ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ คือตอนนี้เราเรียนอยู่ม.5 กำลังจะขึ้น ม.6 เรามีความคิดที่อยากจะเรียนแพทย์ตั้งแต่เข้ามัธยมค่ะ มุ่งมั่นมากๆ เราเรียนได้ระดับปานกลางค่ะเกรดม.ต้น 3.5+ นิดๆหน่อยๆ พอขึ้น ม.ปลายเราเลือกเรียนสายวิทย์-คณิตต่อ แต่เป็นภาษาอังกฤษ ยอมรับว่าตอนม.ปลายเกรดเราแย่ลงมาก มากๆเลยค่ะ สาเหตุจากตัวเราด้วยแล้วก็ตัววิชาด้วยค่ะเพราะสังเกตจากเกรดของเพื่อนในสายเดียวกันก็ลดลงบ้างเล็กน้อย ม.4 เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่อยากเป็นหมอแล้วเพราะเรากลัวจะทำไม่ได้ เราคิดนะคะว่าต้องพยายามมากกว่านี้ เราตันค่ะไม่รู้จะเรียนอะไรจริงๆเพราะเรามุ่งมั่นว่าอยากเข้าแพทย์มาตลอด เราท้อไปหลายรอบทั้งที่เรายังไม่ได้สอบค่ะ เอาจริงๆเรากดดันตัวเองมากๆ คนรอบข้างก็มีส่วน เราเริ่มถามตัวเองว่าทำไมถึงอยากเรียนแพทย์ คำตอบคือเราอยากช่วยคนอื่นค่ะ ความคิดเด็กๆในหัวเราคือ การที่เราเรียนวิชาการมาหลายปีมากๆและสามารถรักษาคนๆนึงให้หายได้อาจจะแค่การเป็นหวัดธรรมดา เราคิดว่ามันเป็นความรุ้สึกที่ดีอ่ะค่ะ เพราะเราป่วยบ่อยเรานอนโรงพยาบาลประมาณปีละสองครั้ง ไม่นับไปหาหมอนะคะ เราไม่ค่อยแข็งแรงภูมิต้านทานต่ำ เราเป็นมาหลายอย่างมากๆ555 ทุกครั้งที่เข้าดรงพยาบาลเราจะป่วยหนักพอสมควร มันทรมานค่ะ ครั้งหนึ่งเรากระดูกแตกที่นิ้วเท้านางและก้อยเราต้องผ่าตัดใส่เหล็กดาม หมอใจดีมากๆเขาช่วยเราคุยตลอดการผ่าตัดสองชั่วโมง เราต้องมาพบหมอเป็นเดือนเพื่อตามอาการและดึงลวดออก เขาดูแลเราดีมาก ไม่ใช่แค่รักษาแต่รวมทั้งเรื่องอื่นๆด้วยค่ะ อาจจะเพราะหน้าที่รึเปล่าเราไม่รู้แต่เราอยากเป็นเหมือนหมอคนนั้นค่ะ ใส่ใจคนไข้ ไม่ใช่แค่รักษาไปให้หายเฉยๆ นั่นทำให้เรายิ่งอยากเป็นศัลยแพทย์ค่ะ มาถึงตอนนี้เรามีคณะที่เราลังเลหลังจากไปค่ายมาคือ วิศ-หุ่นยนต์ เราไม่รู้ว่าตัวเองอยากเรียนจริงๆหรือแค่กำลังหาอะไรมาแทนสิ่งที่เราคิดว่าเราทำไม่ได้กันแน่ แต่เราก็สนใจนะคะ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองค่ะเราท้อแล้วก็เลิกคิดที่จะอยากเป็นไปหลายครั้งเพราะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ คงจะทำไม่ได้ และไม่อยากผิดหวัง เราอยากถามคนที่เรียนแพทย์หรือเป็นแพทย์ว่าทำไมถึงเข้ามาเรียนหรือทำงานตรงนี้คะ มีแรงบันดาลใจอะไรไหม อาจจะพอเป็นอะไรให้เราได้คิดและตัดสินใจหรือพยายามมากกว่านี้อีกหน่อย ขอบคุณล่วงหน้านะคะ เราเหลืออีกแค่ปีเดียวสำหรับการเข้ามหาลัย เราค่อนข้างสับสนค่ะเพราะคนอื่นก็มุ่งมั่นในทางที่ตัวเองเลือกกันหมดแล้ว