ดิฉันตัดสินใจเลิกรากับสามีเพราะสาเหตุที่ว่าเค้าไม่ได้รักดิฉันค่ะและเรามีลูกสาววัย 3 เดือนด้วยกันแต่พ่อของลูกเค้าคงไม่มีความผูกพันธ์กับลูกสาวสัญชาตญาณของความเป็นพ่อเค้าไม่มากพอมั้งค่ะเค้าเลยไม่เคยมาเจอหรือมาหาลูกอีกเลยแต่ก็มีบ้างที่อาจจะช่วยค่าเลี้ยงดูเป็นเพียงเล็กๆน้อยๆแต่ก็ไม่สม่ำเสมอค่ะหลังจากที่ดิฉันคลอดลูกเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่ลูกได้อยู่ใกล้พ่อเพราะเขาได้ทำหน้าที่แจ้งเกิดลูกมาแบบรีบมารีบกลับจนบางครั้งดิฉันก็แอบน้อยใจว่าทำไมชีวิตคู่และคำว่าครอบครัวถึงเดินทางมาถึงจุดนี้ได้แต่ดิฉันก็ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้แล้วค่ะเพราะกำลังใจจากครอบครัวของดิฉันเองและลูกสาวที่น่ารักของดิฉันซึ่งเป็นกำลังใจสำคัญที่สุดของดิฉันค่ะทุกวันนี้ดิฉันตัดสินใจที่จะทำหน้าที่เป็นทุกอย่างให้กับลูกสาวเอาใจใส่เลี้ยงดูลูกไปพร้อมกับการทำงานประจำค่ะ มันค่อนข้างเหนื่อยและมีหลายครั้งที่แอบคิดว่าหากลูกสาวโตขึ้นมาในวัยที่เค้าพูดได้และมีความคิดช่างถามช่างสงสัยหรือตั้งคำถามกับดิฉันเกี่ยวกับเรื่องของพ่อของเขาคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เคยผ่านจุดนี้มามีวิธีรับมือกับคำถามของลูกน้อยยังไงกันบ้างค่ะให้ลูกได้คลายความสงสัยแบบละเมียดละไมที่สุดค่ะ ดิฉันเป็นคนคิดมากกลัวลูกสาวจะเป็นเด็กที่มีปมและกลัวลูกมีปัญหาค่ะ ซึ่งตอนนี้ลูกสาวยังเล็กมากแต่ดิฉันเป็นคนชอบคิดการไกลค่ะเลยอยากวางแผนชีวิตและการเลี้ยงดูลูกสาวให้เค้ามีความสุขและเรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงได้ตามช่วงอายุวัยของตัวเค้าเองค่ะ