เรามีแฟนแล้วค่ะ คบกันมา3ปี ผ่านทั้งมีกินและอด ดีและร้าย ทุกข์และสุข เคยอยู่กินด้วยกัน2ปีแรก(เราเรียนเช่าหอพัก) ปีที่3กลับมาอยู่บ้านค่ะ แฟนเป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบคุยกู ชอบพูดคำหยาบ ชอบไล่เรากลับบ้านตอนทะเลาะ ทำร้ายกันบ้าง แรกๆก็รับไม่ได้แต่ก็เริ่มชินแล้วค่ะ ตอนแรกแฟนทำงานพนักงานขับรถ ตอนนี้ตกงานได้ปีกว่า(ออกเพราะโดนย้ายแผนก ไม่อยากทำอีกแผนก) เราใช้เงินพ่อแม่ รวมทั้งขายของออนไลน์ ระหว่างแฟนตกงาน ก็ใช้ตังเราระหว่างหางาน ได้งานใหม่ให้ ทำไม่ถึง2อาทิตย์ก็ออก หางานใหม่อีกก็ไม่ไปตั้งแต่วันแรก หางานอีกก็ไปวันเดียวแล้วหยุด ไม่ยอมทำงานทำการ ตอนนี้หันมาขับวินรับจ้าง ขับบ้างหยุดบ้าง ขับ2ชั่วโมงกลับบ้านนอน เราโอเคถึงจะเหนื่อยจะพูด แต่แล้ว...แฟนเราก็นอกใจ!! ไม่เคยเช็คโทรศัพท์ แต่หยิบมาเล่นก็เจอค่ะ แฟนขอโทษ ง้อเราก็ให้อภัยค่ะ ผ่านไปอีกวัน...เราจับได้อีกคน!!!! และก็ลึกซึ้งกว่าคนแรกแน่นอน
บอกตามตรง..ตอนนั้นใจสลายสุดๆ ร้องจนไม่มีน้ำตา เราขอเลิกแฟน แฟนกอดเราไม่ให้เรากลับบ้าน ร้องไห้ขอร้องเราให้ยกโทษ เราก็ตามเดิมค่ะ! ปาดน้ำตาแล้วให้อภัย เราต้องตกอยู่ในช่วงรับไม่ได้ ทำยังไงก็ไม่เหมือนเดิม ร้องไห้ทุกวัน ระแวง ระวัง ไม่มีความสุข กลับบ้านมาก็คิดแต่ว่าแฟนจะทักคนนั้นอีกมั้ย จะไปไหนมั้ย
เพราะเราอยู่บ้านไม่ได้คุยกันเลย แฟนจะไปนั่งเล่นกับเพื่อน เตะบอล กลับบ้านตี1ตี2 เราจะคุยโทรศัพท์กันแค่ก่อนนอน 10-20นาที เราพยายามเดินออกมากี่ครั้งก็กลับไปที่เดิม...

ด้วยความรู้สึกทั้งหมด ทำให้เราเหงา....เหนื่อย ท้อ...จนเข้าเว็ปหาเพื่อน เว็ปนึง แล้วเจอผู้ชายคนนึงค่ะ อายุมากกว่าเรา2ปี ตอนแรกว่าจะคุยปรึกษาเฉยๆ เราบอกเขาตั้งแต่แรกว่ามีแฟนแล้วนะ และเขาก็รับฟังปัญหาของเรา จนเวลาผ่านไปเรา2คนคอลไลน์คุยกันทั้งคืน คุยทั้งวัน จนเริ่มรู้สึกมากเกินกว่าคนคุย...เขาทำให้เรามีความสุขมากๆ หัวเราะทุกครั้งที่ได้คุยกัน เราเข้ากันมากๆแทบทุกอย่าง จนเขาสารภาพว่ารู้สึกกับเราตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ และเราก็รู้สึกค่ะ เราถล่ำลึกกันจนถึงขั้นวิดีโอคอลเสียวกัน  
และเรา2คนก็เปิดใจคุยกันตรงๆ ว่าเรา2คนจะไม่คบกัน จะไม่เจอกัน จนกว่าเราจะเลิกกับแฟน
และเขาตัดสินใจที่จะรอ...
เขาไม่เคยยุแยงให้เราเลิกกับแฟน เมื่อเราร้องไห้ แฟนเราทิ้งเราให้ร้องไป แต่เขาเข้ามาปลอบ เข้ามาทำให้ยิ้มมมมมม
บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเขาเจ็บปวดที่เป็นแบบนี้ เป็นที่ปรึกษาทั้งน้ำตา ปลอบเราทั้งน้ำตา
เรา2คนเคยพยายามหยุดความรู้สึกพวกนี้ แต่ก็ทำไม่ได้......ทุกครั้งเวลาเราบอกว่าอยู่กับแฟนนะ มาหาแฟนนะ เรารับรู้ถึงความเสียใจของเขาและเขาพยายามจะเปลี่ยนเรื่องคุย พยายามทำเป็นไม่รู้สึกอะไร พยายามที่จะโอเค
เราก็เจ็บปวดที่เป็นแบบนี้ กอดก็ไม่ได้ เจอก็ไม่ได้ รักก็ไม่ได้...
แม่เขากำลังจะขายบ้านเพื่อกลับต่างจังหวัด เขาให้เราหาหอใกล้ๆบ้านเรา ถึงจะไกลที่ทำงานเขา
เขาบอกจะมาอยู่ใกล้ๆเอง เพื่อรอเราเลิกกับแฟน แต่เขาจะไม่ยุ่งกับเรื่องของเรากับแฟน จะไม่ทำให้ใครเลิกกัน จะรอจนถึงเวลาที่เรากับแฟนจบด้วยกันเอง เพราะเขาเองก็อยากมีแฟนที่มีเขาแค่คนเดียว

เอาตรงๆเลยนะคะ ตอนนี้เราอยากกอดเขามากๆ อยากจับมือเขา เราไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร เราเป็นคนซื่อสัตย์มาก ไม่เคยนอกใจแฟน แฟนทำอะไรก็ยอมเสมอ จนเรามาเจอเขา...เขาเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาด ที่แฟนให้ไม่ได้ ความเข้าใจ กำลังใจ แต่เราไม่อยากเป็นคนเลว และเราก็ไม่อยากอยู่แบบนี้ มันทรมานจริงๆ เราคิดถึงเรื่องดีๆที่แฟนเราทำให้ก็น้ำตาไหล แต่มันผ่านมานานเหลือเกินที่มีความสุขแบบนั้น แฟนเราเหมือนเป็นความเคยชินที่มีเขาอยู่ และเราก็รักแฟนเรา รวมทั้งอยากเลิกร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ แต่แฟนเรากำลังตกงาน กำลังลำบาก...เราเลิกไม่ได้ เราควรอยู่ข้างๆแฟนเราในวันที่แฟนเราอยู่จุดต่ำสุดของชีวิต ถึงแม้แฟนเราจะไม่สนใจเราเลยสักนิด จะนอกใจ จะทำร้าย ถึงจะยังขอตังไปกินเหล้า ยังโกหก ถึงจะทุกครั้งที่ทะเลาะก็ท้าเลิกบ่อยๆ ด่าหยาบคายบ่อยๆจนบั่นทอนจิตใจ ยังไปเที่ยวกับเพื่อน ถึงปรับความเข้าใจก็ไม่เข้ากันสักที แต่ลึกๆเราก็รักแฟนเราอยู่มากๆ และตอนนี้แฟนเราก็ไม่มีที่พึ่งในหลายเรื่อง และแน่นอนตอนนี้แฟนเรามีแค่เราคนเดียว... เรากับแฟนจับมือกันผ่านเรื่องราวมามากมาย มีความผูกพันจนเราไม่กล้าปล่อยมือ เราควรทำยังไงดี?

คนที่ใช่ในเวลาที่ผิด กับคนรักที่ผูกพัน...