สวัสดีค่ะ เราขอเกริ่นก่อนเลยว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่ผิวดำ ไม่ได้สวย หลายๆคนชอบเรียกเราว่าดำ เรารู้สึกว่ามันเป็นปมด้อยมาก ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ หรือครูที่โรงเรียนก็เรียกเราว่าดำ แรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอมันเริ่มหนักๆเข้าเราก็เก็บมาคิดแล้วว่าทำไมต้องเรียกเราแบบนี้ เราก็มีชื่อให้เรียกนะ พ่อแม่เรายังไม่เคยเรียกเราแบบนี้เลย แต่เราก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยไปเพราะเราก็เป็นอย่างที่เค้าเรียกนั่นแหละ เราเกิดมาไม่ได้ขาวไม่ได้สวยแต่เราก็มีความรู้ความสามารถเท่ากับใครหลายๆคน แต่ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงมองกันแค่รูปลักษณ์ภายนอก ทำไมค่านิยมของคนส่วนใหญ่ต้องมองว่า สวยคือป๊อปปูล่าร์นะ ขาวคือน่ารักนะ ทำไมเราไม่ลองมองให้มันกว้างขึ้น เราเลยคิดเสมอว่าถ้าเรามัวแต่ไปใส่ใจคำพูดของคนอื่นมันจะทำให้เราเสียเวลาที่จะมาพัฒนาความรู้ความสามารถของตัวเอง เพราะความสามารถไม่ได้วัดกันที่ความขาว ความรู้ไม่ได้วัดกันที่ความสวย แค่อยากให้มองโลกให้กว้างขึ้น บางครั้งมันก็พอรับได้แต่ยิ่งมีคนมาล้อปมด้อยของเรา เราก็เลยมีความรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างมากขึ้น
    และสิ่งนึงที่อยากรู้ก็คือ ครู ควรทำให้นักเรียนรู้สึกไม่แตกต่าง แต่ทำไมเป็นครูเองล่ะที่มาล้อปมด้อยของเรา อันนี้เป็นข้อข้องใจส่วนตัว