สวัสดีคับ ก่อนอื่นผมต้องขอบอกก่อนเลยว่ากระทู้ผมวันนี้ค่อนข้างยาว ผมไม่เคยเล่นพันทิพมาก่อน จึงอยากระบายผ่านตัวหนังสือ ที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพื่ออยากให้หลายๆคนเข้าใจในตัวผม ไม่อยากให้มาซ้ำเติมกันคับ...
...เข้าเรื่องเลยดีกว่า เริ่มจากสมัยที่ผมเรียนอยู่มัทยมปลาย รร.ชายล้วนแห่งหนึงคับ ผมพึ่งย้ายเข้ามาเรียนตอน ม.ปลาย จึงกลายเป็นเด็กหน้าใหม่ใน รร. ผมค่อนข้างมีคนมาชอบเยอะมาก(ผมเป็นเกย์นะ) แต่ไม่ค่อยออกอาการว่าเป็นเท่าไร คนที่ทักมาหาผมเพื่อหวังจะมี sexบ้าง อยากคุยบ้าง อยากคบหรืออยากจะเป็นเพื่อนบ้าง ตามประสาของเก้งกวางทั่วๆไป ผมก็คุยปกติ ... มีอยู่วันนึง มีคนทักมาหาผมคับ เขาก็เป็นคนน่ารักๆ นิสัยค่อนข้างดี อยู่ใน รร.เดียวกันคับ เราคุยกันไปเรื่อยๆ จนเราคบกัน แล้วเราก็มีอะไรกันแบบไม่ได้ป้องกัน คบกันได้ประมาน3-4เดือน ผมเริ่มไม่สบาย แล้วก็อยู่ดีๆกลายเป็นคนที่เหนื่อยง่าย หายใจไม่ค่อยออก แล้วคืนนึงผมไข้ขึ้นสูงมาก ครอบครัวผมเลยพาผมไป รพ. หมอก็จับผมตรวจเลือด ... และสิ่งที่ทำให้ผมถึงกับช้อคนั่นก็คือ ผมติดเชื้อในกระแสเลือด หรือ HIVนั่นเอง วินาทีนั้นผมช้อคมาก อาการเหมือนคนเป็นบ้าไปเลย ผมใช้ชีวิตนอนใน รพ.เกือบเดือนกว่าค่าเลือดผมจะสูงขึ้น ตั้งแต่วันแรกที่ผมรู้ว่าผมเป็น ผมก็กลายเป็นคนเหม่อลอย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฝันร้ายตลอดเวลา คิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบ แต่เมื่อมองไปถึงคนที่มาเฝ้าผม คนที่ดูแลผม นั่นคือครอบครัว ผมก็คิดเสมอว่าผมยังไม่ได้ทำอะไรให้ท่านได้ภูมิใจเลย แล้วทำไมตัวผมถึงต้องรีบตายจากเขา นั่นเป็นเครื่องย้ำคิดในตัวผมตลอดมา ส่วนคนที่คบกับผม ช่วงที่ผมป่วยแรกๆก็มาเยี่ยมผมบ้าง สักพักก็เริ่มห่างหายไป แล้วก็ย้าย รร. ไป ผมพยายามจะติดต่อหาเขา แต่ติดต่อไม่ได้ ผมไม่เคยคิดจะโทษเขาหรือโทษใครนะคับ ผมโทษตัวผมเองว่าทำไมผมถึงไม่ป้องกัน จึงทำให้ติดเชื้อมา ... ต่อมาอาการผมดีขึ้น ( แต่ไม่มีใครรู้นะคับว่าผมติดเชื้อ ครอบครัวก็ไม่รู้ เพราะผมบอกคุณหมอว่าไม่ให้บอกครอบครัว เพราะผมกลัวครอบครัวเสียใจและผิดหวังในตัวผม )
-ตอนที่ผมติดเชื้ออายุ18คับ- จึงเลือกที่จะไม่บอกได้ ถ้าต่ำกว่า18คือหมอต้องแจ้งครอบครัว ถือว่าเรายังมีวุฒิภาวะน้อย ... พอผมออกจาก รพ. ผมก็ไปเรียนปกติ เรียนตามเพื่อนไม่ค่อยทัน เรียนไม่รู้เรื่องบ้าง ใช้ชีวิตแบบเงียบๆ จนเพื่อนสนิทผมถามผมว่าเป็นอะไรรึป่าว ทำไมช่วงนี้ดูแปลกๆไป ผมก็บอกว่าเปล่า ไม่มีอะไร .. จนวันนึงผมคิดมาก กับเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม โรคที่เป็นเหมือนตราบาปในชีวิต ผมอยากระบายให้คนรอบข้างเข้าใจ ผมอยากมีที่ปรึกษานอกเหนือจากคุณหมอ ผมจึงตัดสิ้นใจพร้อมเล่าให้เพื่อนสนิทฟังทั้งน้ำตาว่าผมเป็นโรคอะไร เพื่อนคนนั้นก็อึ้งกับผมไปพักนึง แล้วบอกผมว่าไม่เป็นไรหรอก เขารับได้ เขายังเป็นเพื่อนเราบอกให้เราสู้ต่อไป ... แต่สิ่งที่ผมเสียใจนั่นก็คือ เพื่อนที่สนิทกับผมที่สุดเขาตีตัวออกห่าง เวลาไปเรียน คุยกับผมน้อยลง กินข้าวคนละโต๊ะ จึงทำให้ผมคิดมาก ร้องไห้กับตัวเองทุกๆคืน จนอยากจะฆ่าตัวตายไปหลายๆครั้ง ... ผมเครียดจนพบจิตแพทย์บ่อยๆถึงเรื่องการใช้ชีวิต ไหนบอกว่าสังคมยอมรับโรคแบบนี้ ไม่รังเกียจ แต่สิ่งที่ผมได้รับนั่นคือไม่มีใครอยากคบคุยกับผมเมื่อรู้ว่าผมเป็น ทั้งๆที่ผมดูแลตัวเองดีมากๆ กินยาตรงเวลาค่าเลือดผมเหมือนคนปกติ ... และความเครียดเหล่านั้นทับถมผมตลอดเวลา คิดมากตลอดเวลา จนทำให้ผมลาออกจาก รร. แล้วเรียนไม่จบม.ปลาย ซึ่งเหลือเวลาอีกนิดเดียวที่ผมจะจบ แต่ผมทนสังคมไม่ไหวที่เพื่อนไม่คุยด้วย ผมบอกกับครอบครัวว่าผมจะมาทำงานกับพี่สาวคนละจังหวัด ซึ่งตอนที่ผมได้ทำงาน ก็พอได้ลืมว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้าง เจอเพื่อนเจอสังคมใหม่ แต่ผมก็ไม่บอกใครว่าผมเป็นอะไร ...มีอยุ่วันนึงผมไปงานรับปริญญาของญาติ ซึ่งครอบครัวผมไปด้วย พ่อกับแม่พูดประโยคนึงขึ้นมาว่า ( เมื่อไรผมจะรับปริญญาให้แกบ้าง ) ผมกลับมาทำงาน ผมก็คิดตลอดคับว่า นี่คงเป็นสิ่งที่พ่อแม่ภูมิใจในตัวผม และนี่ก็คือสิ่งที่ทำให้ผมก้าวชีวิตผิดอีกรอบ.... ผมไปสมัครเรียนมหาลัยแห่งหนึง แต่วุฒิที่ผมนำไปสมัครนั่นคือวุฒิปลอม เป็นเพราะความมักง่ายของผมเองที่อยากจะเรียนจบให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่เลือกเส้นทางผิด ผมเรียนจบปี1ผ่านไป เกรดเฉลี่ย 3.68 แต่ตอนนี้คือผมเครียดคือ ทางมหาลัยส่งวุฒิกลับไปตรวจสอบที่สถานศึกษาเดิมว่าผมจบรึป่าว และรอจดหมายส่งกลับ ตอนนี้ผมเครียดมากๆ ถ้าเขาจับได้ ว่าผมไม่ได้จบ ผมจะขอโอกาสเขาเรียนต่อ แล้วผมจะเรียน กศน. แล้วนำวุฒิมาให้เขาได้มั้ย เขาจะให้โอกาสรึป่าว หรือผมต้องถูกไล่ออก

ตลอดเวลา1ปีทีเรียน ผมสร้างชื่อเสียง ให้มหาลัยหลายอย่าง ประกวดสร้างผลงานให้กับมหาลัย แต่ตอนนี้ ถ้าเขาไล่ผมออก ผมคงรู้สึกแย่กับตัวเองอีกมากๆ เพราะผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมส่งรูปผลงานที่แข่งต่างๆให้แม่ดู เพราะแม่ผมมีความสุขมากที่เห็นผมได้รางวัล และแกก็มีความสุขที่เห็นเกรดเฉลี่ยของผม แต่ตอนนี้ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆคับ ถ้ามหาลัยจับได้แล้วไล่ผมออก ผมกลัวว่าถ้าแม่รู้ ผมจะทำให้แม่ผิดหวัง ผมไม่รุ้จะทำอะไรต่อไปเลย ผมควรเดินต่อไปในชีวิตอย่างไร ทั้งเครียดกับโรคที่เป็นเหมือนตราบาป กินยาทุกวัน อยากจะลืมว่าเป็นอะไร แต่ทุกๆวันต้องอยู่กับมัน เพราะยา ทั้งเครียดเรื่องจะโดนมหาลัยไล่ออก ทั้งเครียดเรื่องกลัวพ่อแม่ผิดหวัง

ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลยคับ อนาคตที่ผมเคยวาดฝันมันมืดมนไปหมด ใช้ชีวิตแบบปิดๆเพราะกลัวคนอื่นรู้ว่าเป็นhivแล้วรังเกียจผม และการคิดทำไรไม่รอบคอบของผมในการทำตัวไม่ดีเพื่ออยากทำอะไรให้ครอบครัวภูมิใจ แต่ดันเดินหลงทางกับสิ่งที่ไม่ดี
... กระทู้นี้ ไม่ควรเอาแบบอย่างในทางที่ผิดนะคับ เพราะอาจจะเป็นเหมือนที่ผมกำลังจะเป็น ...