คืออย่างนี้ค่ะ ปกติเราเป็นคนแต่งหน้าบางๆ ลงแป้ง ลงสีบ้าง ไม่ได้ลงรองพื้น
แต่ลงกันแดดนะคะ กลัวดำบ้างอะไรบ้าง
แต่วันนั้นเรามีพรีเซนต์งานกับลูกค้าสำคัญ ก็จัดเต็มเลยค่ะ
ตื่นตั้งแต่เช้า ลงทั้งกันแดด ลงทั้งรองพื้น นั่งเกลี่ยเอาให้เรียบ
แมทช์สีตาสีปาก บรรจงมันทุกรายละเอียด
แต่งหน้านานกว่าปกติเกือบชั่วโมงแน่ะ
ก็เอาให้ชัวร์เนอะ ว่าไปถึงจะสวย First impression ดี พรีเซ้นท์มั่นใจ
กะว่าทุกอย่างต้องออกมาดีที่สุด
..
แต่เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้งค่ะ รถสตาร์ทไม่ติด!! ชะนีไม่มีคู่อย่างเราจะทำยังไง
ก็ต้องแจ้นมาปากซอยอาศัยพี่สุชาติแว้นยาวไปค่ะ ก็ดีอย่างที่วันนั้นรถติด
ถ้าเอารถออกต้องไปไม่ทันแน่ๆ ขนาดมาพี่วินยังเกือบสาย
พอถึงออฟฟิศลูกค้าปุ๊บ ก็กะวิ่งลืมตาย แต่ได้ยินเสียงคุ้นๆ เรียกซะลั่นถนน
เพื่อนเก้งสุดที่รักที่พลัดพรากมาสองปี! ทำไมหล่อนต้องมาโผล่มาวันนี้!!
แล้วคำแรกที่มันทักคือ “ชะนี แต่งหน้าซะสวยเลยนะแก๊(เสียงสูง) จะไปหาผู้ที่ไหนยะ”
แล้ววินาทีหายนะก็มาค่ะ “เอ๊ะ ว่าแต่หน้าแกเลอะอะไรยะ”
เท่านั้นล่ะค่ะ รีบหันหากระจกหน้าตึก เห็นตัวเองแล้วสะพรึง!!
ตรงจมูกกับแก้มนี่เป็นคราบเลย ร่องจมูกนี่เป็นเส้น ในหัวมีแต่คำว่า ตายๆๆๆๆ ทำไงดี
รีบชิ่งเพื่อนเก้ง วิ่งเข้าลิฟท์ เอาแป้งตบๆ แต่มันก็ยังไม่เรียบอ่ะค่ะ
เลยต้องพรีเซนต์งานแบบไม่มั่นใจเลย เฟลมากกกกก โอ๊ย
เพื่อนๆ ใครเคยมีประสบการณ์หน้าเป็นคราบแบบนี้กันมั้ยคะ อยากรู้ว่าแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันอย่างไร
หรือทำยังไงไม่ให้มันเกิดคราบแบบนี้ได้บ้าง T-T