จากที่อ่านนิยายเข้าใจว่าแบบนี้นะคะ
- การะเกดพอพ่อแม่ตาย ก็หัวเดียวกระเทียมลีบ อยู่กับบ่าวอีกสองคน เธอเป็นลูกเมียหลวงคนเดียว ลูกพ่อเดียวกันคนอื่นๆก็ไม่สนิท ญาติๆที่พิษณุโลกกมีแต่มาเบียดเบียนสมบัติ การะเกดตอนพ่อแม่ตายยังเด็กไม่กี่ขวบ ต้องร้ายและสู้ตามลำพัง มีบ่าวก็ช่วยไม่ได้มาก กว่าออกญาจะไปพบและเอามาอยู่ด้วยก็หลังจากพ่อแม่ตายหลายปีแล้ว สมบัตินี่เหลือนิดเดียวแทบหมดตัวแล้ว มาอยู่กับออกญาตอนอายุ 14 เริ่มเรื่องการะเกดอายุ 15 มาอยู่เรือนออกญาได้ปีหนึ่ง พ่อแม่น่าจะตายตอน 10-12 ไม่เกินนี้ เด็กขนาดนี้ไม่มีผู้ใหญ่อบรม ต้องฟาดฟันกับญาติๆเสือสิงห์กระทิงแรด ไม่แปลกที่จะเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้ ก็ลองดูว่าร้ายขนาดนี้ยังถูกญาติที่พิษณุโลกรังแก ถ้าติ๋มๆคงตายนานแล้ว นางบ่าวสองคนยังมีคิดถึงว่าตอนแม่นายยังเด็กก็ดูเป็นเด็กดีอยู่

- พ่อเรืองชอบ และก็มีออกหลวงศรียศอีกคนนึงที่ชอบ จำชื่อไม่ได้ แบบประทับใจในความคิดความสามารถของการะเกด (คนนี้ในนิยายแต่งกับจันทร์วาด แต่ละครปรับใช้จันทร์วาดแต่งกับพ่อเรือง) ในนิยายจันทร์วาดมีฉากพูดกับการะเกดว่าจะไม่หึงหวงเลยถ้าสามีจะรับการะเกดเป็นเมียอีกคน (การะเกดไม่ได้คิดอะไรด้วย)

- นิยาย แม่พระเอกไม่ได้รังเกียจอะไรมาก เอ็นดูตั้งไปตักบาตรด้วยกันวันแรกแต่ค่ะ นางปริกก็ไม่ได้มีบทอะไร ละครเสริมขึ้นมาเยอะ ซึ่งดีมาก ส่วนตัวคิดว่านิยายทิ้งประเด็นนางร้ายเร็วเกินไป การะเกดดีไม่กี่วันคนในบ้านก็ลืมความร้ายครั้งอดีตหมดแล้ว ละครทำตรงนี้ดีกว่า แลดูสมจริงว่าดีขึ้นแค่ไม่กี่วัน ถึงจะดูออกว่าดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้วางใจ เหมือนที่คุณหญิงจำปาบอกในละคร

- นิยายกับละครน่าจะประมาณเดียวกัน  คือฉากแต่งโคลงก็ดูมีใจเยอะแล้ว เริ่มชัดเจนจริงก็ตอนเจอท่านอาจารย์กับพ่อเรืองครั้งแรก มีหึงหวงแล้ว ที่จริงนิยายมีบอกว่า พ่อเดชเริ่มแรกก็ดูต้องตาแม่การะเกดตั้งแต่แรกอยู่ เพราะความสวยติดที่ว่านิสัยร้ายกาจมากเลยเกลียด พอนิสัยดีแล้วก็เลยรักเร็ว เหมือนชอบหน้าตาอยู่แล้ว ประมาณผู้หญิงสวยขนาดนี้ผู้ชายคนไหนก็หวั่นไหว ถ้านิสัยไม่แรงมากแต่ต้นคงออกเรือนกันไปแล้ว

- ฮาจนจบค่ะ