รู้สึกเบื่อมาตั้งแต่เทอม 2 แล้วค่ะ เหมือนชีวิตตัวเองไม่มีอะไรเเล้วเพื่อนสนิทก็ไม่มี ขอเล่าตอนที่ไม่มีเเล้วเนอะ
ประเด็นแรก มาจากการตัวเองมีเพื่อนสนิท ตอนนี้กลายเป็นไม่มี
[ ; มีเพื่อนสนิทที่มาจากการที่โดนเพื่อนสนิทของเพื่อนสนิททิ้ง แล้วตัวเราเองเป็นคนมีเพื่อนสนิทอีกคนที่รักมากค่ะแต่เขาแยกไปอยู่คนละห้อง แรกๆรู้สึกเสียใจค่ะ แต่ก็ยังมีกลุ่มที่อยู่ด้วยกันตอน ม.1 นะคะ สมาชิกเป็นจำนวนคี่ เศษก็คือเราเองค่ะ // เศร้า ก็มองหาคนที่เข้ากับเราได้มีคนหนึ่งค่ะแรกๆเล่นด้วยกันไปๆมาๆ อ้าววว...เขาไปอยู่อีกกลุ่มซะงั้น เราเองก็ต้องเดินเตาะแตะตามกลุ่มเดิมตอน ม.1 ไปค่ะ ที่แยกมาเขาจะจับคู่กันได้พอๆดีเนอะบางทีก็ตีเนียนไปเดินกับเขาบ้าง แต่อีกใจก็แบบไม่อยากไปยุ่งเลยเขาเล่นกัน 2 คนแล้วเราไปยุ่งกับเขาเนียะ เขาจะคิดยังไง แต่เพื่อนก็ไม่ได้มีท่าทีว่าโกรธรึแบบ อย่ามาเล่นกับชั้นนะ ก็เล่นกันได้ค่ะแต่เราไม่ค่อยคุยเรื่องเดียวกันเท่าไร เขาคุยแต่เรื่องรุ่นพี่กัน เลยรู้สึกว่ามันเข้ากันไม่ได้จริงๆ พอมาวันหนึ่ง สมมติให้ชื่อ เอ ล่ะกันนะคะ เอเป็นคนที่แม่พระสุดๆ ความจริงเราก็รู้จักเอมาพอสมควรแล้วล่ะ แต่เพราะไม่ค่อยคุยกันเฉยๆเลยไม่ค่อยทักทายกันเท่าไร วันนั้นเป็นวันเกิด เอ เพื่อนในกลุ่มเราเลยแบบซื้อเค้กให้ค่ะ มันบอกให้ช่วยกันหารหน่อย มันอยากทำอะไรให้เอเพราะเอเป็นเพื่อนที่ดีมว๊ากกกก(ถึงจะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันอ่ะนะ) มีงานอะไรก็ช่วย เราเลยแบบเออๆนี่หารไปเพราะก็ซาบซึ้งในน้ำใจของเอเหมือนกัน ปรากฎว่าเพื่อนในกลุ่มอีกคนเอาไปเซอร์ไพรส์เอ เอดีใจใหญ่เลยค่ะเอร้องไห้ บอกว่าขอบใจมากๆนะแกกกกกก เราก็เห็นเอร้องเลยยื่นกระดาษทิชชู่ไปให้ ก็เรื่องไปสักพักถึงได้มาคุยกับเอก็เลยถามว่าเอา เพื่อนสนิทแกล่ะ เอก็มองหน้าแล้วบอกเราค่ะ เอบอกว่ามันไปเล่นกับคนอื่นเเล้ว เราโดนแย่งเพื่อนสนิท เราก็แบบ อ้าววว ทำไมเป็นงี้อ่ะตอนนั้นก็เห็นหยอกกันดีๆเลย
เอบอกว่าเอพูดไม่ค่อยเข้ากันเท่าไรเพื่อนคนใหม่เขาคุยกันตรงเรื่องมากกว่าน่ะ เราก็อ่อ เออเนียะก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน เราก็คิดว่าเรามีอะไรที่เหมือนเอนะ มาเล่นด้วยกันไหม แกจะได้หายเศร้า เอตอบตกลงแล้วบอกขอบคุณนะ จากนั้นก็เล่นกันมาตลอดค่ะ ทุกๆทีที่เราเล่นกับเอ เอเป็นเพื่อนที่ดีสุด เวลาเราไม่ได้เพราะไป ตจว เอก็จะเก็บของอะไรไว้ห้ตลอด มีงานอะไรก็บอก เเล้วถามตลอดว่าเป็นไง เราก็รู้สึกว่านี่แหละเอคือเพื่อนแท้ที่เราตามหามานาน เราก็เคยคิดนะคะว่าทำไมเพื่อนสนิทเก่าของเอถึงทิ้งเอขนาดเอดีขนาดนี้ คิดไปคิดว่าอ้าวถ้าเค้ากลับมาเล่นด้วยกันล่ะ เราเองจะไม่มีเพื่อน ใครจะไปรู้ว่าการที่เราคิดมันจะเป็นความจริงขึ้นมา เราขอเกริ่นอีกเรื่องก่อนนะคะตอนเราสนิทกับเอ พักเที่ยงเราจะไปหาเพื่อนสนิทอีกห้องตลอดเป็นงี้มาประมาณ 2 เทอมได้ เหมือนๆเราทิ้งเอเลยเนอะตัวเองก็นิสัยเสียเหมือนกัน เราก็สนิทกันมาเรื่อยๆ 3 เทอมค่ะ ตอนเข้าเทอม 2 ของ ม.3 เรารู้สึกว่าเอเปลี่ยนไป เอคุยเรื่อง ผช กับเรื่องนิยายอะไรพรรคนั้นเยอะมากค่ะบวกกับเพื่อนสนิทเก่าของเอเนียะ เค้าเป็นคนชอบอะไรแบบนั้นอยู่เเล้ว มันเลยไปดีดเพื่อนกันไปมาๆค่ะ จนตอนนั้รวมกลุ่มเป็น 9 คนที่สนิท ความรู้สึกเดิมมันกลับมาอีกแล้วว เราเป็นเศษเหมือนเดิม เวลาจะไปไหนเพื่อนเขาจับคู่กันตลอด เราจะเดินตามเอไปค่ะแต่เอไม่ค่อยสนใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เดินไปก้ไม่ค่อยคุยด้วย ไม่ใช่ว่าไม่พอใจที่ไปเดินด้วยนะคะแต่ว่าน่าจะเป็นเพราะไม่มีอะไรจะพูดมากกว่าเพราะเราเองก็เข้าข่ายเรื่องที่เขาคุยไม่ได้ค่ะ เราเองเป็นคนชอบอะไรแปลกๆส่วนใหญ่จะสนิทกับเพื่อนที่ออนไลน์มากกว่า ใช่ค่ะ ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิท หลายคนอาจคิดว่าเอ้า..เธอก็มีเพื่อนกลุ่มแล้วนิ เธอไม่ใช่ไม่มีเพื่อนเลย เราอยากตอบว่า ใช่ค่ะ เรามีเพื่อน แต่เราอยากหาใครสักคนที่พอจะเข้ากับเราได้ ไปไหนไปกัน เท่านั้นเอง ตอนนี้อโลนตลอด อยากไปไหนก็ไปคนเดียว ชีวิตเศร้ามาก ทนๆมา 4 เดือนจนตอนนี้ปิดเทอมเเล้วก็ดีใจอยู่ค่ะ แต่ที่เศร้าคือต้องไปแก้วิชาพละอีกเพราะสอบปฎิบัติไม่ผ่านเยอะมาก ก็ต้องไปเจอกันอีก เราบอกตรงๆเราเบื่อมาก ไม่ใช่เพราะไม่รักเพื่อนนะ แต่เบื่อค่ะ เหมือนคบไปงั้นๆไม่ได้มีความจริงใจอะไร มันเป็นประเด็นแรกค่ะที่อยากย้ายโรงเรียนเพราะดูจากสายชั้นก็ไม่ค่อยมีใครเข้ากับเราได้ เพื่อนสนิทตอน ม.1 เปลี่ยนไปเยอะมากค่ะ ขออนุญาติพูดภาษาบ้านนะคะ "เถื่อน" แหละ ไม่ค่อยอยากเล่นด้วยเท่าไร
ประเด็นสอง สภาพแวดล้อม
[ ; ; สภาพแวดล้อมไม่ค่อยโอเคค่ะ ไม่อยากใส่ร้ายโรงเรียนนะคะคือโรงเรียนก็โอเคอยู่แล้ว แต่เรารู้สึกเวลามอง รร ไปเนียะใจเรามันบอกเลยว่ามันไม่อยากจะเรียน รู้สึกแบบ เห้ย..เบื่อ แค่มองก็เบื่อแล้วค่ะ นึกภาพก็เบื่อไปอีก อีกอย่าง เวลาเห็นคนเยอะๆเเล้วบางกลุ่มก็ชอบมอง มันทำให้ดูไม่มั่นใจในตัวเองค่ะแบบ มองไรกันแว้ ตูเเค่เดินมาเฉยๆตูผิดรึไง มันทำให้กดความไม่อยากจะเรียนต่อไปอีก
สภาพแวดล้อมที่บ้านน่าเบื่อพอสมควรค่ะ ที่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเล่น พี่ๆเขาแยกกันไปเรียนหมดเเล้ว อีนี่ก็อยู่บ้านคนเดียวสิคะ ที่บ้านก็มีแต่พวกคุณยายคุณตา นานๆทีออกไปเปิดบรรยากาศ แต่ก็ไม่ได้สนุกอะไรหรอกค่ะ ไปก็ส่วนใหญ่เดินคนเดียว อยากทำอะไรที่มีเพื่อนก็ต้องไปคนเดียว อยู่บ้านบางทีก็โดนบ่นจากเรื่องเล็กไปถึงใหญ่โตเลยก็มี มันทำให้ไม่อยากอยู่บ้านไปอีกค่ะ เรารู้สึกไม่ชอบใครในครอบครัวเลย เขากดดันเราตลอดเหมือนเป็นความหวัง ทุกคนตั้งความหวังสูงมากเพราะเราเป็นคนเล็กสุด อะไรๆก็ต้องเปะเเละสมบูรณ์แบบ ก็ไม่พ้นการโดนเปรียบเทียบค่ะ บอกตรงๆเบื่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากที่สุด เวลาจะกลับบ้านทั้งทีก็มารับช้า กลับมาอีกที่ 6 โมงไม่ก็ 1 ทุ่มค่ะ นอนดึกทุกวัน ไหนจะเรียนไหนจะสอบเพิ่มอีก ชีวิตหนอ
ประเด็นสาม ใจมันฟ้อง
[ ; ; ; ใจฟ้องจริงค่ะว่าเราไม่ควรอยู่อีกต่อไป ตอนนี้เราสอบติด รร รัฐที่หนึ่งแล้ว (ห่างจากบ้าน 60 กม) ใช่ค่ะ อุปสรรคที่ต้องหาหออยู่ ตอนนี้ยังพอมีเวลารายงานตัวอยู่ เราไปปรึกษาทางครอบครัว นึกว่าเขาจะเห็นด้วยที่ไหนได้ อยู่บ้านยังเอาตัวไม่รอดเลย เราเเบบเอ้า ตลอดเวลาก็เฝ้าบ้านจนจะเป็นหมาแล้วค่ะก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ก็ยังว่าเอาตัวไม่รอดอีก อีกอย่างค่าเทอมนั่นแพงมาก 20 000 + ครอบครัวเราก็พอถูไถได้นะคะ แต่เขาไม่สนับสนุนอ่ะ ทั้งๆที่เป็นรโรงเรียนประจำจังหวัดแท้ๆ เราก็พูดไปตามน้ำค่ะว่าอยากเรียน จะตั้งใจ จะทำให้ดีที่สุด เขาก็เหมือนจะไม่ให้ค่ะ ตามที่บอกนะคะว่าค่อนข้างเบื่อสองประเด็นที่ผ่านมาพอสมควร จะให้กลับไปเป็นแบบนั้นต่ออีก 3 ปีหรอ อย่าเลยค่ะ ก็เคยเล่าให้ฟังเรื่องนี้เขาก็แบบจะไปสนใจทำไม แกจะไปสนใจเพื่อนทำไม แกต้องสนใจว่าแกจะจบ ม.6 หรือไม่ นี่บ้านชอบพูดบั่นทอนความรู้สึกกันมากค่ะ มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่อยากอยู่บ้าน เราไม่เคยเกเร ไม่เคยยุ่งกับอบายมุขทั้งสิ้น แต่ทำไมเขาถึงไม่ไว้ใจ
.
.
มีแค่นี้แหละค่ะที่อยากระบาย เรารู้สึกเบื่อจริงๆ ใครเคยเป็นสะดวกเล่าใต้เม้นก็ได้นะคะหรือจะหลังไมค์มาปรึกษากันก็ได้ค่ะ เรายินดีตอบทุกกรณี ใครที่มีปัญหาเหมือนกันก็ดข้ามาตอบได้นะคะ ถือว่าเราเป็นกรุ๊ปเดียวกัน ^^
มีใครรู้สึกเบื่อโรงเรียนเดิมไหม
ประเด็นแรก มาจากการตัวเองมีเพื่อนสนิท ตอนนี้กลายเป็นไม่มี
[ ; มีเพื่อนสนิทที่มาจากการที่โดนเพื่อนสนิทของเพื่อนสนิททิ้ง แล้วตัวเราเองเป็นคนมีเพื่อนสนิทอีกคนที่รักมากค่ะแต่เขาแยกไปอยู่คนละห้อง แรกๆรู้สึกเสียใจค่ะ แต่ก็ยังมีกลุ่มที่อยู่ด้วยกันตอน ม.1 นะคะ สมาชิกเป็นจำนวนคี่ เศษก็คือเราเองค่ะ // เศร้า ก็มองหาคนที่เข้ากับเราได้มีคนหนึ่งค่ะแรกๆเล่นด้วยกันไปๆมาๆ อ้าววว...เขาไปอยู่อีกกลุ่มซะงั้น เราเองก็ต้องเดินเตาะแตะตามกลุ่มเดิมตอน ม.1 ไปค่ะ ที่แยกมาเขาจะจับคู่กันได้พอๆดีเนอะบางทีก็ตีเนียนไปเดินกับเขาบ้าง แต่อีกใจก็แบบไม่อยากไปยุ่งเลยเขาเล่นกัน 2 คนแล้วเราไปยุ่งกับเขาเนียะ เขาจะคิดยังไง แต่เพื่อนก็ไม่ได้มีท่าทีว่าโกรธรึแบบ อย่ามาเล่นกับชั้นนะ ก็เล่นกันได้ค่ะแต่เราไม่ค่อยคุยเรื่องเดียวกันเท่าไร เขาคุยแต่เรื่องรุ่นพี่กัน เลยรู้สึกว่ามันเข้ากันไม่ได้จริงๆ พอมาวันหนึ่ง สมมติให้ชื่อ เอ ล่ะกันนะคะ เอเป็นคนที่แม่พระสุดๆ ความจริงเราก็รู้จักเอมาพอสมควรแล้วล่ะ แต่เพราะไม่ค่อยคุยกันเฉยๆเลยไม่ค่อยทักทายกันเท่าไร วันนั้นเป็นวันเกิด เอ เพื่อนในกลุ่มเราเลยแบบซื้อเค้กให้ค่ะ มันบอกให้ช่วยกันหารหน่อย มันอยากทำอะไรให้เอเพราะเอเป็นเพื่อนที่ดีมว๊ากกกก(ถึงจะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันอ่ะนะ) มีงานอะไรก็ช่วย เราเลยแบบเออๆนี่หารไปเพราะก็ซาบซึ้งในน้ำใจของเอเหมือนกัน ปรากฎว่าเพื่อนในกลุ่มอีกคนเอาไปเซอร์ไพรส์เอ เอดีใจใหญ่เลยค่ะเอร้องไห้ บอกว่าขอบใจมากๆนะแกกกกกก เราก็เห็นเอร้องเลยยื่นกระดาษทิชชู่ไปให้ ก็เรื่องไปสักพักถึงได้มาคุยกับเอก็เลยถามว่าเอา เพื่อนสนิทแกล่ะ เอก็มองหน้าแล้วบอกเราค่ะ เอบอกว่ามันไปเล่นกับคนอื่นเเล้ว เราโดนแย่งเพื่อนสนิท เราก็แบบ อ้าววว ทำไมเป็นงี้อ่ะตอนนั้นก็เห็นหยอกกันดีๆเลย
เอบอกว่าเอพูดไม่ค่อยเข้ากันเท่าไรเพื่อนคนใหม่เขาคุยกันตรงเรื่องมากกว่าน่ะ เราก็อ่อ เออเนียะก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน เราก็คิดว่าเรามีอะไรที่เหมือนเอนะ มาเล่นด้วยกันไหม แกจะได้หายเศร้า เอตอบตกลงแล้วบอกขอบคุณนะ จากนั้นก็เล่นกันมาตลอดค่ะ ทุกๆทีที่เราเล่นกับเอ เอเป็นเพื่อนที่ดีสุด เวลาเราไม่ได้เพราะไป ตจว เอก็จะเก็บของอะไรไว้ห้ตลอด มีงานอะไรก็บอก เเล้วถามตลอดว่าเป็นไง เราก็รู้สึกว่านี่แหละเอคือเพื่อนแท้ที่เราตามหามานาน เราก็เคยคิดนะคะว่าทำไมเพื่อนสนิทเก่าของเอถึงทิ้งเอขนาดเอดีขนาดนี้ คิดไปคิดว่าอ้าวถ้าเค้ากลับมาเล่นด้วยกันล่ะ เราเองจะไม่มีเพื่อน ใครจะไปรู้ว่าการที่เราคิดมันจะเป็นความจริงขึ้นมา เราขอเกริ่นอีกเรื่องก่อนนะคะตอนเราสนิทกับเอ พักเที่ยงเราจะไปหาเพื่อนสนิทอีกห้องตลอดเป็นงี้มาประมาณ 2 เทอมได้ เหมือนๆเราทิ้งเอเลยเนอะตัวเองก็นิสัยเสียเหมือนกัน เราก็สนิทกันมาเรื่อยๆ 3 เทอมค่ะ ตอนเข้าเทอม 2 ของ ม.3 เรารู้สึกว่าเอเปลี่ยนไป เอคุยเรื่อง ผช กับเรื่องนิยายอะไรพรรคนั้นเยอะมากค่ะบวกกับเพื่อนสนิทเก่าของเอเนียะ เค้าเป็นคนชอบอะไรแบบนั้นอยู่เเล้ว มันเลยไปดีดเพื่อนกันไปมาๆค่ะ จนตอนนั้รวมกลุ่มเป็น 9 คนที่สนิท ความรู้สึกเดิมมันกลับมาอีกแล้วว เราเป็นเศษเหมือนเดิม เวลาจะไปไหนเพื่อนเขาจับคู่กันตลอด เราจะเดินตามเอไปค่ะแต่เอไม่ค่อยสนใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เดินไปก้ไม่ค่อยคุยด้วย ไม่ใช่ว่าไม่พอใจที่ไปเดินด้วยนะคะแต่ว่าน่าจะเป็นเพราะไม่มีอะไรจะพูดมากกว่าเพราะเราเองก็เข้าข่ายเรื่องที่เขาคุยไม่ได้ค่ะ เราเองเป็นคนชอบอะไรแปลกๆส่วนใหญ่จะสนิทกับเพื่อนที่ออนไลน์มากกว่า ใช่ค่ะ ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิท หลายคนอาจคิดว่าเอ้า..เธอก็มีเพื่อนกลุ่มแล้วนิ เธอไม่ใช่ไม่มีเพื่อนเลย เราอยากตอบว่า ใช่ค่ะ เรามีเพื่อน แต่เราอยากหาใครสักคนที่พอจะเข้ากับเราได้ ไปไหนไปกัน เท่านั้นเอง ตอนนี้อโลนตลอด อยากไปไหนก็ไปคนเดียว ชีวิตเศร้ามาก ทนๆมา 4 เดือนจนตอนนี้ปิดเทอมเเล้วก็ดีใจอยู่ค่ะ แต่ที่เศร้าคือต้องไปแก้วิชาพละอีกเพราะสอบปฎิบัติไม่ผ่านเยอะมาก ก็ต้องไปเจอกันอีก เราบอกตรงๆเราเบื่อมาก ไม่ใช่เพราะไม่รักเพื่อนนะ แต่เบื่อค่ะ เหมือนคบไปงั้นๆไม่ได้มีความจริงใจอะไร มันเป็นประเด็นแรกค่ะที่อยากย้ายโรงเรียนเพราะดูจากสายชั้นก็ไม่ค่อยมีใครเข้ากับเราได้ เพื่อนสนิทตอน ม.1 เปลี่ยนไปเยอะมากค่ะ ขออนุญาติพูดภาษาบ้านนะคะ "เถื่อน" แหละ ไม่ค่อยอยากเล่นด้วยเท่าไร
ประเด็นสอง สภาพแวดล้อม
[ ; ; สภาพแวดล้อมไม่ค่อยโอเคค่ะ ไม่อยากใส่ร้ายโรงเรียนนะคะคือโรงเรียนก็โอเคอยู่แล้ว แต่เรารู้สึกเวลามอง รร ไปเนียะใจเรามันบอกเลยว่ามันไม่อยากจะเรียน รู้สึกแบบ เห้ย..เบื่อ แค่มองก็เบื่อแล้วค่ะ นึกภาพก็เบื่อไปอีก อีกอย่าง เวลาเห็นคนเยอะๆเเล้วบางกลุ่มก็ชอบมอง มันทำให้ดูไม่มั่นใจในตัวเองค่ะแบบ มองไรกันแว้ ตูเเค่เดินมาเฉยๆตูผิดรึไง มันทำให้กดความไม่อยากจะเรียนต่อไปอีก
สภาพแวดล้อมที่บ้านน่าเบื่อพอสมควรค่ะ ที่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเล่น พี่ๆเขาแยกกันไปเรียนหมดเเล้ว อีนี่ก็อยู่บ้านคนเดียวสิคะ ที่บ้านก็มีแต่พวกคุณยายคุณตา นานๆทีออกไปเปิดบรรยากาศ แต่ก็ไม่ได้สนุกอะไรหรอกค่ะ ไปก็ส่วนใหญ่เดินคนเดียว อยากทำอะไรที่มีเพื่อนก็ต้องไปคนเดียว อยู่บ้านบางทีก็โดนบ่นจากเรื่องเล็กไปถึงใหญ่โตเลยก็มี มันทำให้ไม่อยากอยู่บ้านไปอีกค่ะ เรารู้สึกไม่ชอบใครในครอบครัวเลย เขากดดันเราตลอดเหมือนเป็นความหวัง ทุกคนตั้งความหวังสูงมากเพราะเราเป็นคนเล็กสุด อะไรๆก็ต้องเปะเเละสมบูรณ์แบบ ก็ไม่พ้นการโดนเปรียบเทียบค่ะ บอกตรงๆเบื่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากที่สุด เวลาจะกลับบ้านทั้งทีก็มารับช้า กลับมาอีกที่ 6 โมงไม่ก็ 1 ทุ่มค่ะ นอนดึกทุกวัน ไหนจะเรียนไหนจะสอบเพิ่มอีก ชีวิตหนอ
ประเด็นสาม ใจมันฟ้อง
[ ; ; ; ใจฟ้องจริงค่ะว่าเราไม่ควรอยู่อีกต่อไป ตอนนี้เราสอบติด รร รัฐที่หนึ่งแล้ว (ห่างจากบ้าน 60 กม) ใช่ค่ะ อุปสรรคที่ต้องหาหออยู่ ตอนนี้ยังพอมีเวลารายงานตัวอยู่ เราไปปรึกษาทางครอบครัว นึกว่าเขาจะเห็นด้วยที่ไหนได้ อยู่บ้านยังเอาตัวไม่รอดเลย เราเเบบเอ้า ตลอดเวลาก็เฝ้าบ้านจนจะเป็นหมาแล้วค่ะก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ก็ยังว่าเอาตัวไม่รอดอีก อีกอย่างค่าเทอมนั่นแพงมาก 20 000 + ครอบครัวเราก็พอถูไถได้นะคะ แต่เขาไม่สนับสนุนอ่ะ ทั้งๆที่เป็นรโรงเรียนประจำจังหวัดแท้ๆ เราก็พูดไปตามน้ำค่ะว่าอยากเรียน จะตั้งใจ จะทำให้ดีที่สุด เขาก็เหมือนจะไม่ให้ค่ะ ตามที่บอกนะคะว่าค่อนข้างเบื่อสองประเด็นที่ผ่านมาพอสมควร จะให้กลับไปเป็นแบบนั้นต่ออีก 3 ปีหรอ อย่าเลยค่ะ ก็เคยเล่าให้ฟังเรื่องนี้เขาก็แบบจะไปสนใจทำไม แกจะไปสนใจเพื่อนทำไม แกต้องสนใจว่าแกจะจบ ม.6 หรือไม่ นี่บ้านชอบพูดบั่นทอนความรู้สึกกันมากค่ะ มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่อยากอยู่บ้าน เราไม่เคยเกเร ไม่เคยยุ่งกับอบายมุขทั้งสิ้น แต่ทำไมเขาถึงไม่ไว้ใจ
.
.
มีแค่นี้แหละค่ะที่อยากระบาย เรารู้สึกเบื่อจริงๆ ใครเคยเป็นสะดวกเล่าใต้เม้นก็ได้นะคะหรือจะหลังไมค์มาปรึกษากันก็ได้ค่ะ เรายินดีตอบทุกกรณี ใครที่มีปัญหาเหมือนกันก็ดข้ามาตอบได้นะคะ ถือว่าเราเป็นกรุ๊ปเดียวกัน ^^