คือคบกับแฟนมาจะ2ปีแล้ว  คบแบบหลบๆ พี่ชายแฟนคนรอบข้างแฟนรับรู้หมด ให้คบเพราะเราดูแลแฟนดีทุกคนเลยสบายใจที่แฟนมีเรา  แต่กับแม่แฟนไม่รู้คิดว่าเราเป็นแค่เพื่อนเพราะแฟนบอกว่าเราเป็นเพื่อน แทบจะไม่พูดชื่อเราให้แม่เขาได้ยินเลยด้วยซ้ำ (แต่ท่านก็รู้แหละว่าคบกันอยู่)  เรากับที่บ้านแฟนไม่เคยเจอกันเลยเพราะแม่เขาไม่ชอบที่เราเป็นทอม  แต่แฟนเราไปบ้านเราเจอทุกคนแล้ว ที่บ้านเรารักแฟนมาก  หลายๆคนบอกว่าเวลาจะช่วยพิสูจน์ให้ท่านยอมรับได้เราก็คิดแบบนั้น แต่ไม่มีทางเลยที่แม่แฟนจะชอบเรา ท่านอยากให้แฟนเรามีแฟนเป็นผู้ชายมีฐานะมีทุกอย่างที่เลี้ยงดูแฟนเราได้  เราก็เข้าใจในส่วนนี้ หลายๆครั้งที่แฟนเราเครียดเพราะแม่บอกให้เลิกคบกับเราให้คุยกับผู้ชายคนนั้นคนนี้  เราสงสารแฟนมากไม่อยากเห็นแฟนเครียดร้องไห้  จะเลิกกันเราก็รักกันมากตอนมีความสุขก็อยู่ด้วยกันทุกข์ก็ไม่เคยปล่อยมือกันเวลาเกือบสองปีคือผ่านเหตุการณ์มาทุกรูปแบบจริงๆ เรารักกันมาก  เราอยากให้แม่แฟนรับรู้บ้าง
แต่ไม่มีทางที่แม่แฟนจะชอบเราเลย แม่แฟนไม่เคยรู้จักเราแค่รู้ว่าเราเป็นทอมก็รับไม่ได้แล้ว  เราสงสารตัวเอง สงสารแฟนที่ต้องทำทุกอย่างให้ที่บ้าน แฟนเราบอกเลิกเราเพราะไม่อยากทำเราเสียใจถ้าต้องคุยกับคนอื่นที่แม่สั่งให้คุย แฟนเราบอกเสมอต่อให้คุยมากแค่ไหนแฟนเราก็ไม่ได้รัก แฟนเราอยากอยู่กับเราแต่ถ้าวันนึงต้องเสียใจแฟนเราบอกขอให้เป็นเขาที่ไม่เหลือใครเอง ทุกครั้งที่คุยกันเราจะร้องไห้กันตลอดเลย    เราควรทำยังไงดีจะปล่อยมือกันก็ไม่ได้ เราไม่อยากเห็นแฟนไม่มีความสุขเลย( ปล. แฟนเราเป็นโรคซึมเศร้าด้วย)  เราไม่เคยคิดที่จะเกลียดอะไรท่านเลยต่อให้ท่านว่าเรายังไงเราก็รักท่านเหมือนแม่คนนึง(ถึงไม่เคยเจอก็ตาม) แต่เราอยากให้ท่านเปิดใจสักครั้งก็ยังดี ให้แม่แฟนรับรู้ว่าเราก็ดูแลแฟนไม่แตกต่างจากผู้ชายเลย  เราควรทำยังไงดี?  
ใจนึงก็อยากอยู่ต่อเพราะเรารักกันมาก อีกใจนึงก็ไม่อยากให้แฟนเครียดมีปันหากับแม่ แต่จะปล่อยมือก็ห่วงกลัวแฟนคิดมากเพราะโรคซึมเศร้า   แม่แฟนจะรู้มั้ยว่าแฟนเราไม่มีความสุขเลย😭😭😭😭