ขอร้องว่าอย่าตำหนิใครนะคะ เรารู้สึกเครียด กดดัน
ตั้งแต่เราเรียนจบมา เราใช้เงินที่ตัวเราเองหามาตลอด ทุกค่าใช้จ่าย กระทั่งเราเรียนโท
เราเคยซื้อกางเกงขาสั้นตัวนึงจากร้านค้าแฟชั่น
(ตัวละประมาณ 200 กว่าบาท) เป็นร้านแผงข้างทาง
คือจุดประสงค์ เพื่อใส่ไปงานแสดงของบริษัท แล้วตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยมีเงิน
ด้วยความที่มันเป็นกางเกงขาสั้นตัวแรกที่เรามี (เรามีแต่กางเกงขายาวมาตลอด) พอกลับบ้านไปลอง เราว่ามันก็ดีนะ เลยเอาไปอวดที่บ้าน
แต่ที่เราถูกว่ากลับมาคือ มันดูโลว์ ...
(คือก็เรามีเงินแค่นี้ ให้ซื้อยังไงอ่ะ)
เราไม่อย่างเหวี่ยง ไม่อยากวีน แต่เรารู้สึกเครียด
มาวันนี้ เราซื้อบ้านใหม่ กำลังหาจองเข้าไปแต่งบ้าน
เราดูโต๊ะกินข้าว ที่หน้าเป็นหิน แต่ดูตามเว็บแล้วราคาห้าหกหมื่น จนวันก่อนไปเจอร้านเขาเปิดบู๊อยู่ที่ห้าง ราคาประมาณหมื่นห้า (ทรงเป็นสี่เหลี่ยม เก้าอี้สี่ที่นั่ง)
เราก็ถ่ายรูปไปให้เขาดู ว่าเนี่ยๆ สวยไหม
เขาบอกเรากลับมาว่า มันเหมือนโต๊ะร้านอาหาร
คือ... เราเฟลอ่ะ
เรากดดันนะ เงินเราไม่ได้หาได้เยอะมากมาย อยากได้ไงเหรอ ทุกอย่างต้องดูยังไงเหรอ เราเครียดอ่ะ
ถูก ใช้คำว่า รสนิยมโลว์ รู้สึกไงคะ
ตั้งแต่เราเรียนจบมา เราใช้เงินที่ตัวเราเองหามาตลอด ทุกค่าใช้จ่าย กระทั่งเราเรียนโท
เราเคยซื้อกางเกงขาสั้นตัวนึงจากร้านค้าแฟชั่น
(ตัวละประมาณ 200 กว่าบาท) เป็นร้านแผงข้างทาง
คือจุดประสงค์ เพื่อใส่ไปงานแสดงของบริษัท แล้วตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยมีเงิน
ด้วยความที่มันเป็นกางเกงขาสั้นตัวแรกที่เรามี (เรามีแต่กางเกงขายาวมาตลอด) พอกลับบ้านไปลอง เราว่ามันก็ดีนะ เลยเอาไปอวดที่บ้าน
แต่ที่เราถูกว่ากลับมาคือ มันดูโลว์ ...
(คือก็เรามีเงินแค่นี้ ให้ซื้อยังไงอ่ะ)
เราไม่อย่างเหวี่ยง ไม่อยากวีน แต่เรารู้สึกเครียด
มาวันนี้ เราซื้อบ้านใหม่ กำลังหาจองเข้าไปแต่งบ้าน
เราดูโต๊ะกินข้าว ที่หน้าเป็นหิน แต่ดูตามเว็บแล้วราคาห้าหกหมื่น จนวันก่อนไปเจอร้านเขาเปิดบู๊อยู่ที่ห้าง ราคาประมาณหมื่นห้า (ทรงเป็นสี่เหลี่ยม เก้าอี้สี่ที่นั่ง)
เราก็ถ่ายรูปไปให้เขาดู ว่าเนี่ยๆ สวยไหม
เขาบอกเรากลับมาว่า มันเหมือนโต๊ะร้านอาหาร
คือ... เราเฟลอ่ะ
เรากดดันนะ เงินเราไม่ได้หาได้เยอะมากมาย อยากได้ไงเหรอ ทุกอย่างต้องดูยังไงเหรอ เราเครียดอ่ะ