ประเด็นนี้ผมจี๊ดตอนที่คุยกับเพื่อนฝรั่งที่เป็นอาจารย์มหาลัยดังย่านรังสิต
เขาบอก เขาอายแทนคนไทยที่เด็กระดับมหาลัยในสถาบันต้นๆ ของประเทศ เกินครึ่งห้องเวลาเรียนแทนที่จะตั้งใจเรียนที่สอนกลับเล่นแต่มือถือ
สั่งงานไป ไม่เข้าใจก็ไม่ถาม แล้วก็ทำงานส่งมาไม่ได้อย่างที่ควรจะเป็น
เรื่องนี้มันทำให้ผมย้อนนึกกลับตอนเรียนประถม-มัธยมที่โรงเรียน (ในสมัยก่อน) มักจะแยกห้องเด็กเรียนกับเด็กเก

ห้องเด็กเรียนก็ตั้งใจเรียนซะเหลือเกิน
ห้องที่โหล่ก็เข็นยิ่งกว่าเข็นอีกกว่าจะจบกันได้
แต่เข้าใจได้ว่าเด็กไม่มีทางเลือก อยากเรียน/ไม่อยากเรียนก็ต้องถูกบังคับให้เรียนให้จบ
ดังนั้นการแยกพวกเด็กเก๋งกับเด็กมีปัญหา โรงเรียนจะได้บริหารจัดการง่าย (แนวความคิดสมัยก่อน)

แต่พอเข้าม.แล้ว เด็กแต่ละคนไม่ได้ถูกบังคับให้เรียนเหมือนๆ กันแล้ว
ดังนั้นนศ.กำลังเรียนอะไร นศ.ก็น่าจะต้องตั้งใจเรียนตั้งใจศึกษากับสิ่งนั้น
ทีนี้ถ้ามีนศ.จำนวนหนึ่งที่มาเรียนก็ไม่เรียน สั่งงานก็ทำส่งๆ
นศ.จำนวนนี้ควรถูกแยกออกไปเป็นอีกกลุ่มหรือเปล่า? เพราะชัดเจนแล้วว่าไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว จะจบ/จะดร็อป/จะไทร์ก็ว่าไป
แล้วนศ.ที่ตั้งใจเรียนควรจับเข้าด้วยกันเพื่อที่อาจารย์จะได้เต็มที่กับนศ.ได้

มันควรเป็นอย่างนี้หรือเปล่า?