คือเราไม่รู้ว่าเราเป็นโลกซึมเศร้าหรือเปล่า แต่เราสังเกตตัวเองมาระยะนึงแล้วคือเราเป็นคนที่คิดมากชอบเก็บความคิดคนรอบข้างมาคิดเราชอบแคร์ความรู้สึกคนอื่น ยกตัวอย่าง คือเพื่อนเราชอบพูดอะไรที่คล้ายกับแทงใจแล้วเราก็ชอบเอาคำพวกนั้นมากคิดแต่เราไม่เคยที่จะพูดอะไรที่ทำให้เพื่อนต้องรู้สึกเสียใจ แต่เราเองเป็นคนที่ชอบเอาคำพวกนั้นมาคิดถึงบางคนเขาพูดมาแล้วมันเหมือนพูดเล่นๆ แต่กับเราเราเอามาคิดตลอดเราเลิกคิดไม่ได้เลย เราไม่รู้จะทำยังไง จะไปหาหมอเพื่อปรึกษาก็กลัว เราเคยมีความสุขแต่เราไม่รู้ว่าความสุขพวกนั้นมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เราเหมือนเป็นคนไม่มีความรู้สึกเลยขนาดหัวเราะยังต้องแกล้งหัวเราะให้ดูสนุกไปกับคนอื่นด้วย คือเราควรจะทำยังไงดี เราร้องไห้เกือบตลอดเมื่อคำพูดพวกนั้นมันแร่นขึ้นมาในสมองทั้งที่เราไม่อยากคิดถึงคำพวกนั้นเลย คือเราอายุแค่ 18 เองเราต้องเสียความสุขไปแล้วหรอ