-7คน เราไปเข้าห้องน้ำกลับมาเพื่อนก็บอกว่ามีคนชวน บกับ ต เข้ากลุ่ม ซึ่งไม่มีใครชวนเรา เราเห็นว่าเพื่อนอยากไป แล้วก็แบบไม่รู้สิ ถ้าเพื่อนๆทำหน้าแบบนั้นเราก็ไม่กล้าขอเข้ากลุ่มด้วย เพราะคนกลุ่มนั้นก็เต็ม เราก็บอกว่าไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเค้าหากลุ่มใหม่เอง แต่ในใจนี่แบบไปแล้วววว ความรู้สึก ตอนนี้กลุ้มใจมากๆเพราะถามใคร ใครเขาก็บอกว่าเต็ม😭 ตอนนี้เรากลัวไม่มีกลุ่ม เพราะงานที่อ.บอกคือทำหนังสั้น เราทำงานนี้คนเดียวไม่ด้ายยย เราเสียใจอ่า แบบเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเราเลย เราโดนเพื่อนดูถูกเรื่องคะแนนสอบ การออกเสียงอิ้ง ซึ่งรู้แหละว่าเพื่อนคงไม่ได้ตั้งใจ แต่คำว่าไม่ได้ตั้งใจนี่แหละทำให้เรารู้สึกเฟลมากๆ ไม่ได้โกรธเพื่อนนะคะ แต่แค่รู้สึกว่า ไม่มีใครเห็นเราเป็นเพื่อนสักคนเลยหรอ เฮ้ออ นอนฟังเสียงพัดลมในห้องจนอยากร้องไห้แล้ว5555
ถ้าอ่านแล้วงง เราก็ต้องขอโทษด้วยเน้อ เราเรียบเรียงคำไม่ค่อยเก่ง
ปล.คนห้องเราค่อนข้างน้อยไม่เกิน40คน
ปล.2 เรากลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามาก เลยต้องมาตั้งกระทู้ในพันทิป เพราะรู้สึกว่าพูดกับใครไม่ได้เลย พูดกับครอบครัวก็กลัวเขาคิดมาก เพราะทำงานก็เหนื่อยแล้ว ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ
มีใครเคยโดนเพื่อนมหาลัยเทมั้ยค่ะ?
ตอนนี้เราอยู่ปี1 ห่างบ้านห่างครอบครัว ห่างเพื่อนๆที่สนิท ตั้งแต่ขึ้นปี1มา เราเคยกลับบ้านแค่ครั้งเดียว ตอนปิดเทอมเล็ก(เรียกไม่ถูกนะคะ5555) ซึ่งปิดประมาณสามอาทิตย์ นอกนั้นก็ไม่เคยกลับบ้านเลยเพราะระยะทางจากมหาลัยไปบ้านไกลกันมาก เรามีเพื่อนคนแรกๆเลยก็คือเมทของเราค่ะ แต่นางเรียนคนละสาขากับเรา เราสนิทกับเมทคนนี้มาก แต่ตอนนี้นางก็ซิ่วไปแล้ว เมทคนอื่นๆก็ไม่ได้สนิทกันแบบนี้ ช่วงแรกๆที่เมทเราซิ่ว เราคิดว่าตัวเองน่าจะอยู่ได้ แบบก็มาเรียนนิ เพื่อนอาจจะไม่สำคัญเท่าไหร่ อะไรแบบนั้น อีกอย่างก็ไม่อยากรั้งเพื่อนให้เรียนในสิ่งที่ไม่ใช่ มีช่วงหนึ่งที่พอช่วงพักเที่ยงเราจะซื้อข้าวกล่องมากินที่หอในคนเดียว แล้วก็กลับไปเรียนต่อ เป็นแบบนี้ประจำจนปิดเทอม (ช่วงปิดเทอมก็กลับบ้าน) พอเปิดเทอมวันแรกเราก็เริ่มสนิทกับเพื่อนผู้หญิงสองคนในชั้นมากขึ้น เราขอใช้แทนคำว่า บ กับ ต นะคะ เราโอเคกับทุกคนในคลาส พูดคุยนู้นนี่ได้ แต่ก็แค่ในชั้นเท่านั้นนะคะ ไม่ได้สนิทถึงขี้นไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ บ กับ ต อาจจะสนิทกว่าคนอื่นนิดหน่อยที่ว่า เราจะไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน นั่งเรียนด้วยกัน ประมาณนี้5555. นี่คือสนิทสุดของเราในมหาลัยแล้วอ่ะ บ ชอบเดินไม่ค่อยรอเราเท่าไหร่ แบบต้องทิ้งให้เราไม่เดินหน้าไม่ก็เดินตามหลังคนเดียวอ่ะ คือเราอยากเป็นเพื่อนกับสองคนนี้นะ แต่ทำไมเขาชอบทิ้งเราบ่อยๆก็ไม่รู้ แบบบางครั้งมีเรียน แต่พวกนางไม่ได้เข้า เราซึ่งมาเรียนก่อนก็นึกว่าเพื่อนยังไม่มา ก็จองที่ไว้ให้ สรุปพวกนางไม่เข้าเรียนกันทั้งคู่ ซึ่งเราคิดว่าน่าจะไปอ่านหนังสือกัน เพราะวิชาถัดไปสอบ แบบอย่างน้อยๆเราก็อยากให้เพื่อนแชทมาบอกว่า ไม่ได้เข้าเรียนนะบลาๆๆ เราจะได้ไปนั่งกับเพื่อนคนอื่น ไม่ใช่นั่งคนเดียวทั้งแถวอ่าTT วันนี้มีจับกลุ่มทำหนั้งสั้น สมาชิกกลุ่ม5-7คน เราไปเข้าห้องน้ำกลับมาเพื่อนก็บอกว่ามีคนชวน บกับ ต เข้ากลุ่ม ซึ่งไม่มีใครชวนเรา เราเห็นว่าเพื่อนอยากไป แล้วก็แบบไม่รู้สิ ถ้าเพื่อนๆทำหน้าแบบนั้นเราก็ไม่กล้าขอเข้ากลุ่มด้วย เพราะคนกลุ่มนั้นก็เต็ม เราก็บอกว่าไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเค้าหากลุ่มใหม่เอง แต่ในใจนี่แบบไปแล้วววว ความรู้สึก ตอนนี้กลุ้มใจมากๆเพราะถามใคร ใครเขาก็บอกว่าเต็ม😭 ตอนนี้เรากลัวไม่มีกลุ่ม เพราะงานที่อ.บอกคือทำหนังสั้น เราทำงานนี้คนเดียวไม่ด้ายยย เราเสียใจอ่า แบบเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเราเลย เราโดนเพื่อนดูถูกเรื่องคะแนนสอบ การออกเสียงอิ้ง ซึ่งรู้แหละว่าเพื่อนคงไม่ได้ตั้งใจ แต่คำว่าไม่ได้ตั้งใจนี่แหละทำให้เรารู้สึกเฟลมากๆ ไม่ได้โกรธเพื่อนนะคะ แต่แค่รู้สึกว่า ไม่มีใครเห็นเราเป็นเพื่อนสักคนเลยหรอ เฮ้ออ นอนฟังเสียงพัดลมในห้องจนอยากร้องไห้แล้ว5555
ถ้าอ่านแล้วงง เราก็ต้องขอโทษด้วยเน้อ เราเรียบเรียงคำไม่ค่อยเก่ง
ปล.คนห้องเราค่อนข้างน้อยไม่เกิน40คน
ปล.2 เรากลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามาก เลยต้องมาตั้งกระทู้ในพันทิป เพราะรู้สึกว่าพูดกับใครไม่ได้เลย พูดกับครอบครัวก็กลัวเขาคิดมาก เพราะทำงานก็เหนื่อยแล้ว ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ