กวีบทนี้ แต่งโดยอิงจากกรณีของสมาชิกร่วมราชดำเนินบางคน ที่กระกระสนดิ้นรนทุกวิถีทางที่จะสร้างความชอบธรรมทางกฏหมายให้กับตัวเอง โดยไม่สนใจที่จะต้องใช้อุบายและเล่ห์กลใดหรือไม่

ซึ่งพอเห็นว่เป็นคนที่มีแนวทางทางการเมืองคล้ายคลึงกับตัวเอง ก็ทำให้ผู้เขียนรู้สึกอนาจใจที่ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็น"พวกเดียวกัน"กับคนเหล่านั้น และอนาจใจยิ่งกว่า ที่จากกรณีนี้ มันก็ไม่ต่างไปจากการที่ปากเรียกร้องประชาธิปไตย แต่ใจกลับร่ำร้องให้ใครออกมาปฏิวัติ ซึ่งเป็นการกระทำที่มุ่งหวังแต่จะเอาชนะ โดยไม่สนใจหลักการที่ต้องคงไว้ใช้เป็นบรรทัดฐานของสังคมเลย

ใครที่ยังเดาไม่ได้ ว่าผมหมายถึงกรณีใด ก็เพิ่มคำใบ้ให้ 2 คำครับ พลับพลาชัย กับ บางโฉมศรี

ดีใจครับ ที่ผมแม้จะอยู่ในบอร์ดนี้มานาน แต่เคยไปพบปะพูดคุยกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์แค่ครั้งเดียว

และดีใจครับ ที่ไม่ต้องรู้จักใครในบอร์ดนี้ในชีวิตจริงให้ลึกซึ้งมากไปกว่านี้อีก เพราะบอกตามตรงครับ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหลายๆคนในนี้เป็นพวก คบไม่ได้



ปล.ใช้อมยิ้มจริง ลงโพสต์เลยครับ เพื่อให้ชัดกันไปเลยว่ารับไม่ได้กับพฤติกรรมเยี่ยงนี้ (ถึงจะเป็นแค่การคาดเดาของตัวเองก็เถอะ)