ผมเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ ผมเรียน ครู เอก ดนตรี ตอนอยู่มัธยมผมเล่นดนตรีทุกแนวไม่ว่าจะเป็นวงโย ลูกทุ่ง สตริง ออเคสตร้า วงซิม ผมเล่นแล้วมีความสุขในทุกๆวัน  สิ่งเดียวที่รอคอยคือการเลิกเรียนแล้วมาซ้อมดนตรีตอนเย็นๆ ผมมีความสุขกับใช้ชีวิตกับดนตรีมากครับ แต่.........ทำไมมันถึงต่างกับตอนนี้ตอนที่ผมเรียนดนตรีอย่างจิงจัง ผมเครียดในทุกๆวันผมซ้อมดนตรีอย่างไม่มีความสุข  หน้าตาเพื่อนๆของผมหม่นหมองไปตามๆกัน ก็อย่างว่านะครับ เราเรียนเพื่อไปประกอบอาชีพ ความกดดัน มันก็มากเป็นธรรมดา แต่สิ่งที่ต่างจากสาขาอื่นๆในคณะครูคือ. สาขาดนตรีไม่มีพักผ่อน เรียนวิชาครูทั้งวัน สลับกับเรียนในสาขา ถึงเย็นซ้อมskill เครื่องดนตรีเอกทั้งไทยและสากล  ต่อด้วย รวมวงของมหาวิทยาลัย ถ้าไม่ดีหน่อยก็ลากถึงตี1ตี2 ผมอยากรู้ว่าในสายตาคนอื่นเขามองว่าดนตรีเรียนง่ายสบาย หรือเปล่าครับถึงเวลาสอบก็ต้องสอบทั้งทฤษฎีดนตรีและปฏิบัติ ถ้าปฏิบัติไม่ดีก็ติด F I ไป. นี้คือสกิลการเรียนของเอกดนตรี ผมเห็นหลายๆคนบอกเรียนดนตรีนั้นง่าย เรียนยังไงก็จบ ตอนนี้ผมพกยาไมเกรณขั้นรุนแรกติดกระเป๋าทุกวัน ไปพบจิตแพทย์ เรื่อยๆ  เพื่อนๆมีความเห็นว่าอย่างไรครับ??