เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเลยค่ะ คือเราจะมาบ่นเรื่องที่เราเจอมาทั้งหมดให้ฟังนะคะ
คือเราเป็นคนๆหนึ่งธรรมดาที่มีเพื่อนเหมือนคนทั่วๆไป ตอนเราขึ้น ม.ต้น ใหม่ๆ เรามีเพื่อนเป็นกลุ่มเล็กๆประมาณ 4-5 คนค่ะ เเต่ก็อยู่ด้วยกันได้ไม่นานเเล้วก็เเยกกลุ่มออกไปทีละคน เพราะ มันไม่ใช่เพราะความคิดเเต่ละคนไม่เหมือนกัน เลยพากันขอเเยกตัวออกจากกลุ่ม(ไม่ได้ทะเลาะกัน)เเต่ก็ยังคุยกันปกติค่ะ ตอนนั้นในกลุ่มเหลือเเค่ 2 คน ค่ะ ถือว่าสนิทกันที่สุดเเต่เราไม่รู้สึกเเบบนั้นเลย เหตุผลเพราะว่า เขามักจะยึดติดกับเพื่อนเก่ามากกว่าเวลามีคาบว่างหรือคาบกิจกรรม เขาก็จะมักวิ่งไปหาเพื่อนเก่าเเล้วทิ้งให้เราเดินตามหลังอยู่คนเดียว รู้สึกแอบน้อยใจนิดๆ
มีเพื่อนเเต่เหมือนไม่มีเลย เเล้วก็เวลามีคาบวิชากลุ่มรายงานอะไรต่างๆ เรามักจะเป็นเศษเสมอค่ะทั้งๆที่คนหารกันก็ครบ เเต่เราลองไปถามเพื่อนกลับตอบมาว่ามันเต็มหรือเเค่อยากอยู่กับเพื่อนกันเเน่ ในห้องเรียนเรามักมีคนประเภทนี้ค่ะ 1.เป็นกลุ่มใหญ่ๆที่มีอำนาจในห้อง 2.กลุ่มเล็กๆ 3.กลุ่มที่เล่นกันเเค่ 2-3 คน
เวลาจับกลุ่มทำงานกลุ่ม 1 มักจะได้เปรียบ ส่วนกลุ่ม 2 จะรวมกับ 3 ข้ามเรื่องนี้ไปเลยค่ะ
เวลาเราจะถามคำถามเพื่อนๆในห้องอะไรสักอย่างเพื่อนมักจะเมินเเบบว่าไม่เห็นหรือตั้งใจอันนี้ไม่รู้นะคะ ตัวเราออกจะเด่นคือเราเป็นคนตัวสูงค่ะถ้าไม่เห็นเรานี้คือเเปลกมากเลยนะคะ
เพื่อนๆในชั้นเรียนมักจะมาเกาะหาผลประโยชน์กับเราค่ะ เช่น wifi ฟรี, เเบ่งขนม,ลอกการบ้าน,พอไม่มีอะไรเขาก็ไม่มาสนใจเราเลย
ตอนวันเกิด ก็ไม่มีใครมาสุขสันต์วันเกิด
เราเลยขอเเค่คำอวยพรก็ยังดี พอมีเพื่อนคนหนึ่งมาอวยพรให้ก็มีคนมาอวยพรตามกันมา ถ้าไม่มีเพื่อนคนนี้มาอวยพรคนอื่นคงไม่รู้ว่านี่วันเกิดเราไม่ใช่เเค่เรื่องนี้เรื่องอื่นก็ด้วยเยอะเเยะเลย
เรื่องในโรงเรียนก็ประมาณนี้คร่าวๆเเละยังมีเรื่องที่บ้านคนในบ้าน เราเป็นลูกคนเดียวในบ้านรู้สึกไม่ค่อยมีใคร สนใจเราเท่าไหร่ค่ะ เวลาที่โรงเรียนมีกิจกรรม หรือ สอบ
คนในบ้านจะไม่ค่อยอะไรกับเราเลย ยกตัวอย่าง
เราสอบเข้า ม.ต้น ได้ ท่านเหมือนไม่ให้ความสำคัญไม่เเสดงความยินดีกับเราเลย
ตอนสอบอันนี้เป็นคะเเนนสอบกลางจริงนะคะ เราได้ 17/20 คะเเนน english (เราท็อปเเค่วิชานี้อย่าพูดถึงวิชาอื่นเลย) เราดีใจสุดๆเเต่คนในบ้านก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนจังหวัดที่เก่าเเก่มานาน นั่นคือเหตุผลว่า ทำไมเราถึงดีใจ ก็ไม่อยากรบกวนท่านเท่าไหร่หรอกค่ะ คิดว่าท่านคงทำงานเหนื่อยคงไม่มีเวลาให้เรามากนักบางวันก็เเทบไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเราเลยรู้สึกเหงามาก เรามักจะบ่นให้เพื่อนฟังเสมอนะคะ ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับเราเลยเรารู้สึกเสียใจเเละเเอบร้องไห้บ่อยๆ พยามปรับปรุงตัวเอง ทำดีกับเพื่อนๆทุกคนเเต่ผลที่ออกมาก็เหมือนเดิม...........
มีใครเป็นเเบบนี้บ้างคะ ? เเล้วมีวิธีปรับปรุงตัวกันยังไงมาเเนะนำกันได้นะคะ
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีใครสนใจ
คือเราเป็นคนๆหนึ่งธรรมดาที่มีเพื่อนเหมือนคนทั่วๆไป ตอนเราขึ้น ม.ต้น ใหม่ๆ เรามีเพื่อนเป็นกลุ่มเล็กๆประมาณ 4-5 คนค่ะ เเต่ก็อยู่ด้วยกันได้ไม่นานเเล้วก็เเยกกลุ่มออกไปทีละคน เพราะ มันไม่ใช่เพราะความคิดเเต่ละคนไม่เหมือนกัน เลยพากันขอเเยกตัวออกจากกลุ่ม(ไม่ได้ทะเลาะกัน)เเต่ก็ยังคุยกันปกติค่ะ ตอนนั้นในกลุ่มเหลือเเค่ 2 คน ค่ะ ถือว่าสนิทกันที่สุดเเต่เราไม่รู้สึกเเบบนั้นเลย เหตุผลเพราะว่า เขามักจะยึดติดกับเพื่อนเก่ามากกว่าเวลามีคาบว่างหรือคาบกิจกรรม เขาก็จะมักวิ่งไปหาเพื่อนเก่าเเล้วทิ้งให้เราเดินตามหลังอยู่คนเดียว รู้สึกแอบน้อยใจนิดๆ
มีเพื่อนเเต่เหมือนไม่มีเลย เเล้วก็เวลามีคาบวิชากลุ่มรายงานอะไรต่างๆ เรามักจะเป็นเศษเสมอค่ะทั้งๆที่คนหารกันก็ครบ เเต่เราลองไปถามเพื่อนกลับตอบมาว่ามันเต็มหรือเเค่อยากอยู่กับเพื่อนกันเเน่ ในห้องเรียนเรามักมีคนประเภทนี้ค่ะ 1.เป็นกลุ่มใหญ่ๆที่มีอำนาจในห้อง 2.กลุ่มเล็กๆ 3.กลุ่มที่เล่นกันเเค่ 2-3 คน
เวลาจับกลุ่มทำงานกลุ่ม 1 มักจะได้เปรียบ ส่วนกลุ่ม 2 จะรวมกับ 3 ข้ามเรื่องนี้ไปเลยค่ะ
เวลาเราจะถามคำถามเพื่อนๆในห้องอะไรสักอย่างเพื่อนมักจะเมินเเบบว่าไม่เห็นหรือตั้งใจอันนี้ไม่รู้นะคะ ตัวเราออกจะเด่นคือเราเป็นคนตัวสูงค่ะถ้าไม่เห็นเรานี้คือเเปลกมากเลยนะคะ
เพื่อนๆในชั้นเรียนมักจะมาเกาะหาผลประโยชน์กับเราค่ะ เช่น wifi ฟรี, เเบ่งขนม,ลอกการบ้าน,พอไม่มีอะไรเขาก็ไม่มาสนใจเราเลย
ตอนวันเกิด ก็ไม่มีใครมาสุขสันต์วันเกิด
เราเลยขอเเค่คำอวยพรก็ยังดี พอมีเพื่อนคนหนึ่งมาอวยพรให้ก็มีคนมาอวยพรตามกันมา ถ้าไม่มีเพื่อนคนนี้มาอวยพรคนอื่นคงไม่รู้ว่านี่วันเกิดเราไม่ใช่เเค่เรื่องนี้เรื่องอื่นก็ด้วยเยอะเเยะเลย
เรื่องในโรงเรียนก็ประมาณนี้คร่าวๆเเละยังมีเรื่องที่บ้านคนในบ้าน เราเป็นลูกคนเดียวในบ้านรู้สึกไม่ค่อยมีใคร สนใจเราเท่าไหร่ค่ะ เวลาที่โรงเรียนมีกิจกรรม หรือ สอบ
คนในบ้านจะไม่ค่อยอะไรกับเราเลย ยกตัวอย่าง
เราสอบเข้า ม.ต้น ได้ ท่านเหมือนไม่ให้ความสำคัญไม่เเสดงความยินดีกับเราเลย
ตอนสอบอันนี้เป็นคะเเนนสอบกลางจริงนะคะ เราได้ 17/20 คะเเนน english (เราท็อปเเค่วิชานี้อย่าพูดถึงวิชาอื่นเลย) เราดีใจสุดๆเเต่คนในบ้านก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนจังหวัดที่เก่าเเก่มานาน นั่นคือเหตุผลว่า ทำไมเราถึงดีใจ ก็ไม่อยากรบกวนท่านเท่าไหร่หรอกค่ะ คิดว่าท่านคงทำงานเหนื่อยคงไม่มีเวลาให้เรามากนักบางวันก็เเทบไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเราเลยรู้สึกเหงามาก เรามักจะบ่นให้เพื่อนฟังเสมอนะคะ ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับเราเลยเรารู้สึกเสียใจเเละเเอบร้องไห้บ่อยๆ พยามปรับปรุงตัวเอง ทำดีกับเพื่อนๆทุกคนเเต่ผลที่ออกมาก็เหมือนเดิม...........
มีใครเป็นเเบบนี้บ้างคะ ? เเล้วมีวิธีปรับปรุงตัวกันยังไงมาเเนะนำกันได้นะคะ