เราแต่งงานกับสามีมา2ปี ทนได้จะด่าว่า จะให้ทำงานบ้านคนเดียวทั้งๆที่ก็ทำงานนอกบ้านทั้งคู่ ที่ผ่านมาก็ให้อภัยและอดทนมาตลอด ทำทุกอย่างให้ดูเหมือนไม่มีอะไร อดทนกับความรักที่เฉยชา เรื่องที่ไม่ทำการบ้านหน่ะไม่ซีเรียส เเต่ที่รับไม่ได้คือ ต้องทนที่ต่างคนต่างนอนคนละเตียงมาร่วม2ปีทั้งๆที่เราเเต่งงานกันเเล้ว
ในหัวสมองเเอบหวังว่า ตื่นมาจะเห็นสามีนอนข้างๆ(แค่นี้ก็พอ) ที่บ้านเป็นบ้าน2ชั้น ก่อนเราขึ้นนอนทุกครั้งเราจะบอกว่า ตามขึ้นมานอนด้วยกันนะคะ เค้ามักจะตอบเราว่า จ้ะ เปิดแอร์ไปนอนก่อนเดี๋ยวตามขึ้นไป แต่เป็นไงหล่ะพอตื่นมาก็เห็นว่าทั้งเตียงไม่มีใคร นอนคนเดียวอีกแล้ว T__T ความทุกข์ใจพวกนี้คงสะสมๆมาเรื่อย จนระเบิดที่คืนนึงคือ เรานอนไม่หลับสะดุ้งมากลางดึกเหมือนเคย คราวนี้ตี2 ลงไปปลุกเค้ามานอนด้วยกัน (นอกจากสนองปมในใจตัวเอง จริงๆก็เป็นห่วงสุขภาพหลังเค้าด้วย พักหลังบ่นปวดหลังอยู่บ่อยๆ) เค้าไม่ขึ้นทันทีบอกขอไปอาบน้ำก่อน รอเเล้วรอเล่า เอาผ้าเช็ดตัวไปให้ก็ยังไม่มา นอนโซฟาข้างๆรอจนถึงตี3 พอถามอีก เท่านั้นเเหล่ะบอกรำคาญอย่ามายุ่งไม่ชอบคนเซ่าซี่ เราขึ้นไปข้างบนปิดประตูเลย ไม่ไหวเเล้วค่ะถามหน่อยว่าผญ.คนนึงต้องการเเค่ให้รู้สึกว่ามีสามีที่รักนอนอยู่ข้างๆมันมากไปหรอ ทุกคนอาจจะมองว่าไร้สาระ หรือหมกมุ่นมากไป แต่นี้คือทั้งชีวิตตลอด2ปีของเรานะ เราควรทนต่อไป หรือควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี?
ขอบอกว่า เมื่อผญ.หนึ่งคนเเต่งงานกันเเล้ว ในฐานะของคนที่เป็นภรรยา ก็อยากได้รับความรักจากสามี อยากดูแลความรักนี้ให้ดีที่สุด ไม่อยากเป็นต้นเหตุของการเเยกทางกับเรื่องเล็กๆอย่างงี้เลย 'คนเราอยู่ด้วยกัน ต้องเข้าใจกันเเละกัน' คำนี้นำมาใช้ตลอด ให้อภัย ปล่อยวาง รู้ว่าเค้าชอบเเบบนี้ก็ปล่อยเค้า ให้ดูบอล นอนดึกอยู่บนโซฟานุ่มๆตัวละเเสนของเค้าไป(หือๆ-_-") แต่จะปล่อยไปอย่างนี้และตัวเองกลับแอบมานั่งร้องไห้ น้อยใจอยู่คนเดียวอย่างงี้ทุกคืนอีกนานแค่ไหน ฉันควรทำยังไงดี
เเต่งงานเเล้ว แต่แฟนไม่มานอนเตียงเดียวกัน ควรทำยังไงดี
ในหัวสมองเเอบหวังว่า ตื่นมาจะเห็นสามีนอนข้างๆ(แค่นี้ก็พอ) ที่บ้านเป็นบ้าน2ชั้น ก่อนเราขึ้นนอนทุกครั้งเราจะบอกว่า ตามขึ้นมานอนด้วยกันนะคะ เค้ามักจะตอบเราว่า จ้ะ เปิดแอร์ไปนอนก่อนเดี๋ยวตามขึ้นไป แต่เป็นไงหล่ะพอตื่นมาก็เห็นว่าทั้งเตียงไม่มีใคร นอนคนเดียวอีกแล้ว T__T ความทุกข์ใจพวกนี้คงสะสมๆมาเรื่อย จนระเบิดที่คืนนึงคือ เรานอนไม่หลับสะดุ้งมากลางดึกเหมือนเคย คราวนี้ตี2 ลงไปปลุกเค้ามานอนด้วยกัน (นอกจากสนองปมในใจตัวเอง จริงๆก็เป็นห่วงสุขภาพหลังเค้าด้วย พักหลังบ่นปวดหลังอยู่บ่อยๆ) เค้าไม่ขึ้นทันทีบอกขอไปอาบน้ำก่อน รอเเล้วรอเล่า เอาผ้าเช็ดตัวไปให้ก็ยังไม่มา นอนโซฟาข้างๆรอจนถึงตี3 พอถามอีก เท่านั้นเเหล่ะบอกรำคาญอย่ามายุ่งไม่ชอบคนเซ่าซี่ เราขึ้นไปข้างบนปิดประตูเลย ไม่ไหวเเล้วค่ะถามหน่อยว่าผญ.คนนึงต้องการเเค่ให้รู้สึกว่ามีสามีที่รักนอนอยู่ข้างๆมันมากไปหรอ ทุกคนอาจจะมองว่าไร้สาระ หรือหมกมุ่นมากไป แต่นี้คือทั้งชีวิตตลอด2ปีของเรานะ เราควรทนต่อไป หรือควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี?
ขอบอกว่า เมื่อผญ.หนึ่งคนเเต่งงานกันเเล้ว ในฐานะของคนที่เป็นภรรยา ก็อยากได้รับความรักจากสามี อยากดูแลความรักนี้ให้ดีที่สุด ไม่อยากเป็นต้นเหตุของการเเยกทางกับเรื่องเล็กๆอย่างงี้เลย 'คนเราอยู่ด้วยกัน ต้องเข้าใจกันเเละกัน' คำนี้นำมาใช้ตลอด ให้อภัย ปล่อยวาง รู้ว่าเค้าชอบเเบบนี้ก็ปล่อยเค้า ให้ดูบอล นอนดึกอยู่บนโซฟานุ่มๆตัวละเเสนของเค้าไป(หือๆ-_-") แต่จะปล่อยไปอย่างนี้และตัวเองกลับแอบมานั่งร้องไห้ น้อยใจอยู่คนเดียวอย่างงี้ทุกคืนอีกนานแค่ไหน ฉันควรทำยังไงดี