เราชอบเพื่อนชายคนหนึ่งมาได้สามปี ค่อนข้างสนิทแต่ไม่มาก ในที่สุดเราก้ตัดสินใจสารภาพรักวันวาเลนไทม์พร้อมดอกไม้ เขาเขินแล้วพยายามเดินหนีแต่เพื่อนรั้งไว้ เราถามว่าชอบเราบ้างมั้ยหรือคิดกะเราแค่เพื่อน เขาก้บอกว่าเปนอย่างหลัง หลังจากนั้นทุกครั้งที่สบตาเขาจะรีบหลบสายตา ทั้งที่เมื่อก่อน เราจ้องไปเขาก้จ้องมา แต่เรารุสึกว่าเขาชอบมองเราตอนเราเผลอ อันนี้ตอนแรกก้คิดไปเอง แต่พอเพื่อนเราบอกก้เลยแน่ใจ แต่ที่บอกว่าแอบมองเรานี่คือสถานการณ์ที่เรากับเขายืนยุห่างกันพอสมควร อย่างเช่น คาบลูกเสือที่ต้องเรียนรวมห้อง (เรากับเขายุคนละห้อง) มีครั้งหนึ่งเราเรียนคาบศิลป์ ซึ่งตึกศิลมันยุข้างหลังตึกเราแล้วมันตรงกับห้องของเขา ซึ่งเขานั่งติดหน้าต่าง เราก้นั่งทำงานกับเพื่อน เราก้มหน้าก้มตาทำอย่างใจจดใจจ่อ เราได้ยินคนเปิดหน้าต่างห้องเรียน หรือคนในห้องเขาเปิดมาคุยกับเพื่อนเรา เราเลยสงสัยแล้วเงยหน้าแบบฉับ!!! มีหน้าต่างบานหนึ่งที่ปิดอย่างรวดเรวแบบไม่กลัวหน้าต่างพัง แล้วเราก้จำได้ว่าตรงหน้าต่างบานนั้นคือที่ๆเขานั่งเรียน(เราส่องมาดี) เปนแบบนี้ยุบ่อยๆ(หมายถึงเขามองเรา)(ตรงหน้าต่างเปนครั้งเดียว) พอผ่านมาได้หลายเดือนเราก้พอทำใจแล้วเฉยๆได้เวลามองหน้าเขา ก้มีแบบจ้องตรงๆสักแปปแล้วก้หันไปทำกิจกรรมของตนต่อ แต่เขาก้เหมือนเดิมคือหลบสายตาเรา
คือเราไม่เข้าใจ คือเราแค่สารภาพรักแต่ก้ยังเปนเพื่อนกันได้เหมือนเดิมป่ะ ถ้าไม่ชอบก้ไม่หน้าให้ความหวังเลยนิ่ การที่เขาทำแบบนั้นบางทีเขาอาจไม่คิดอะไร แต่เราคิดนะ ตัดใจยาก
อยากรุว่าทำไมเขาถึงทำพฤติกรรมแบบนั้นทั้งที่เขาก้คิดกับเราแค่เพื่อน
ถ้าเปนเราต่อให้เพื่อนมาบอกชอบถ้าเราคิดกับเขาแค่เพื่อน เราก้แทบไม่มองหา ไม่มองตามเลยด้วยซ้ำ
ไม่เข้าใจกับเขา
ช่วยบอกหน่อยเถอะค่ะ เราไม่เข้าใจจริงๆ เพราะทุกคนนั้นชอบปากไม่ตรงกับใจ บางทีก้โลเล สับสน ทำให้เรายากจะเข้าใจจริงๆ