ตอนนั้นมีเวลา ผมติดเกมลืมเป้าหมายของตัวเองใช้ชีวิตเหมือนคนที่ยังค้นพบตัวเองไม่เจอ เสียการเรียน
ก่อนจะติดเกมตอนนั้นคิดแค่ว่าเล่นสนุกๆก็พอไม่อยากเที่ยว เพราะตอนนั้นเด็กไงครับ11-12 เพื่อนบางคนเที่ยวแว้น อยากรู้ลองบุหรี่ ไปเที่ยวก็อาจโดนเด็กโตรังแกได้จะเอาอะไรไปสู้
ตอนนั้นผมคิดถึงวันคืนที่แสนสุขตอนเด็กและอยากจะทำอะไรสักอย่างให้มันเป็นความทรงจำก่อนจะโตเป็นผู้ใหญ่กับเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กและคิดจะโตเป็นผู้ใหญ่อย่างสมภาคภูมิ ไม่ได้เที่ยวและเล่นเกมเพื่อได้อยู่กับเพื่อน นานวันไปก็ติดเกมไปซะแล้วลืมโลกรอบตัว โง่ ฝันที่อยากเป็นสลายเรียนไม่จบอีก ขาดความตั้งใจไม่มีความพยายาม
ตอนนี้ อายุมากกว่า20ละ คิดไปก็เสียดายครับ ผมน่าจะใช้ช่วงเวลาวัยรุ่นให้สนุกทั้งเรื่องเรียน ทำทุกอย่างให้เต็มที่ สนุกกับมัน
แต่ผมทำงานเลยคิดเสียดายไม่ได้เที่ยวกับเพื่อนตอนนี้อยากเที่ยวก็เที่ยวไม่ได้ทำงานอย่างเดียว ดูหนังเห็นพวกวัยรุ่นเที่ยวกันในหนังแล้วยิ่งเสียดายชีวิตวัยรุ่นตัวเองเราน่าจะมีแบบนั้นมั้ง แมร่งเอ้ยย พลาดไปเยอะเลยรู้สึกตัวอีกทีก็สายที่จะแก้ไขนอกจากจะพัฒนาและเปลี่ยนแปลงความคิดให้อยู๋กับปัจจุบัน แถมยังต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองทำตามความฝันไม่ได้อีก
บางวันนั่งคเดียวเงียบ ก็คิดถึงวันเก่าๆอยากย้อนไปแก้ไขบางทีผมก็ฝันว่าตัวเองแก้ไขมันได้ บ้าจริงๆเรื่องผ่านมาหลายปีแล้ว ก็ยังฝันแบบนี้บ้างนานๆครั้งแต่ช่วงแรกๆฝันบ่อยมาก โหยหาสิ่งที่ไม่มีจริงบ้าชิป ยิ่งตอนนี้ไม่มีเพื่อนไม่ได้ไปไหนกับเพื่อนมาหลายปีด้วยยิ่งจะบ้าแล้ว
ผมอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบเที่ยวให้สนุกกับเพื่อนเหมอนในหนังนะ แต่ติดตรงที่ความคิดตอนนั้นยังเด็กเลยหันไปเล่นเกมและก็ยาวเลยไม่รู้เลยใจนึงถึงผมก็คิดนะว่าถ้าไม่เจอแบบนี้บางทีผมอาจจะไม่พัฒนาเช่นไม่ได้เรียนอยู่คนเดียวตอนนั้นผมจึงทบทวตัวเองและเข้าใจทุกอย่างที่ผ่านมาได้และสามารถแก้ไขเรื่องคาใจได้อย่างเช่นอยากจดจำความทรงจำวัยเด็กก่อนจะเป็นผู้ใหญ่มันบ้าจริงๆไม่ได้ก็ปล่อยไปสิแต่ดันไปเล่นเกมและแย่หนักกว่าเก่าอีกไม่คุ้มเลย
แต่อีกใจนึงก็คิดเสียดายและคิดว่าถ้าผมเรียนต่อไปถึงจะไรสาระติดเกมไม่รู้สึกตัวแต่ระหว่างเรียนผมอาจจะคิดได้ก็ได้โดยไม่ต้องเลิกเรียนสัสนจังครับทำไงดียอมรับความคิดตัวเองไม่ได้เลยไม่รู้ว่าความคิดไหนมันถูกผิดกันแน่
แต่ด้วยเรื่องราวทั้งผมมันรวมกันจนกลายเป็นผมที่เข้มแข็งอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเสียดายชีวิตวัยรุ่นแต่แบบนี้มันดีแล้วหรอคิดมาหลายปีตั้งแต่เรียนไม่จบจนตอนนี้ก็ไม่เข้าใจ
ความฝันคือเรียนจบด็อกเตอร์พอเป็นแบบนี้แล้วตอนนั้นผมก็รู้สึกตัวพอเห็นเด็กนักเรียนผมไม่อยากมองเลยผมรู้สึกทำตัวไม่ถูกความรู้สึกสับสนขึ้มาเลยเมื่อเห็นเด็กนักเรียนหรือคนใส่ชุดนักเรียน แทงใจดำเจ็บใจ พลาดเองบ้าเอ้ย ยิ่งมีคนมาพูดเรื่องเรียนผมยิ่งไม่อยากฟังทำตัวไม่ถูกจริงๆไม่อยากยุ่งเลยละ ตอนนั้นนอนดึกนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียวเป็นเดือนตี1-2ค่อยนอนดึกๆเงียบๆก็ดูลาลีกาสเปนคนเดียว
รู้สึกเสียดายชีวิตวัยรุ่นจังเลยครับอยากได้คำแนะนำครับ
ก่อนจะติดเกมตอนนั้นคิดแค่ว่าเล่นสนุกๆก็พอไม่อยากเที่ยว เพราะตอนนั้นเด็กไงครับ11-12 เพื่อนบางคนเที่ยวแว้น อยากรู้ลองบุหรี่ ไปเที่ยวก็อาจโดนเด็กโตรังแกได้จะเอาอะไรไปสู้
ตอนนั้นผมคิดถึงวันคืนที่แสนสุขตอนเด็กและอยากจะทำอะไรสักอย่างให้มันเป็นความทรงจำก่อนจะโตเป็นผู้ใหญ่กับเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กและคิดจะโตเป็นผู้ใหญ่อย่างสมภาคภูมิ ไม่ได้เที่ยวและเล่นเกมเพื่อได้อยู่กับเพื่อน นานวันไปก็ติดเกมไปซะแล้วลืมโลกรอบตัว โง่ ฝันที่อยากเป็นสลายเรียนไม่จบอีก ขาดความตั้งใจไม่มีความพยายาม
ตอนนี้ อายุมากกว่า20ละ คิดไปก็เสียดายครับ ผมน่าจะใช้ช่วงเวลาวัยรุ่นให้สนุกทั้งเรื่องเรียน ทำทุกอย่างให้เต็มที่ สนุกกับมัน
แต่ผมทำงานเลยคิดเสียดายไม่ได้เที่ยวกับเพื่อนตอนนี้อยากเที่ยวก็เที่ยวไม่ได้ทำงานอย่างเดียว ดูหนังเห็นพวกวัยรุ่นเที่ยวกันในหนังแล้วยิ่งเสียดายชีวิตวัยรุ่นตัวเองเราน่าจะมีแบบนั้นมั้ง แมร่งเอ้ยย พลาดไปเยอะเลยรู้สึกตัวอีกทีก็สายที่จะแก้ไขนอกจากจะพัฒนาและเปลี่ยนแปลงความคิดให้อยู๋กับปัจจุบัน แถมยังต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองทำตามความฝันไม่ได้อีก
บางวันนั่งคเดียวเงียบ ก็คิดถึงวันเก่าๆอยากย้อนไปแก้ไขบางทีผมก็ฝันว่าตัวเองแก้ไขมันได้ บ้าจริงๆเรื่องผ่านมาหลายปีแล้ว ก็ยังฝันแบบนี้บ้างนานๆครั้งแต่ช่วงแรกๆฝันบ่อยมาก โหยหาสิ่งที่ไม่มีจริงบ้าชิป ยิ่งตอนนี้ไม่มีเพื่อนไม่ได้ไปไหนกับเพื่อนมาหลายปีด้วยยิ่งจะบ้าแล้ว
ผมอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบเที่ยวให้สนุกกับเพื่อนเหมอนในหนังนะ แต่ติดตรงที่ความคิดตอนนั้นยังเด็กเลยหันไปเล่นเกมและก็ยาวเลยไม่รู้เลยใจนึงถึงผมก็คิดนะว่าถ้าไม่เจอแบบนี้บางทีผมอาจจะไม่พัฒนาเช่นไม่ได้เรียนอยู่คนเดียวตอนนั้นผมจึงทบทวตัวเองและเข้าใจทุกอย่างที่ผ่านมาได้และสามารถแก้ไขเรื่องคาใจได้อย่างเช่นอยากจดจำความทรงจำวัยเด็กก่อนจะเป็นผู้ใหญ่มันบ้าจริงๆไม่ได้ก็ปล่อยไปสิแต่ดันไปเล่นเกมและแย่หนักกว่าเก่าอีกไม่คุ้มเลย
แต่อีกใจนึงก็คิดเสียดายและคิดว่าถ้าผมเรียนต่อไปถึงจะไรสาระติดเกมไม่รู้สึกตัวแต่ระหว่างเรียนผมอาจจะคิดได้ก็ได้โดยไม่ต้องเลิกเรียนสัสนจังครับทำไงดียอมรับความคิดตัวเองไม่ได้เลยไม่รู้ว่าความคิดไหนมันถูกผิดกันแน่
แต่ด้วยเรื่องราวทั้งผมมันรวมกันจนกลายเป็นผมที่เข้มแข็งอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเสียดายชีวิตวัยรุ่นแต่แบบนี้มันดีแล้วหรอคิดมาหลายปีตั้งแต่เรียนไม่จบจนตอนนี้ก็ไม่เข้าใจ
ความฝันคือเรียนจบด็อกเตอร์พอเป็นแบบนี้แล้วตอนนั้นผมก็รู้สึกตัวพอเห็นเด็กนักเรียนผมไม่อยากมองเลยผมรู้สึกทำตัวไม่ถูกความรู้สึกสับสนขึ้มาเลยเมื่อเห็นเด็กนักเรียนหรือคนใส่ชุดนักเรียน แทงใจดำเจ็บใจ พลาดเองบ้าเอ้ย ยิ่งมีคนมาพูดเรื่องเรียนผมยิ่งไม่อยากฟังทำตัวไม่ถูกจริงๆไม่อยากยุ่งเลยละ ตอนนั้นนอนดึกนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียวเป็นเดือนตี1-2ค่อยนอนดึกๆเงียบๆก็ดูลาลีกาสเปนคนเดียว