สมัครเพื่อตั้งคำถามนี้โดยเฉพาะ

เราเป็นคนทีไม่ดื้อ  ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ชอบอยู่บ้าน ไม่ชอบทำอะไร  ภายนอกดูเป็นเด็กดีคนหนึ่งเลย แต่เราเป็นคนเฉยๆกับทุกสิ่งมากกๆๆ รู้สึกรอบตัวเรา

เป็นเรื่องไร้สาระมากกๆ

ตั้งแต่เล็กจนโต เรามีปัญหาด้านการเรียนตลอด เข้าเรียนตลอดไม่โดดเรียน เวลาเรียนก็นั่งเรียน แต่ไม่ชอบทำงานส่ง โดนเชิญผู้ปกครองประจำตั้งแต่

ประถม เพราะไม่ชอบทำงาน ไม่อยากทำงานทีครูสั่ง เราไปนั่งแก้ 0 ร พ่อแม่เราก็ต้องมานั่งคุม จนจบ ม.6ได้ เป็นแบบนี้ตลอด ฝั่งลึกในจิตใจ

ดุด่าเราก็แล้ว เราก็ไม่เถียงนะ เวลาพ่อแม่ตีเรา เราก็ไม่หนี เราก็ยืนให้พ่อแม่ตี ไม่เคยคิดเรียนต่อไม่เคยคิดจะอยากเรียน มหาลัยก็ไม่ต่อ  เราไม่อยากอยู่บนโลกนี้ ไม่อยากทำอะไร

แต่เราดันโชคดีทีดันเกิดมาในครอบครัวทีดี ทั้งทีเราเกิดมาในครอบครัวทีดี แต่ไม่รุ้ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ พ่อแม่เห็นเราไม่ทำอะไร

ก็เปิดร้านให้เราลงทุนให้เรา เราก็เฝ้าอย่างเดียว ไม่คิดจะหาอะไรมาขายเพิ่ม อยากทำอะไรพ่อแม่ก็ซัพพอท อยากลงทุนทำอะไรก็ให้บอกพ่อแม่ แต่ให้หัวเราคือไม่มีความคิดอยากทำอะไรเลย
และเราก็ดันเกิดมาหน้าตาดี พออายุ22เราก็แต่งงาน เราดันโชคดีอีก ได้สามีทีดีอาจเพราะเราหน้าตาดี คนเลยเข้าหาและมีโอกาสได้เลือกพอสมควร
พ่อแม่เราโล่งใจ คิดว่าถ้าเรามีครอบครัวแต่งงาน เราคงจะเปลี่ยนพฤติกรรม คงจะดีขึ้น
แต่ทีไหนได้ผ่านมาจะ3ปี เรายังเหมือนเดิม ไม่อยากทำอะไร ทำอะไรก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ทุกวันนี้นอกจากงานบ้านเราก็ไม่ทำอะไรเลย สามีทำงานคนเดียว ซึ่งเงินเดือนเค้าก็พอเลี้ยงเรา 4หมื่นกว่า บ้างเดือนได้เป็นแสนกว่า  เฉลี่ยแล้วเดือนละ7หมื่น  พ่อแม่เราห่วงเรามากก
มีช่วงหนึ่งพ่อแม่และสามีเราจะพาเราพบจิตแพทย์ แต่สุดท้ายก็ไม่พาไป เราไม่รู้เราเป็นโรคอะไรหรือเปล่า กระบวนการคิดเราแปลกกว่าคนทั่วไป
เราจะสื่อสารไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ พิมพ์ตอนนี้ ก็จะพยายามเรียบเรียงให้คนอ่านเข้าใจทีสุด จริงๆตัวเราไม่อยากเป็นภาระให้พ่อแม่ให้สามี ถ้าไม่มีเรา ทุกคนจะสบายขึ้น ไม่ต้องมาห่วงเรา เราไม่กลัวตายหรอก แต่กลัวเจ็บมากกว่า แต่เพราะมันเจ็บก็เลยไม่กล้าทำ ไม่ใช่ไม่กล้าทำ เคยทำแล้ว กินน้ำยาซักผ้า
แต่ตอนนั่นกินเข้าไปไม่เยอะ ไปรพทัน น้ำลายฟองฟู่ปากเลย หลังจากนั่นเลยไม่กล้า ถ้ามันตายง่ายๆก็ดี
เราควรจะมีความสุขทีสุด แต่ทำไมเราถึงไม่อยากอยู่บนโลกนี้ มีพ่อแม่ทีดี ครอบครัวทีดี คอยชัพพอตตลอด