สวัสดีค่ะ ขออนุญาติตั้งเป็นกระทู้คำถามนะคะ เนื่องจากว่าอีกอันนึงค่อนข้างยุ่งยาก ที่ให้ใส่บัตรประชาชนอะค่ะ คือเราใส่แล้ว มันก็ยังไม่ได้อยู่ดี เดี๋ยวเราค่อยทำต่อละกันเอาเป็นว่าจะเกริ่นกันก่อนนะคะ

นี่เป็นกระทู้แรกที่เราตั้งเกี่ยวกับการแชร์ประสบการณ์น่ารักๆนะคะ ขอบอกก่อนเลยว่าไม่ได้ตั้งมาเพื่อตามหาใครนะคะ แค่อยากตั้งมาให้เพื่อนๆมาอ่าน ฟินๆกันไปนะคะ เรื่องที่เราจะเล่าให้ฟังนี้ อาจจะคล้ายๆกวนมึนโฮ อะไรทำนองนี้นะคะ 5555

เนื่องจากว่าบทสนทนาของ 'เรา' และ 'เขา' ไม่มีการพูดถึงชื่อของกันและกันเลย

เอาแหละค่ะ เริ่มเลยดีกว่าเนอะ อิอิ

ค่ะ เริ่มด้วยว่ามีคนแนะนำให้เราไปทำงานในสถานที่นึง และที่นั่นลักษณะของการทำงานจะเป็นในรูปแบบของการออกบูธโปรโมท เชิญชวนคน เล่นกิจกรรมถ่ายรูป รับของรางวัล จะมีหลายๆบริษัทมาออกบูธที่นั่น

เราได้ไปทำงานทั้งหมด4วันนะคะ โดยการทำงานจะต้องใส่เสื้อคลุมประจำบูธตัวเอง แล้วสตาฟจะยืนรอบๆบูธตัวเองนะคะ มีสตาฟที่ร่วมงานในครั้งนี้รวมเราด้วยประมาณ 6-7 คนค่ะ

ใน 1-2 วันแรก เราแทบไม่ได้คุยกับใครนอกบูธเลยค่ะ เนื่องจากว่าเรากลัวเจ้านายว่าค่ะ เพราะเราก็ไม่ใช่คนของเค้าเนอะ เหมือนกบในกะลามากค่ะ ไม่ได้ไปเดินเที่ยวเล่นเลย 555

ค่ะจนวันที่3 ที่เราทำงาน ตอนช่วงเวลานั้นคนเยอะมากๆ เราเริ่มหายใจไม่ออกแล้วก็เวียนหัวมากค่ะ พี่ๆในบูธเลยบอกให้เราไปนั่งพักก่อนดีกว่า เพราะหน้าเราซีดมากค่ะ ตอนนั้นหน้ามืดด้วยแบบจะล้มแล้วค่ะ เราก็เลยออกจากบูธไปนั่งพักค่ะ ซัก10-20นาที เราก็กลับมาค่ะ เราไม่อยากพักนานๆเกรงใจพี่ๆ

เวลาผ่านไปซัก 1 ชม. พี่คนนึงในบูธก็บอกเราว่า ป่ะ เดี๋ยวพี่พาไปหาขนมกินดีกว่า ร่างกายน้องคงต้องการน้ำตาล 555 เราก็กล้าๆกลัวๆค่ะตอนแรกเพราะกลัวจะโดนว่า ว่าอู้งานรึเปล่า แต่พี่เขาบอกไม่เป็นไร เห็นหน้าน้องแล้ว ไปหาของกินเถอะ 555

แล้วพี่เขาก็พาเรามาที่บูธนึงนะคะ บูธนี้จะเป็นการถ่ายรูปแล้วรับขนมไปกินเนอะ พี่ที่บูธก็ไปทักพี่ผู้ชายคนนึง รูปร่างสูง น่าจะประมาณเกือบๆ180ได้ ขาว ตี๋ ยิ้มน่ารักมาก ดูเป็นคนเฟรนลี่สุดๆ ออกแนวโทน ญี่ปุ่น เกาหลีเลยค่ะ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ใส่เสื้อคลุมของบูธ (หลังจากนี่เราจะแทนในบทสนทนาเรียกพี่คนนี้ว่า 'เขา' นะคะ)

พี่ที่บูธ : อ่าว ว่าไงลูกชาย
เขา : อ่าว ว่าไงครับ
พี่ที่บูธ : พาน้องมาเอาขนมอะ ต้องทำไรบ้าง
เขา : (หันมามองหน้าเรา แล้วก็ยิ้มให้) ก็ถ่ายรูป แล้วก็แท็กครับ เดี๋ยวผมถ่ายให้
เรา : (ยื่นโทรศัพท์ให้พี่เขา)

แชะ แชะ..

เขา : (ยื่นโทรศัพท์กลับมา พร้อมกับยิ้มให้อีกครั้ง) หยิบขนมได้เลยนะครับ กับพี่นี่ ผมให้คนละ 2 ชิ้นเลย
พี่ที่บูธ : อย่าลืมไปบูธพี่นะบ้างนะ
เขา : ครับผม (ยิ้มหวาน และหันมามองเราเล็กน้อย)
เรา : (ยิ้มตอบพี่เขา)

หลังจากที่เรากลับมาที่บูธตัวเอง เราก็กินขนมจากบูธของพี่เขา เราก็รู้สึกดีขึ้นนะคะ มันป็นขมนหวานอะเนอะ สดชื่นมากเลย เราก็ทำงานต่อไปค่ะมีแรงแล้ว มีกำลังใจทำงานแล้วค่ะ 5555

ผ่านไป 2 ชม.

เราก็ยืนทำงานอยู่ข้างๆบูธค่ะ มีคนมาสอบถามว่า ช่วยโปรโมทบูธบ้าง แจกใบปลิวบ้าง เราก็เจอพี่คนนึงคุ้นตามากเพียงแต่เขาไม่ได้สวมเสื้อสตาฟของบูธเท่านั้นเอง เขาคนนั้นเดินยิ้มให้เรามาแต่ไกล เมื่อเราจำได้ว่าเป็นเขาเราก็ยิ้มตอบกลับให้ เขายืนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเรา เนื่องจากรูปร่างที่สูงกว่า ทำให้เราต้องเงยหน้ามอง

เขา : ไง  (ยิ้มกว้าง)
เรา : ไหนๆมาแล้ว เอาใบปลิวไปเลย
เขา : (อมยิ้มเล็กๆ)
เรา : (ยิ้มเหนื่อยๆ) พี่เลิกงานแล้วหรอ
เขา : พักน่ะ รู้ได้ไงว่าเป็นพี่
เรา : หนูมั่นใจว่าเด็กกว่าไง (ทำหน้าตายียวนใส่ด้วยค่ะ 555)
เขา : อายุเท่าไหร่ล่ะ เราอะ
เรา : xx พี่อ่ะ
เขา : xx
เรา : เห็นป่ะ หนูเด็กกว่าพี่ แล้วพี่ทำงานที่บริษัทนั้นหรอ
เขา : เปล่าอะ พี่ยังเรียนไม่จบเลย อยู่ปี5 ไปเรียนแลกเปลี่ยนมา เนี่ย เดือน AA ก็จบแล้ว
เรา : อ่อ หนูก็จบปีนี้เหมือนกัน

(แล้วก็สอบถมเรื่องมหาลัยกัน มีการเอ่ยถึงชื่อบุคคลที่ 3 ในมหาลัยของเราด้วย เราขอไม่เอ่ยถึงนะคะ)

เรา : ถามจริงพี่ว่างหรอ มายืนคุยเนี่ย
เขา : ว่างดิ 10นาทีเนี่ย
เรา : พี่อู้อะดิ
เขา : เดี๋ยวเหอะ (เขายิ้มแล้วก็กัดปากล่าง ถือใบปลิวในมือเหมือนจะตีหัวเรา)
เรา : (หลับตาปี๋)
เขา : (หัวเราะ) เดี๋ยวพี่ไปเดินเล่นก่อนนะ
เรา : ค่าาาาา

พอเราคุยเสร็จค่ะ พี่ในบูธที่ยืนข้างๆก็มาถามว่า เป็นใคร ซักถามเลยค่ะ 555 พี่ในบูธบอกว่า เรากับเขา เคมีเข้ากันมาก หน้าไปโทนเดียวกันเลย ญี่ปุ่นๆ ดูน่ารักมาก เหมือนแฟนกันเลย เราก็ขำๆค่ะ เราก็บอกว่าพึ่งรู้จักตอนไปเอาขนมเอง

เหมือนว่าพี่ที่พาไปเอาขนมอ่ะค่ะ เห็นเข้า เลยมาแซวเหมือนกัน ถามว่ายังไงกันเนี่ย สองคนนี้ มีการมาหาที่บูธด้วย เราก็บอกว่าไม่มีอะไรค่ะพี่ 5555

ค่ะหลังจากตอนนั้น เราก็ทำงานไปเรื่อยๆค่ะ พี่ในบูธที่ยืนข้างๆคนเดิม ก็มาบอกว่า มีคนมาหาเราอะ คนนั้นอะ มายืนรอดู แต่เห็นว่าเราทำงานอยู่เลยเดินกลับไปแล้ว

เค้าก็แซวๆค่ะ ว่าแบบคนนั้นแอบชอบเราป่าวเนี่ย มาบ่อยนะ งานมีตั้งหลายวันไม่เคยมา พอเจอเราแล้วก็โผล่มาบ่อยเชียว 5555

เวลาผ่านไปจนใกล้เลิกงาน พี่ที่พาไปเอาขนม บอกว่าจะไปลากตัวเขามาค่ะ เราก็แบบเฉยๆอยู่ค่ะ ไม่อยากออกอาการเยอะ จนพี่ไปลากเขามา บูธของเขาปิดพอดี เขาเลยมาทักทายพี่ผู้ใหญ่คนนึงในบูธ ก็แซวๆก็กันว่า เป็นแม่ลูกกันอะไรทำนองนี้(จะแทนพี่คนนี้ว่า ปป นะคะ แล้วพี่ที่พาไปเอาขนมว่า ฟฟ)

ปป : ไหนเรื่องมันเป็นยังไงไหนว่ามาสิ๊
ฟฟ : คืออย่างงี้ครับคุณแม่ ลูกชายคุณแม่เนี่ย มีซัมติงกับลูกสาวคนเล็กครับ ปกติลูกชายก็ไม่ค่อยมาหรอก พอเจอน้องเล็กมาบ่อยมากครับ
ปป : ไหนอะไร (หันมามองทางเรา) เรียนอะไร เรียนที่ไหนอะเรา อายุเท่าไหร่ พี่อยากรู้ว่าเราจะเลี้ยงลูกชายพี่ได้ไหม
(ขำกันทั้งบูธ รวมถึงเขาด้วย)
เรา : ทำไมหนูต้องเลี้ยงลูกชายคุณแม่ด้วยละคะ 555
ปป : พี่จะได้รู้ไงว่า คนที่จะมาแอ๊วลูกชายพี่ จะเลี้ยงลูกพี่ได้ไหม 555
เขา : (ยืนขำ ยืนยิ้มตลอดค่ะ)
ฟฟ : ยังไง ไหนๆก็จะเลิกงานละ ไปส่งน้องให้กลับบ้านด้วยดีด้วยนะ อิอิ
เขา : (ยืนยิ้ม ยืนขำจนหน้าแดงเลยค่ะ)
ฟฟ : พี่มีขนมจะให้อะ เดี๋ยวให้(มองมาที่เรา)เป็นคนให้ละกันน
(เสียงแซวดังมาก ฮือฮา ทั้งบูธเลยค่า คนเริ่มน้อยแล้วด้วยตอนนั้นมันจะปิดบูธละ)
เรา : ทำไมต้องเป็นหนูด้วยอะ
ฟฟ : สร้างความสัมพันธ์ไงๆ (ทำหน้าตาหยอกล้อมากค่ะ แต่ละคน 555)
เรา : อะ (ยื่น) ให้นะ เอาไปให้คุณแม่กินก็ได้
เขา : ขอบคุณคร้าบบบบ (มองหน้าเราแล้วก็ยิ้มให้ พร้อมกับรับของแล้วก็จับมือเราไปด้วยเลย แต๊ะอั๋งชัดๆ555)

เสียงฮือฮา โห่ร้องอย่างกับจะมีคนบวชค่ะ แบบว่า ฮั่นแหน่ 5555 พี่เขาก็ยิ้มเขินๆค่ะ แบบหน้าแดงตลอดเลย เราก็เลยเขินตามไปด้วยเลย

ตอนแรกเราก็ไม่อะไรหรอก พี่เขายิ้มน่ารักมากจริงๆค่ะ มีสเน่ห์ดึงดูดมากๆ แล้วพี่เขาก็ให้คุณแม่ไปเรียบร้อยค่ะ แต่เรายังเห็นพี่เขายืนอยูที่บูธเราไม่ได้ไปไหน เราเลยสงสัย ถามสิ่งที่คิดออกไปค่ะ

เรา : พี่ไปส่งหนูจริงดิ
เขา : (รีบตอบทั้งๆที่หน้าแดง) ไม่ๆ เดี่ยวพี่รอเพื่อน

แล้วพอได้เวลาอันสมควรเลยบอกลาทุกคน แล้วเราก็ไปสบตากับพี่เขา แล้วก็ยกมือ บ้ายบาย เขาก็บ้ายบายกลับ

มีต่อวันที่ 2 นะคะ หรือวันสุดท้ายนั่นเองค่ะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจใครรึเปล่า ถ้าเล่าน่าเบื่อไปยังไงขอโทษด้วยนะคะ
มันเป็นประสบการณ์น่ารักๆ ที่ว่าถ้าใครได้เจอด้วยตัวเอง คงชวนคิดถึงน่ะค่ะ เดี๋ยวมาต่อนะคะแปปนึง

*แก้คำผิดกับเว้นวรรคให้อ่านง่ายขึ้นนะคะ