เชื่อว่าทุกครอบครัวย่อมเคยมีปัญหา มีเรื่องราวที่เข้าใจผิดกัน อยู่ที่ว่าแต่ละครอบครัวจะแก้ปัญหาไปในทิศทางไหน จะปล่อยให้คาราคาซัง ตายจากกันแบบค้างคาใจจนรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ หรือ...จะหันหน้าเข้าหากัน พูดคุยกัน ยอมถอยคนละก้าว ลดอคติที่มี
เหมือนละครเรื่องนี้ ที่มีเรื่องราวเป็นบาดแผลหัวใจของคนในครอบครัว แต่นางเอกของเรื่องก็เป็นกาวใจ เยียวยาให้ครอบครัวกลับมามีความสุขพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง
เรื่องนี้แฝงความรักของคนในครอบครัว ส่งเสริมให้เด็กๆรักพ่อแม่ปู่ย่าตายาย กตัญญูต่อผู้มีพระคุณ  และที่ชอบที่สุดของเรื่องคือการสอนให้รู้จักให้อภัยต่อกัน เห็นได้จากที่ตาของสามรู้ตัวว่าทำผิดและขอโทษลูกหลาน แม้จะเป็นคนที่อาวุโสกว่าก็ตามแต่ก็ยังขอโทษลูกหลานที่เด็กกว่าได้(อันนี้เราว่าแอบสอนผู้ใหญ่ด้วยนะ อิๆ)  ทำให้เราเห็นว่าคนทุกคนสามารถทำผิดได้เป็นธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาคือการรู้จักขอโทษและการให้อภัยกัน  โดยไม่เกี่ยวกับสถานะและอายุ
ในยุคสมัยที่คนส่วนใหญ่แคร์แต่สายตาคนนอก  แต่ลืมแคร์ความรู้สึกของคนในครอบครัว  เราว่าเรื่องนี้เตือนสติของเราได้ดีนะ  ว่า...สุดท้ายแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญเท่าครอบครัว คนที่เรารักและรักเราจริงๆ  ถึงแม้ละครจะไม่ได้บอกตรงๆแบบโต้งๆ แต่มันทำให้คิดเองได้