ครอบครัวผมทั้งครอบครัว เป็นข้าราชการทุกคน พ่อแม่ผมเป็นข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา ระดับชำนาญการพิเศษทั้งคู่ พี่ผมเป็นข้าราชการพลเรือนสามัญ ระดับปฏิบัติการ มีผมคนเดียวที่เป็นข้าราชการส่วนท้องถิ่น ระดับปฏิบัติการ
เวลาคุยเรื่องอนาคตการทำงานทีไร แม่ชอบพูดเหมือนไม่พอใจ ไม่ภูมิใจ ไม่น่ายินดีเลย ไม่น่าพิศมัยใดๆ ทั้งสิ้น ในความเป็นข้าราชการของผม ทั้งๆ ที่ผมสอบเข้ามาโดยสามารถชนะคนอื่นที่แข่งขันกันมาตั้ง 500 กว่าคน แม่ยังหวังว่าวันหนึ่งผมจะได้เป็นข้าราชการพลเรือนสามัญ
ทำไมเหรอครับ ? การเป็นข้าราชการส่วนท้องถิ่น ในสายตาแม่ผม คือ เป็นอาชีพที่ไม่สามารถสร้างความเจริญก้าวหน้าวัฒนาสถาพรใดๆ ให้แก่ประเทศชาติได้เลยเหรอครับ
ไม่เฉพาะคนในครอบครัวทั้งแม่และพ่อนะ คนนอกยิ่งไปกันใหญ่ มีพี่ในคณะ ที่เป็นข้าราชการพลเรือนสามัญ พอรู้ว่าผมได้อันนี้ ก็ไปโพสต์เฝดบุ๊คทำนองว่า การเป็นข้าราชการส่วนท้องถิ่น คือ การเป็นข.(แปลว่าสิ่งปฏิกูล)ข้าของนักการเมือง ไม่น่าภูมิใจ
ผมละงงจริงๆ พี่คนนี้ยังสาธยายในทำนองว่าการเป็นข้าราชการพลเรือนคือที่สุดของข้าราชการ เหรอ ?
แล้วพวกข้าราชการศาล อัยการล่ะครับ ?
ท้อทุกทีที่คุยกับแม่ อยากลาออกทุกทีที่ได้ยินแบบนี้
อยากรู้จริงๆ ว่าในทัศนคติส่วนใหญ่ของคนไทย ข้าราชการพลเรือนสามัญ คือ สุดยอดที่สุดแล้ว แบบนั้นเหรอ ไม่ได้ประชดนะครับ
อยากรู้ด้วยว่า ณ ตอนนี้อะไรเหรอครับ ที่ข้าราชการส่วนท้องถิ่น กับข้าราชการพลเรือนสามัญ ยังไม่เท่ากันอยู่
ขอบคุณครับ สำหรับคำตอบที่สร้างสรรค์