ชอบอ่ะ ... อ่านหลายๆความเห็นแล้วรู้สึกเหมือนได้ระลึกถึงความหลังไปในตัว ...

ที่เรานึกถึง ก็จำพวกโรงมหรสพต่างๆค่ะ
ทุกวันนี้ โรงละครแห่งชาติเป็นอย่างไรบ้าง ?  มีใครยังไปดูโขน หรือละครเวทีบ้างไหม ?
(อาจเพราะสื่อบันเทิงหาได้ง่ายขึ้น และ เร้าอารมณ์ได้มากกว่าการแสดงแบบเก่าๆ)

เราเพิ่งคุยกับเพื่อน ว่าเราคิดถึงลิเก
เพื่อนบอกเปิดดูในทีวีสิ
เราบอกว่า มันไม่ได้บรรยากาศนะ ... ไม่ฟินเหมือนตอนไปนั่งดูแบบกลางแจ้ง
ที่พระเอกจะมีแซวมีอ้อนแม่ยกคั่นการแสดงเสมอ ... 5555
......
เรามีเสื้อไหมพรมตัวโปรด แต่หยิบมาใส่ทีไร รู้สึกว่าล้าสมัยไปซะแล้ว
บรรดาเสื้อผ้า / เครื่องประดับ / ของเล่น ของโชว์ (เช่นตุ๊กตาบลาย)  ของขลังตามกระแส ฯลฯ
เราว่าล้าสมัยเร็วที่สุดเลยค่ะ
.......
ข้อมูลต่างๆ  / ความเชื่อต่างๆ
พอผ่านไปสักระยะ มีงานวิจัยใหม่ๆออกมา ของเก่าก็ตกยุคไปเลย

สุดท้าย...
ที่รู้สึกว่าล้าสมัยจริงๆคือหัวใจเราเองค่ะ ...

ทำไมหัวใจถึงมัวถวิลหาการมองตากันแบบสมัยเก่า แต่รอบกายทุกวันนี้มองเห็นแต่คนมองหน้าจอ
โอกาสจะได้สบตาใครแล้ว(แกล้ง)ทำท่าเขินอาย แบบเพิ่งรู้ตัวว่าถูกแอบมอง แทบจะเป็นศูนย์

เปิดเฟสบุ๊คที เจอข้อมูลมากมายถาโถมจนเสพแทบไม่ทัน  สารพัดเพจดีๆ /วีดีโอดีๆ / บทความดีๆ
มันมากจนยอมแพ้  จนฝันถึงวันนอนบนเปลใต้ร่มไม้แล้วค่อยๆอ่านหนังสือเล่มโปรดทีละหน้า
ค่อยๆคิด ค่อยๆวิเคราะห์สิ่งที่ได้อ่าน  อ่านจบแล้วเอาไปวางไว้บนชั้นหนังสือ ผ่านไปเห็นทีไร
ความทรงจำ ความสุขจากการอ่านนั้น ก็ทำให้อมยิ้มออกมาได้เสมอ