เรามีเเฟนคนเเรกตอนอยู่ม.4ค่ะ ตอนนั้นเขาเป็นฝ่ายเข้ามาจีบเรา5555 เราไม่คิดว่าจะมีใครมาชอบคนเเบบเราเลย เพราะเราไม่ได้สวย ไม่ได้น่ารักอะไร แต่งตัวก็ไม่เป็น เพื่อนเราก็ยังบอกเลยว่าเราเหมือนป้า

เรากับเเฟนคุยกันผ่านfacebook เเละLineค่ะ
เขาชอบอวยเรามาก ว่าเราน่ารัก เเต่เราไม่เชื่อ
ตลอดเวลาที่คุยกันเราเผื่อใจไว้ตลอดเลย จนวันนึงเขาก็บอกกับเราว่า เขาชอบเรา ...เราอ่านข้อความนั้นแล้วก็น้ำตาไหลเลยค่ะ ได้เเต่ตอบเขากลับไปว่า " ขอบใจนะ " เราไม่ได้หวังที่จะคบกับเขา แต่มันก็เหมือนความฝัน  หลังจากวันนั้นเขาก็ขอเราคบ ซึ่งเราก็ปฏิเสธไม่ลง เราตอบตกลงไปทั้งที่ไม่ได้รัก แต่แค่รู้สึกว่าเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีคนนึงได้  พอเป็นแฟนกัน อะไรๆมันก็เริ่มเปลี่ยนไป เราไม่ค่อยชินเท่าไหร่กับการที่ต้องอ่านข้อความบอกรักจากเขาบ่อยๆ เราเริ่มจาก ส่งข้อความเสียงบอกฝันดีกัน โทรคุยกัน วิดีโอคอลกัน แล้วก็นัดเจอกัน เราให้พวงกุญเเจน่ารักๆกับเขาไปอันนึง เขาให้สร้อยคอเรา2เส้นและเลี้ยงข้าวผัดเราจานหนึ่งก่อนจะเดินไปส่งเราที่ป้ายรถเมล์ ต้องบอกว่าตอนนั้นทั้งเราเเละเขาเนิร์ดมาก5555 ตอนที่คบกันเพื่อนเรามันก็เเปลกใจกันยกใหญ่เลย มันคงไม่คิดว่าหน้าอย่างเราจะมีเเฟนได้ ส่วนแฟนเราเองก็ไม่ต่างกัน5555
ความรักในวัยใสมันทำให้เรารู้สึกดีเหมือนกันนะ อาจจะไม่ได้เป็นรักที่ยั่งยืน แต่ก็เป็นหนึ่งความทรงจำที่เวลานึกถึงทีไรก็ทำให้ยิ้มได้เสมอ