คำถามตั้งสถานการณ์เอ็กซ์ตรีมสุดขั้วอย่างนี้ ผมว่าพอๆ ครับ ถ้าอดอยากจนถึงขีดสุด จะไปฉกชิงวิ่งราวไหม หรือถ้าเห็นโจรขึ้นบ้านแล้วตัวเองมีปืนอยู่ในมือ จะยิงขู่หรือยิงไปที่โจรเลย เหมือน คห 6 ว่าไว้คือไม่เกิดกับตัวจะไม่รู้เลยว่าตนจะตัดสินใจแบบไหน

แต่ถ้าจะคาดคั้นเอาวิธีการตอบคำถามแบบนี้ให้ลึกซึ้งให้ได้ ไม่เล่น ไม่เกรียน สมจริง ส่วนใหญ่ต้องใช้วิธี dialectic สนทนาถาม-ตอบ กันไปเรื่อยๆ แบบพวกนักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์เขาทำกันครับ  view of point หรือมุมมองของคนตอบจะได้คิดกลมรอบตกผลึกยิ่งขึ้น เช่น ถ้ามีแพะเดือดร้อนต้องติดคุกแทนเพราะครอบครัวคุณได้เงินมาด้วยวิธีนี้ คุณจะทำอย่างไรกับแพะ คุณจะกล้าเปิดเผยให้คนรักคุณรู้หรือไม่ว่าที่มาของเงินทุนมาอย่างไร ถ้าคุณมีลูก/เพื่อนรักของคุณที่ทำงานสุจริตแต่มีชีวิตยากลำบาก คุณจะให้เขารู้ต้นสายปลายทางของเงินทุนในตระกูลคุณหรือไม่  คำตอบจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่คนตอบจะคิดให้รอบคอบขึ้นมากกว่าคิดชั้นเดียวแสดงอารมณ์ลบสุดขั้วหรือบวกสุดขั้วอย่าง ก็ช่างหัวแม่มสิ เกิดมาห่วยแตกไม่มีปัญญาแข่งวาสนาเองก็ตายๆ ไปซะ  หรือถ้ารวยขนาดนั้นฉันจะดีใจจนกระโดดโลดเต้นปิดซอยเลี้ยง 7 วัน 7คืน


แต่เท่าที่เคยรู้จักเพื่อนแบบนี้คนนึง เขาเล่าให้ฟังว่ามีสูตรสากลอยู่ครับ ลูกคนมีเงินที่ได้มาด้วยวิธีแนวนี้ คนที่สายขาวหน่อยจะเป็นคนถ่อมตน แคร์คนลำบากกว่าตัวเองครับ ไม่ดูถูกคน ไม่โอ้อวด เขารู้ว่าเขาได้ในสิ่งที่ตัวเองไม่สมควรจะได้อยู่ลึกๆ บางคนเซ้นส์ซิทิฟถึงขนาดระวังคำพูดหรือไม่แสดงออกอะไรก็ตามให้คนรอบข้างรู้สึกด้อยกว่า กินข้าวข้างถนนกับเพื่อนที่ด้อยกว่าได้โดยไม่ปริปากบ่น คือรู้สึกทั้งรังเกียจและก็รักสถานะที่ตัวเองได้มาไปพร้อมกัน การปฏิบัติดีปฏิบัติชอบต่อคนรอบข้างเป็นเกราะคุ้มกันด่านสุดท้ายแล้วที่จะทำให้ผู้คนไม่อยู่ๆ รู้สึกว่าชีวิตที่เมิงได้มามันไม่แฟร์แล้วลุกขึ้นมาเอาไม้หน้าสามไปฟาดหัวเขา

ส่วนพวกสายป่วยๆ ก็กร่าง ก่อปัญหาสังคม ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องเห็นหัวแคร์ความรู้สึกคนอื่นอย่างที่เห็นกันเนืองๆ