เรามีรุ่นน้องคนนึงที่สนิทกันมากๆ คือ..รู้ทุกเรื่องในชีวิต รู้จักกันสนิทกันมา9ปีกว่าล่ะ ต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ไม่ได้เจอกันประมาน2-3ปี แต่ก็ติดต่อคุยกันเรื่อยๆ แทนตัวเขาว่าไอ้ดื้อแล้วกัน ช่วงหลังปีใหม่เราต่างคนต่างมีปัญหา ไอ้ดื้อมีอะไรก็จะเล่าให้ฟังตลอด บางทีเรามีปัญหาเราเลือกที่จะเก็บไว้ เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีใคร ไอ้ดื้อจะถามเลยว่ามีอะไรรึเปล่า (คิดดูสนิทขนาดไหน) ก็เลยกลายเป็นว่า มีอะไรก็เล่าก็คุยกันตลอด คุยทุกวัน คุยทุกทีที่ว่าง บางทีก็ร้องไห้ด้วยกัน ต่างคนต่างปลอบ ช่วงหลังๆก่อนจะนัดเจอกัน ต่างคนต่างไม่ไหวกับปัญหาและ เราสองคนคิดเหมือนกันว่าถ้าเราได้เจอกันอะไรๆมันคงดีขึ้นมาบ้าง ด้วยความที่คิดถึงกัน ไอ้เราก็รักมันมาก รักเหมือนกับว่าไอ้ดื้อเป็นลูกชายอีกคนของแม่เรา ตอนที่ได้เห็นหน้ากันในรอบหลายปี ความคิดถึง,ความเป็นห่วงทำให้เราวิ่งไปกอดไอ้ดื้อที่อ้าแขนรอแบบไม่สนใจคนรอบข้างเลย (ยั่งกับในมิวสิคแน่ะ) 55+ แล้วมันก็จิงที่พอเราสองคนได้เจอกัน ไอ้ปัญหาที่เมื่อวานมันจะทับคอเราตายซะให้ได้ มันหายไปไหนไม่รู้ วิเศษใช่มั้ยล่ะ ?? ^o^ ^ω^
เรากอดกัน,จับมือกันเวลาเดิน,ไอ้ดื้อดึงหัวเราไปซบตลอดทางที่นั่งรถ เรารู้ดี,รู้สึกปลอดภัย ดีใจที่เห็นน้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้น จากเด็กชายเกเรไม่เอาไหน แอบภูมิใจในตัวมันที่มันใกล้เรียนจบล่ะ --- ถึงตอนนี้เริ่มจะเล่ายากล่ะ เรื่องผู้หญิงกับผู้ชายยุด้วยกันสองคน สำหรับเราเฉยๆนะ แต่..ไอ้ดื้อเองถ้าเราไม่ตามใจมัน มันก็ต้องหลับไปเองแหละ ก็ตามแบบหนังไทยอ่ะแหละ ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรนะ เพราะไอ้ดื้อก็มีแฟนของมัน จะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม หลังจากวันนั้นมา เราก็คุยกันทุกวันเหมือนเดิม แต่ ความรุสึกของเราทั้งสองคนไม่เริ่มไม่เหมือนเดิมล่ะ ต่างคนต่างยอมรับ และปล่อยมันให้เป็นไปตามใจอยากให้เป็น คือมันดีนะ ดีมากๆด้วย แต่บางทีก็แอบคิดว่าจะห่างๆไอ้ดื้อออกมา จะถอยกลับมาเป็นพี่สาวของมันเหมือนเดิม แต่ต่างฝ่ายต่างไม่อยากฝืนความรุสึกของหัวใจ แต่ก็ต่างรู้แหละว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ รักที่มันเกิดมาจากความผูกพันธ์,ความใกล้ชิด,ความเป็นห่วงเป็นใยและหวังดี รักแบบไม่ได้หวังอะไรในตอนแรก
พอมาเจอสถานะการณ์นี้บอกเลย กลัวมาก กลัวจะไม่เหลืออะไรเลย ทั้งคนที่รักแล้วก็น้องชาย แต่ ไอ้ดื้อก็สัญญาว่าจะไม่มีวันหายไปไหน กลัวทุกอย่างอ่ะตอนนี้ กลัวใจตัวเองอยากครอบครอง กลัวคนรอบข้างรู้
บอกไม่ถูก กลัวไปหมดทุกอย่าง
ผิดมั้ย ?? ที่เรากับรุ่นน้องที่สนิทกันมานานมากๆ รู้สึกเกินเลยกว่าพี่น้อง
เรากอดกัน,จับมือกันเวลาเดิน,ไอ้ดื้อดึงหัวเราไปซบตลอดทางที่นั่งรถ เรารู้ดี,รู้สึกปลอดภัย ดีใจที่เห็นน้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้น จากเด็กชายเกเรไม่เอาไหน แอบภูมิใจในตัวมันที่มันใกล้เรียนจบล่ะ --- ถึงตอนนี้เริ่มจะเล่ายากล่ะ เรื่องผู้หญิงกับผู้ชายยุด้วยกันสองคน สำหรับเราเฉยๆนะ แต่..ไอ้ดื้อเองถ้าเราไม่ตามใจมัน มันก็ต้องหลับไปเองแหละ ก็ตามแบบหนังไทยอ่ะแหละ ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรนะ เพราะไอ้ดื้อก็มีแฟนของมัน จะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม หลังจากวันนั้นมา เราก็คุยกันทุกวันเหมือนเดิม แต่ ความรุสึกของเราทั้งสองคนไม่เริ่มไม่เหมือนเดิมล่ะ ต่างคนต่างยอมรับ และปล่อยมันให้เป็นไปตามใจอยากให้เป็น คือมันดีนะ ดีมากๆด้วย แต่บางทีก็แอบคิดว่าจะห่างๆไอ้ดื้อออกมา จะถอยกลับมาเป็นพี่สาวของมันเหมือนเดิม แต่ต่างฝ่ายต่างไม่อยากฝืนความรุสึกของหัวใจ แต่ก็ต่างรู้แหละว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ รักที่มันเกิดมาจากความผูกพันธ์,ความใกล้ชิด,ความเป็นห่วงเป็นใยและหวังดี รักแบบไม่ได้หวังอะไรในตอนแรก
พอมาเจอสถานะการณ์นี้บอกเลย กลัวมาก กลัวจะไม่เหลืออะไรเลย ทั้งคนที่รักแล้วก็น้องชาย แต่ ไอ้ดื้อก็สัญญาว่าจะไม่มีวันหายไปไหน กลัวทุกอย่างอ่ะตอนนี้ กลัวใจตัวเองอยากครอบครอง กลัวคนรอบข้างรู้
บอกไม่ถูก กลัวไปหมดทุกอย่าง